Dacht je dat jij snel door TikTok/Instagram heen knalde, dan moet je eens zien wat de gemiddelde zesjarige achter een schermpje kan. Kinderen zijn vingervlug en apps zoals YouTube (zéker de kids-variant) maken het makkelijker dan ooit om snel te switchen van het ene filmpje naar het andere. Gevolg: kinderen krijgen steeds meer 'snelle prikkels' op zich afgevuurd. En wennen daar zodanig aan dat al het andere, dus ook een aflevering van twintig minuten van hun ooit-zo-favoriete serie, dodelijk saai wordt. Goed nieuws en slecht nieuws: het tij is makkelijk te keren. Out with the new, in with the old. Een pleidooi voor de terugkeer van het grote(re) scherm.

Lees ook: O nee, is dit echt? Er bestaat kennelijk iets als een smartphone pinky

Hapsnap Psycholoog Mark Tigchelaar zag het gebeuren met zijn twee kinderen (3,5 en 6 jaar) en de kinderen in zijn vriendenkring. Ze zaten steeds vaker achter een klein schermpje, werden daar soms prikkelbaar van en raakten met elk filmpje dat ze keken meer verveeld door het aanbod. Als expert op het gebied van focus, zag hij het met lede ogen aan. Want al dat hapsnap consumeren van kindercontent kon toch niet goed zijn? Het was voor Tigchelaar reden om YouTube Kids te verbannen en voor het eerst in zijn volwassen leven een televisie aan te schaffen. Die had hij niet, maar haalde hij speciaal voor de kinderen in huis.

Schermtijd betekent in huize Tigchelaar nu Netflix-tijd. En dat bevalt uitstekend en raadt hij iedereen aan. Tigchelaar: 'Tv-kijken is vele malen beter dan YouTube en al helemaal TikTok, voor kinderen én voor onszelf. Je hersenen kunnen al die snelle prikkels niet aan. We zijn continu aan het pingpongen met onze aandacht.' Televisiekijken, dus bijvoorbeeld een serie van twintig minuten of zelfs langer, doet iets heel anders in je hersenen. 'Er zit echt een schadelijk effect aan snelle prikkels: je hersenen kunnen die niet aan, die zijn daar niet voor gemaakt. En het is ook niet alsof je er getraind in raakt.'

Thuis voor de buis Ook bij mediapedagoog Berber Broekstra komt er thuis geen YouTube Kids of TikTok in. Haar zoontje is dan nog maar 2,5, maar met een moeder die is afgestudeerd op mediabewust gedrag bij kinderen en ook vooral bij hun opvoeders, gaat dat ook echt niet gebeuren. Niet dat ze haar kind onder het koken niet voor de tv zet. 'Maar dan mag hij kiezen uit bijvoorbeeld Kikker, Nijntje of Buurman en buurman. En mijn vriend of ik kijken altijd mee, zodat hij ruimte heeft om vragen te stellen.'

Lees ook: Als ik een kindermenu krijg om iets uit te zoeken voor mijn zoon, draaien m'n ogen terug hun kassen in

Ze weet dat het in de praktijk vaak anders gaat en is er stellig in dat iedereen lekker zijn eigen ding moet kunnen doen. Maar enige bewustwording lijkt haar wel goed. Van wat er veranderd is sinds onze generatie (de millennials) thuis voor de buis zat als kind. Broekstra: 'Het belangrijkste is dat je weet wat je kinderen kijken. Dat is het grote verschil met vroeger. De tv stond toen gewoon in de woonkamer, dus je ouders konden zien wat je keek. Nu zitten kinderen vaak in een hoekje van de bank in een eigen onlinewereld. En doordat ze zo vaardig doorklikken, overschatten we heel erg hoe bewust ze daarmee bezig zijn.'

Benieuwd wat de effecten van vingervlugge content op de aandachtsspanne van je kind precies zijn, en waar de juiste oplossing ligt? Je leest het hele verhaal in &C's OhBaby! special die nú in de winkels ligt, of haal 'm gewoon vast hier: