Anna Karolina #299: ik wist dat hij zou komen

‘Blijf liggen, Anna.’

Ik kijk in de prachtige ogen van mijn liefde en kan het haast niet geloven. Hoe heeft hij me hier weten te vinden? 

‘Dat had je nou echt niet moeten doen.’

Alejandro staat nu voor Sebastiaan. Ze lijken wel twee bokskampioenen voor een wedstrijd voor de wereldtitel. Er komt nog net geen stoom uit hun oren, zo dreigend kijken ze elkaar aan.

‘Wil jij dat we de levens sparen van je vrienden?’

Hij gebaart naar de mannen in duikpak die ondertussen in een handgemeen verzeild zijn geraakt met de mannen die hen onder schot hielden. 

‘Die kunnen wel voor zichzelf zorgen.’

‘Ik snap waarom je hier bent. Ik zou hetzelfde doen. En eigenlijk is het ook wel symbolisch dat je net nu hier staat. Anna en ik gaan namelijk vandaag nog trouwen.’

Sebastiaans ogen glanzen van woede. Ik zie aan die blik dat hij in zijn hoofd alle stappen doorneemt om dat beest te vernietigen. 

En dan valt mijn oog op de kousen van Nadia. Er zit een bolling onder haar kleding. Voorzichtig voel ik eraan. Dat dacht ik al. Blijkbaar is iedereen op dit eiland gewapend, behalve ik. Langzaam kruip ik met mijn hand onder haar jurk en trek aan het wapen. We zitten op een eiland. Niemand komt ons hier zoeken, niemand gaat ons hier vinden. 

Ik kan net het wapen wegstoppen als ik met een ruk overeind word gehesen door Alejandro.

‘Vertel het maar, meisje. Vertel aan deze man wat je de afgelopen dagen allemaal hebt gedaan. We willen toch niet dat hij de verkeerde indruk krijgt van ons. Het zou jammer zijn als hij sterft met een leugen. Kom op, zeg het hem.’

Zijn nagels snijden in mijn vlees. Ik haat hem, ik haat hem zo. Maar vooral haat ik mezelf en mijn vleselijke zwakte van de afgelopen dagen. Ik krijg het niet over mijn lippen. Hoe vertel je iemand waar je van houdt dat je seks hebt gehad met een ander. En niet slechts een keer, maar meerdere keren. Een paar keer per dag. Ook al was het een vorm van zelfbehoud, hij zal het nooit begrijpen. Net als ik het hem nooit zou hebben vergeven als hij echt met Sasha naar bed zou zijn geweest. 

Ik wil iets zeggen maar mijn mond wordt gesnoerd door zijn krachtige lippen. Een overheersende haat vult mijn longen. Hoe kan dit beest dit voor de ogen van mijn geliefde doen? Deze man is geen mens te noemen, maar een wrede, allesverslindende, allesvernietigende natuurkracht. Zijn tong dringt bij me naar binnen en zijn ene hand trekt hard aan mijn haar terwijl de andere tussen mijn benen graait.

‘Ik heb haar geneukt. Dat lieftallige vrouwtje van je. Ik help je nu, maat. Ik help je te beseffen dat ze het niet waard is. Ze is je leven niet waard. Ze heeft zich vrijwillig op me gestort. Geloof me dat ze ervan genoot. Niemand kan dat faken. Niemand. En ze kwam, oh mijn hemel, ze kwam. Iedere keer weer. En geen enkele keer gilde ze jouw naam.’

Mijn ogen beginnen te tranen. Ik weet niet wat te zeggen. Ik moest het doen. Ik wilde niet dood. Ik heb het alleen gedaan in de hoop een dag af te wachten dat ik kans zag om weg te komen hier. En die dag is dan eindelijk aangebroken. 

Mijn hart klopt in mijn keel, mijn mond is gortdroog. Zijn krachtige klauwen houden mij in zijn greep. Ik kijk Sebastiaan aan. Zijn blik staat woest, maar ik zie dat hij maar een doel heeft hier. Ik wurm met mijn kont zodat het wapen langs mijn been op de grond klettert. In een rechte lijn laat ik het wapen richting Sebastiaan glijden en buig zo ver ik kan omlaag. 

Wordt vervolgd