Dewi's dochter overleed bijna nadat ze poep in het vruchtwater inademde: 'Haar longen zaten vol'

'Mijn zwangerschap was fantastisch. Ik was in één keer zwanger en elke controle was alles goed. Het ergste waar ik last van heb gehad is maagzuur, dan mag je echt niet klagen. Met dat gevoel leefde ik ook naar de bevalling toe. Vanaf 40 weken werd het spannend, om de dag ging ik langs bij de verloskundige om te strippen en in de tussentijd probeerde ik zelf ook van alles om de bevalling op gang te brengen: dadels eten, vrouwenmantelthee drinken, een voetreflexmassage.

Uiteindelijk kwam na bijna 41 weken de bevalling op gang. Na een nacht lang met weeën thuis werd ik in het ziekenhuis aangesloten op de CTG en begon de rollercoaster. Mijn man en ik kregen al vrij snel te horen dat er iets niet goed was met de hartslag van onze baby, waardoor ze mij geen ruggenprik konden geven. Ik schrok enorm en kon alleen maar denken: onze dochter moet er zo snel mogelijk uit.

Lees ook: Ryan werd vader op zijn zestiende: 'Ik dacht: loop ik weg of ga ik ervoor?'

Spoed keizersnede Het ziekenhuis besloot wat bloed van haar hoofdje af te nemen om de PH-waarde te meten, de uitslag hiervan was 'medium' waarna ze nog een half uur wilden wachten. Een natuurlijke bevalling is beter voor moeder en kind. Bij de tweede meting zat er een hele dikke drab aan meconium in het vruchtwater. Er werd direct besloten om voor een spoedkeizersnede te gaan, omdat onze dochter mogelijk zuurstoftekort had. Ondertussen was de pijn van de heftige weeën was nog steeds ontzettend intens.

Binnen twee minuten na het in gang zetten van de keizersnede kwam Novi Mae Teddy ter wereld. Ze was helemaal blauw, huilde niet en werd daarom gelijk meegenomen. Het gevoel dat er op dat moment door je heengaat is heel vreemd. Aan de ene kant ben je euforisch omdat je dochter er eindelijk is, maar aan de andere zit je ook ontzettend in de stress omdat je haar niet hoort huilen. Novi lag buiten mijn gezichtsveld, dus mijn man liep constant heen en weer zodat hij mij kon vertellen wat er aan de hand was. Ze hebben Novi nog heel even naast mij gehouden, zodat ik haar nog even kon zien en kon zeggen dat ik haar mama ben, voordat ze haar meenamen. Mijn man ging mee. Dat ik haar niet gelijk heb kunnen vasthouden is nog steeds een gemis. Natuurlijk was ik bang, maar tegelijkertijd ook optimistisch. Ik dacht: ze heeft een beetje hulp nodig en daarna komt het allemaal goed. Ik was heel onwetend en had geen idee wat ons te wachten stond.

Tien dagen in kunstmatige slaap Na een tijdje werd ik naar de kraamkamer gebracht. Ik was in de veronderstelling dat mijn man en dochter daar zouden zijn, maar die was helemaal leeg. Ik kreeg gelijk een vreemd gevoel, maar toen ik de verpleegkundige naast mij hoorde bellen begreep ik pas echt dat het goed mis was. Ik hoorde iemand aan de andere kant van de lijn zeggen dat het helemaal niet goed ging met ons meisje en dat ze naar Leiden werd overgebracht. Dat ik dat out of the blue hoorde was ontzettend heftig. Compleet in paniek facetimede ik mijn man die het beeld op ons dochtertje richtte. Ze was helemaal blauw, overal zaten slangetjes en ze zat onder de meconium. Het kwam uit haar mond en neus, dus ze was helemaal vies. Toen mijn man het beeld weer op zichzelf richtte, braken we tegelijkertijd. Niemand wil zijn kind op die manier zien.

Lees ook: Carmen werd geterroriseerd door haar buurvrouw: 'Als ik door mijn kijkgaatje keek, stond zij daar al te kijken'

Zelf kon ik door de keizersnee geen kant op. We wisten ook niet of we direct mee konden naar Leiden. Het is nog steeds lastig om te beschrijven hoe moeilijk dat moment was. Je voelt zoveel onzekerheid. Wat gaat er gebeuren? Overleeft ze dit wel? Toen wij uiteindelijk in het LUMC in Leiden aankwamen was Novi op de NICU al in een kunstmatige slaap gebracht en lag ze aan de beademing. Aan elk handje en voetje zat een infuus. Haar vasthouden kon niet. We konden alleen heel stilletjes een hand leggen op de plekken waar geen draden zaten.

De artsen daar vertelden ons dat Novi de meconium in het vruchtwater had ingeademd. Het zat helemaal in haar longen en daardoor kon ze niet zelfstandig ademhalen. Hierdoor heeft ze later die dag ook nog twee klaplongen gehad. Dat was enorm beangstigend. We wisten niet of onze dochter het ging halen. Je wil zo graag dat iemand zegt: ze heeft het zwaar, maar het komt wel goed. Niemand kon dat tegen ons zeggen. Ieder gesprek begon juist met: jullie dochter is enorm ziek. Ze is uiteindelijk tien dagen in een kunstmatige slaap gehouden en beademd.

Schuldgevoel In die tijd ging het wel stapje voor stapje vooruit. Na zes dagen mochten we met haar buidelen, wat belangrijk is voor de hechting. Het moment dat je baby voor het eerst op je borst ligt, is onbeschrijfelijk mooi. Het personeel in beide ziekenhuizen zijn echt goud waard. Zij hebben alles op alles gezet om Novi beter te maken en waren ook heel lief en zorgzaam richting ons als ouders.

In totaal heeft Novi drie weken in het ziekenhuis gelegen. In januari mochten we terug naar huis, eenmaal thuis bleven we begeleiding uit het ziekenhuis krijgen en we hadden ook toegang tot een psycholoog. Ik was niet bang dat het mis zou gaan, maar ik had wel een enorm schuldgevoel opgebouwd. Ik had het gevoel dat ik haar beter had moeten beschermen. Rationeel gezien wist ik dat ik niks had kunnen doen, maar een stemmetje in mijn hoofd bleef zeggen: wat nou als ik beter had gepuft, dan had Novi misschien geen stress gehad en misschien was er dan niks gebeurd.

Met therapie heb ik dit gelukkig los kunnen laten. Novi wordt in december één jaar en is een heel blij en gezond meisje. Ik wil ouders die hetzelfde doormaken of dit misschien nog gaan meemaken op het hart drukken dat het niet aan hen ligt. Ik hoop dat zij het zich niet zo aantrekken als ik deed. Ook wil ik ze op het hart drukken om hoop te houden. Ja, het kan misgaan maar ook weer goed komen. Kijk maar naar onze Novi.'