Zoë (27): 'Ik heb mijn knuffel niet bij mijn geboorte gekregen, maar wel als baby. Mijn oma heeft hem voor me gemaakt, samen met nog een andere knuffel, maar die is op een gegeven moment gesneuveld. Die heeft het met een heleboel reparaties volgehouden tot mijn dertiende, toen was er niets meer van over. Ik was wel verdrietig, maar hé, ik had er tenminste nog een.

Deze houdt het beter vol. Een naam heb ik hem nooit gegeven. Of nou ja, eigenlijk heb ik hem heel veel verschillende namen gegeven, maar ik ben niet zo goed in keuzes maken. Ik wilde elke week wat anders, dus uiteindelijk bleef het bij Knuf of Knuffel. Sowieso is het voor mij altijd meer een ding geweest dan iets met een identiteit waar ik bijvoorbeeld tegen praatte. Dat had ik meer met mijn barbies. Nee, mijn knuffel was iets wat ik gewoon altijd bij me wilde hebben en vast wilde houden.

Ik ben hem één keer kwijtgeraakt, dacht ik tenminste, tijdens een verhuizing. Ik ben heel vaak verhuisd in mijn leven, ook vaak naar het buitenland, weer omdat ik niet goed ben met keuzes. Ik zorgde altijd dat ik mijn knuffel in mijn tas en niet in een doos stopte, maar de laatste keer heb ik alles in laten pakken. Ineens was hij weg. Al ingepakt, bleek later. Toen was er wel even paniek. Voortaan gaat hij dus gewoon weer in mijn tas.

Vroeger kon ik niet zonder slapen. Nu wel, maar nog steeds heb ik hem elke avond in mijn hand als ik in slaap val en als ik wakker word en mijn bed opmaak, denk ik meteen: waar is dat ding? Meestal leg ik hem achter mijn kussens. Mijn knuffel gaat ook regelmatig in de was. Ik weet nog dat mijn zusje vroeger een knuffel had, nou, die ging in haar mond en haar neus en dat was zo'n goor ding. Hoe kun je daarmee slapen? dacht ik altijd. Dan maar geen geur meer van vroeger, de mijne is in elk geval schoon.

Ik schaam me best snel, maar voor mijn knuffel heb ik me nooit geschaamd. Oké, als ik een nieuwe vriend krijg is het denk ik niet het eerste wat ik vertel, dat ik op mijn 27ste nog met een knuffel slaap, maar het hoort bij me. Omdat hij me aan mijn oma en mijn fijne jeugd doet denken, ik was echt het gelukkigste kind op de wereld, maar ook uit gewenning. Die knuffel is er altijd geweest, dus waarom zou ik hem wegdoen? Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit denk: nu gaat hij de kast in.

Ik ben best wel een overthinker en lig vaak nog anderhalf uur wakker voordat ik in slaap val. Om te ontprikkelen kijk ik dan iets, lees ik een boek met een kop thee en hou ik mijn knuffel in mijn hand. Hij is onderdeel van mijn routine. Toch weet buiten mijn gezin bijna niemand dat ik nog met een knuffel slaap. Er slapen hier niet zo vaak mensen, daar hou ik niet zo van. Eerlijk gezegd denk ik dat zelfs mijn oma het niet weet. Eigenlijk moet ik haar even bellen, voordat ze haar creatie ineens in een tijdschrift ziet staan. Ze zal wel verrast zijn, al had ik zelf ook niet per se verwacht dat ik nog eens geïnterviewd zou worden over mijn knuffel.'

Benieuwd naar de knuffels van de andere BN'ers? Je leest het alle verhalen in &C's meinummer die nu in de winkels ligt, of haal 'm vast hier: