Ik kan de krantenkop al lezen: 'Bejaarde man sterft na ruiken aan mysterieus slipje'

James Worthy (43) is schrijver en journalist. Hij woont samen met vrouw Artie en zoon James (de zevende). Hij tikt graag stukjes over het leven.

Er ligt een slipje in onze brievenbus. Het is een zwart, fluweelachtig stukje stof en het voelt duur aan. Ik weet zeker dat dit slipje niet van mijn vrouw is. Mijn vrouw en ik kennen elkaar al meer dan twaalf jaar. Ik ken haar ondergoed goed. Vanonder en vanboven. Ja, ik ken haar onderbroeken als mijn broekzak. Ze is dol op comfortabel en op ondersteuning.

De deur van de bovenbuurman gaat open en twee minuten later staat de man die bijna tachtig is naast me. 'Is dit slipje misschien van u?' vraag ik.

'Nee, ik draag nooit ondergoed. Mijn kroonjuwelen zijn claustrofobisch. Maar je hebt dus een fan,' zegt de buurman, voordat hij het slipje uit mijn handen grist.

'We moeten wel voorzichtig zijn, buurman. We willen geen nieuwe virusvariant de wereld in helpen.'

'Vroeger was dit heel normaal, jongen. The Beatles en Elvis werden elke dag met vrouwenondergoed bekogeld.'

'Ja, maar vroeger was alles normaal. Vroeger gaven we mensen nog het voordeel van de twijfel. Tegenwoordig is dit niet meer normaal. De eigenaar van dit slipje weet dus waar ik woon. Dit simpele feit laat alle gevoelens van vereerdheid en opwinding verdwijnen. Ik woon hier met mijn vrouw en kind. Vijftien jaar geleden had ik dit prachtig gevonden. Vijftien jaar geleden had ik het slipje ingelijst en aan de muur gehangen, maar tijden veranderen, buurman.'

'Wat probeert de fan hier eigenlijk mee te zeggen? Is dit slipje een vlag op de maan? Is het een uitnodiging? Is het een blijk van waardering in de vorm van een gedragen slipje? Een spandoek? Moeten we aan het slipje ruiken?'

'Nee, dat gaan we niet doen, buurman. Ik heb geen zin meer in persconferenties en mondkapjes. We gaan niet ruiken.'

'Maar dat is wat die fan wil.'

'Hoe ga ik dat aan mijn vrouw verkopen? Ik ga toch niet aan het ondergoed van wildvreemde vrouwen ruiken? Ik wil ook helemaal niet ruiken.'

'Mag ik wel ruiken? Mijn vrouw is al twintig jaar dood. Ik heb al heel lang geen vrouw meer geroken. Die ziltige vrouwenmelange.'

'Nee, ik kan de krantenkop al lezen. BEJAARDE MAN STERFT NA RUIKEN AAN MYSTERIEUS SLIPJE.'

'Maar wat nou als ik zo wil gaan? Als het zo had moeten zijn? Ik ben bijna tachtig, jongen. Ik teken voor zo'n manier van overlijden. Dat is toch hartstikke rock-'n-roll?'

'Nee, dat is hartstikke onnodig. U heeft nog minimaal tien jaar te gaan.'

'Ik heb helemaal geen zin in nog tien jaar.'

'Dat is prima, maar u gaat dit slipje niet als nooduitgang gebruiken. Dit is mijn slipje.'

'O, nu is het opeens jouw slipje. Lekker dan, Elvis.'

Dan zien we haar voor de deur staan. Een blozend meisje. Ze probeert te praten, maar de schaamte heeft haar stem opgeslokt. 'Verkeerde brievenbus?' vraagt de buurman. Het meisje knikt, stopt het slipje in haar jaszak en rent de straat uit.