Myrthe (29): 'De eerste zeven maanden van mijn zwangerschap gingen goed. Er was niets aan de hand, tot ik op een ochtend flinke hoofdpijn kreeg. Ach, het zal wel migraine zijn, dacht ik nog. Met een paracetamol op ging ik in bed liggen, maar toen ik ook nog eens deels mijn zicht verloor, reden mijn vriend en ik naar de eerste hulp.

Daar hadden ze in eerste instantie niet door dat ik een hersenbloeding had, er ging pas een belletje rinkelen toen de dokter merkte dat ik niet meer wist wat een pen was. Vanaf dat moment herinner ik me niets meer. Kort daarna haalden ze mijn dochter Alice via een keizersnede, anders zou ik het niet overleven. Na de geboorte was ik drie weken buiten bewustzijn, daarna kwam ik er pas achter dat ik moeder was geworden.

Lees ook: Toen Sanders tweeling werd geboren kwam het vadergevoel niet: 'Ik dacht: kunnen deze kinderen weg?'

De eerste keer dat ik Alice vasthield, deed ik gelijk mijn arm om haar heen, maar ik had niet door dat ze mijn kind was. Dat kwam pas later, samen met het besef dat ik niet meer kon praten en aan de rechterkant deels verlamd was. Ik was natuurlijk verdrietig en boos dat mij dit was overkomen, maar tegelijkertijd euforisch dat Alice er was. Dat gevoel overheerste. Ik kon ook niets anders dan mezelf overgeven aan de situatie.

Inmiddels zijn we bijna twee jaar verder. Ik kan nog steeds moeilijk praten en voel niets meer in mijn rechterhand. Helemaal de oude zal ik waarschijnlijk nooit worden. Door de hersenbloeding is de linkerkant van mijn hersenen aangetast, dat is de plek waar ons taalvermogen zit. De woorden zitten in mijn hoofd, maar de meeste komen mijn mond niet uit. Daarom helpt mijn moeder mij nu met dit interview.

Mijn band met Alice is heel hecht. Ik heb me nooit druk gemaakt of ik de zorg wel aankon. Soms is het bijna alsof Alice aanvoelt dat ik niet alles kan, met aankleden en luiers verschonen was ze altijd heel rustig. Inmiddels is ze wel op een leeftijd dat ze voorgelezen wil worden. Dat is lastig, want dat kan ik natuurlijk niet. Gelukkig krijgen we daarvoor hulp vanuit een stichting, en mijn partner is er natuurlijk ook nog.

Het moeilijkste aan afasie hebben vind ik dat mensen vaak een vooroordeel hebben, omdat ze deze aandoening niet kennen. Doordat ik niet goed kan praten, denken mensen al snel dat er iets mis is in mijn bovenkamer en ik dingen niet begrijp. Daarom is het mijn missie om afasie onder de aandacht te brengen.

Lees ook: Maike werd ineens momfluencer: 'Toen Pippa was geboren kreeg ik gelijk de moedermaffia over me heen'

Wat ik het meest mis? Een goed gesprek voeren. Vroeger lulde ik de oren van iedereens kop. Ik werkte bij een callcenter en deed een opleiding tot onderwijsassistent, maar dat kan allemaal niet meer. Dat voelt soms eenzaam. Gelukkig zijn er nog genoeg mooie momenten. Woordjes oefenen en leren lezen doe ik nu bijvoorbeeld samen met mijn dochter. Dat vind ik dan weer heel bijzonder.'

Benieuwd naar de verhalen van de andere ouders? Je leest ze allemaal in &C's OhBaby! special die nu in de winkels ligt, of haal 'm vast hier: