Anna Karolina #296: de jurken en de belofte

‘Liefste, de jurken zijn gearriveerd, kom je zo?’

Nu hij me voor zichzelf heeft en de hele dag en nacht me vult met zijn onstilbare begeerte lijk ik wel gehypnotiseerd. Alle handelingen worden gedaan op automatische piloot. Ik ben een mens van vlees en bloed, alleen mijn ziel hangt ergens boven mij en neemt haar tijd om het bekende lichaam ooit weer te betreden. 

Ik loop een kamer in waar alles, maar dan ook alles wit is. Alejandro kijkt me tevreden aan.

‘Het brengt ongeluk als je mijn trouwjurk ziet,’ breng ik er nog uit alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. En dat is het natuurlijk ook. Ik handel gewoon volgens de regels die algemeen bekend zijn, niet volgens mijn eigen overtuiging dat ik hier beland ben in de hel. Zouden mijn gedachten me daar brengen, naar die duistere plek waar geen mogelijkheid meer bestaat om te vluchten, om hier weg te komen, om te overleven, dan had ik mezelf de eerste dag al naar beneden in de woeste golven gestort. 

Een zestal jurken hangt aan een kledingrek en mijn mond valt open. Dit zijn de nieuwste modellen, zoveel weet ik wel. Met mijn werk op de redactie heb ik deze trouwjurken allemaal voorbij zien komen als het grote finalestuk van de meest gewilde modeshows. Ineens moet ik denken aan Lauraine. Zou ze me missen? Zou ze überhaupt nog aan me denken? Collega’s zijn geen vrienden, maar toch. Haar onschuld en openheid mis ik zo ontzettend de laatste tijd. Alles is zo gecompliceerd. Zelfs mijn relatie met Juul is een complete chaos geworden.  Was ik maar gewoon weer een redacteur en dronk ik koffie met mijn collega, terwijl we samen de laatste roddels bespraken. Dat soort domme banale dingen mis ik nu het meest. 

Sebastiaans afwezigheid doet me zoveel pijn dat zelfs zijn bestaan in een laatje is weggestopt. Ik moet wel. Anders lukt dit me niet. Ik moet dit rekken, zien te overleven, totdat iemand me komt redden en ik weer Anna kan zijn. Voor nu ben ik de toekomstige bruid van Alejandro, de grootste schurk en beest van Mexico en de moeder van Angelica. Een kind dat me verwart met haar echte moeder Iris, maar dat te onschuldig en lief is om haar de waarheid onder het kleine neusje te wrijven.

Chanel, Saint Laurent, Gucci, Alexander Wang en Alexander McQueen, de man heeft een zeer uitgesproken en vooral prijzige smaak. Stuk voor stuk pas ik de jurken en kijk ik naar mijn spiegelbeeld. Ik ben zeker vijf kilo lichter dan een paar dagen geleden door alle stress en het buitensporige geneuk. Mijn borsten zijn wat slapper en mijn sleutelbeen tekent zich scherper dan ooit af. Mijn wangen zijn ingevallen, met donkere kringen onder mijn ogen. Ik snap niet waarom de man mij zich zo verlekkerd toe kan eigenen. Hij moet toch zien dat de ziel eruit is, dat er totaal geen overtuiging meer zit vanuit mijn kant. Zo spannend en geil als ik hem in het begin vond, zo gevoelloos en bruut vind ik hem nu. Het is een façade, hij is een façade. Een beest in het lichaam van een man. 

Bij de prachtige Guccijurk met strak lijfje en duizenden ruches zie ik dat de kleur van  zijn ogen donker wordt. Hij staat op uit de stoel, loopt naar me toe en ondersteunt mijn kin met zijn wijsvinger.

Ik kan het niet helpen en tranen wellen op in mijn ogen. Door mijn vertroebelde blik zie ik hem wazig en voor even lijkt hij op mijn liefde, op Sebastiaan, en een dikke knoop in mijn maag draait zich strakker om mijn ingewanden heen.

‘Kom kom, herpak jezelf, morgen ben je mijn vrouw en kunnen we stoppen met dit hele circus. Dat is wat je wilde, toch? Hij grijpt me nu stevig rond mijn taille.

‘Vergeet dat niet. Jij wilde mij. Jij smeekte mij. En nu krijg je mij. Morgen ben je de machtigste vrouw van heel Mexico en kan niemand je meer wat doen. Je toekomst is bij mij. Je gaat nog van me houden. Ik beloof het je.’

Wordt vervolgd