Thialda's moeder overleed vijf weken na haar diagnose: 'Rouw is een roofdier'

Thialda (41): 'Mijn moeder is altijd mijn veilige haven geweest. Ze was lief, warm, soms stronteigenwijs, maar vooral ook heel zorgzaam. Dat was ze tot op haar laatste dag. Neem bijvoorbeeld de dag dat we hoorden dat ze naar het hospice ging, diezelfde middag belde ze, ziek als ze was, nog op om te vragen hoe dat voor mij was. Zo'n soort moeder was ze.

Vorig jaar kregen we te horen dat mijn moeder ongeneeslijk ziek was. Ze had al een aantal maanden klachten die leken op long-COVID, maar het bleek uitgezaaide darmkanker. De dokters waren er al vrij snel over uit: ze zou nog maar een paar weken hebben, een gitzwart scenario. Niet eens maanden. De stilte voordat mijn ouders via de telefoon vertelden dat mama een naar de lever uitgezaaide tumor had, duurde slechts twee seconden, maar het voelde als een eeuwigheid. Het was net alsof ik in een film zat: schreeuwend en huilend zakte ik door mijn knieën, terwijl het voelde alsof de grond onder mijn voeten verdween. Ik was zelf net moeder en had eindelijk iemand die mama tegen me ging zeggen, maar straks had ik zelf niemand meer om mama tegen te zeggen. Met een lijf vol hormonen en een kind van 4,5 maanden gingen mijn familie en ik een achtbaan in die alleen maar in een vrije val naar beneden ging.'

Lees ook: Lisa is al 10,5 jaar verslaafd aan neusspray: 'Ik heb binnenkort de derde ingreep aan mijn neus'

Rouwen met een klein kind 'Ineens moest ik afscheid nemen. Niet alleen van mijn moeder, maar ook van de dingen waar ik zo naar uitkeek. Samen kleding kopen voor mijn dochter, de middagen dat ze zou oppassen en haar steun in mijn beginnend moederschap. Ineens kon dat niet meer. Toch week mijn verdriet vaak voor geregel, dat is bittere noodzaak als je zo kort de tijd hebt. We werden continu keihard ingehaald door haar ziekte, dus ik moest de momenten die ik nog met haar wilde beleven steeds kleiner maken. Haar het park achter ons nieuwe huis laten zien bleek bijvoorbeeld al niet meer mogelijk, dus dat veranderde in haar voor het eerst en laatst een stukje achter de kinderwagen zien lopen. Een fotoshoot met het gezin bij mijn ouders thuis kon wonder boven wonder gelukkig ook nog. Voor mijn moeder was het ook verschrikkelijk, vooral dat ze haar man, kinderen en kleinkinderen moest loslaten, maar op wonderbaarlijke wijze kon ze ook de knop heel snel omzetten. In een sneltreinvaart begon ze met het loskomen van het leven, terwijl ze met een soort bovenmenselijke kracht de laatste praktische dingen regelde.

Beeld: Annelien Nijland

Uiteindelijk is mijn moeder op 10 juli op 71-jarige leeftijd overleden, vijf weken na haar diagnose. Het is bijna een jaar geleden, maar het voelt nog steeds surrealistisch. Dan kijk ik naar een foto van haar en denk ik: hoe kan het dat ze er niet meer is? Rouwen als moeder van een klein meisje vind ik lastig. Als je kind je nodig heeft, huilt of honger heeft, zet je automatisch je gevoelens op pauze. Dan gaat er gewoon een ander deel van je brein aan. Het is gewoon lastig om mezelf ruimte te geven voor verdriet. Voor mij kwam daar ook nog eens bovenop dat het mijn dochters eerste levensjaar was. De eerste keer Kerst, de eerste keer Sinterklaas.. Dat zou iets heel moois moeten zijn, maar toch hing er een donkere wolk boven omdat het ook de eerste keer zonder mijn moeder is.'

Lees ook: Het kind van Anne overkwam het allerergste: 'Mijn vijfjarige zoon werd door een veertienjarige misbruikt'

Moederdag zonder moeder 'Morgen is het mijn eerste Moederdag zonder moeder en ook daar zie ik best tegenop. Social media gaat denk ik uit, ik weet niet of ik al die posts en advertenties van moeders en dochters wel wil zien. De dag voor Moederdag ga ik daarom naar een evenement waar allemaal vrouwen samenkomen die hun moeder zijn verloren, Zonder-Moederdag heet het. Na de dood van mijn moeder zeiden mensen vaak tegen me: 'Gelukkig heeft ze je dochter nog meegemaakt. Dat is een fijn idee.' Lief bedoeld en deels waar, het alternatief was misschien erger geweest, maar tegelijkertijd dekken dat soort woorden de lading niet. Het is gewoon niet genoeg, we hadden veel meer tijd moeten hebben. Ik had zo graag gewild dat ze haar kleinkinderen had zien opgroeien. Het lijkt me daarom fijn om me te omringen met vrouwen die op een bepaalde manier hetzelfde hebben meegemaakt.

De dag vóór Moederdag wil ik in het teken zetten van hoe erg ik mijn moeder mis, en dan hoop ik dat op Moederdag zelf een beetje mijn eigen moederschap kan vieren en koesteren. Geen idee of dat lukt, misschien ben ik wel één groot tranendal. En dat is ook oké. Rouw kun je natuurlijk niet plannen. Het is net een roofdier dat je bespringt, meestal op totaal onverwachte momenten. Dat zal voorlopig zo blijven.'