Kaj Gorgels: 'Soms mis ik het vuurtje'

Special Forces is natuurlijk niet echt een wedstrijd, maar toch sta je in de finale. Hoe voelt dat? 'Het is heel chill dat het geen wedstrijd is. Als je het vergelijkt met Expeditie Robinson, daar is een winnaar. Hier kun je het in theorie met de hele groep halen als iedereen het volhoudt. Daardoor krijg je die vriendschappen. Het heeft niet heel veel zin om in je eentje in een veld te liggen. Je wil het samen doen en steun aan elkaar hebben. Dat maakt het programma mooi.' Lees ook: Soldaatpraat met Donny: 'Van kinds af aan ben ik al onzeker' Had je het in je eentje volgehouden denk je? 'Zeker de laatste dag waren we elkaar echt om de beurt van de grond aan het rapen. Als je dat in je eentje moet doen, dat is wel heel eenzaam hoor. Daar hadden we alledrie weinig zin in gehad. Ik was ook heel blij met deze samenstelling. Alledrie hadden we dat als we aan het begin mensen hadden moeten aanwijzen om het tot het einde mee vol te houden, we elkaar aan hadden gewezen. We hebben nu nog elke dag contact met z'n drieën. Ik kom net terug uit Mexico voor Temptation Island, maar ben voordat ik terugvloog naar Ibiza in Nederland ook nog even langs Donny gegaan. Ook zijn we een weekend aan het plannen dat ze met z'n tweeën hierheen komen.' Als je alle afleveringen nu terugziet, leer je dan nog iets over de andere kandidaten dat je nog niet wist? 'Van de een weet je meer dan van de ander, maar op een gegeven moment was er ook een moment waarop iedereen wat deelde – dat zag je ook in de afleveringen – en van de mensen die er toen nog in zaten wist je daardoor wel een hoop. Wie sowieso een hoop mensen heeft verrast denk ik, is Sylvia. Ze werd gezien als een tuttebel, maar vergeet niet, voor het moraal van de groep was ze wel goed. Ik hou ervan als er gelachen wordt. Van Donny weet je dat hij 25, gespierd en fit is, maar ook hij heeft ons allemaal verbaasd met hoeveel energie er in dat lichaam zit. Net als Marianne Timmer. Die had niet moeten opgeven, want die had gewoon dat einde gehaald.' Wat heeft het programma je over jezélf geleerd dat je nog niet wist? 'Ik wilde meedoen om te kijken wat er overbleef als je al het comfort weghaalt. Met al die technische snufjes, eten gewoon kunnen bestellen op je telefoon en nergens meer voor te hoeven vechten, mis ik het vuurtje soms. Dat was mijn uitdaging. En wat ik het vetste vond om te zien is dat op het moment dat je gedachten de eerste seintjes van weerstand geven, dat daar nog zo'n lange stretch in zit. Dat is heel fijn om te weten. In het dagelijks leven kun je daardoor echt dingen relativeren.' Lees ook: Soldaatpraat met Mark: 'De staff kwam naar me toe en zei: jij mag niet naar huis' Recent kwam het verdrietige bericht naar buiten dat je vriendin Jessie Jazz (Vuijk, red.) een miskraam heeft gehad. Heb je in zo'n situatie ook iets aan dat vergrote referentiekader, of is dat verdriet te groot?  'Misschien onbewust, maar ik heb mijn leven wel vaker vervelende dingen meegemaakt. Ik ben inmiddels 32, maar ik heb mijn eigen vader ook verloren toen ik 17 was, dus het is niet alsof ik door Special Forces voor het eerst leer om te gaan met heftige dingen. Die leer je ook door te leven. Het enige wat je dan kunt doen is vertrouwen blijven houden dat er betere tijden aankomen. Gelukkig zijn we allebei positief ingesteld en zijn we ook realistisch. Met de miskraam hebben we veel pech gehad, maar Jess is hartstikke gezond. De kans dat we binnenkort misschien wel een kindje krijgen, die is er ook gewoon. Dus we gaan nu niet in een hoek zitten en daar de hele dag heel neerslachtig om doen. Het is een dooddoener, maar: het is gewoon wat het is.' Als iemand nu nummer vier roept, kijk je dan nog steeds om?  'Het is nog niet gebeurd, maar ik kan het me wel voorstellen. De stemmen van die staffleden suizen nog steeds in mijn oor. Haha, ik ben benieuwd. 'NUMMER 4! VOORLIGSTEUN!''