De uitbater van ons vakantiehuisje baalde van gasten, omdat hij normaal altijd naakt kon rondlopen

We hadden een huisje geboekt in de bergen, in Zuid-Frankrijk. De Pyreneeën om exact te zijn. Nooit geweest? Gaan, het is er prachtig. Dat huisje boven op een berg dus. Volgens de advertentie was het er uitzonderlijk zen en prachtig, exact waar we zin in hadden. Wat alleen niet in de advertentie stond, is dat we het erf met een bemoeizieke uitbater moesten delen. Dit was iemand die het verhuren van huisjes ogenschijnlijk verschrikkelijk vond. Vanaf moment één klaagde hij tegen ons over hoe zwaar het allemaal was. Daarbij was de man ook nogal intens in de omgang.

Het was midden augustus en uiteraard kwamen we in de file terecht. De reactie van de uitbater op dat gevalletje overmacht? ‘Tja, dat is wel heel erg vervelend. Nu moet ik mijn etentje afzeggen door jullie.’ Dit was de eerste kennismaking, de eerste indruk. En hij was slecht. En het stopte niet. Hij ging een week lang over onze grenzen. Hij sloop ’s ochtends vroeg langs onze deur om te kijken of we al wakker waren. Begon om de haverklap over zijn psychische problemen en dode partner. Kreeg een freak-out toen hij ontdekte dat we een vis in onze keuken, in het huisje dat wij huurden, hadden gebakken. Verzuchtte, terwijl hij bij ons aan het zwembad kwam zitten, dat hij eigenlijk baalde van gasten, omdat hij normaal altijd naakt kon rondlopen. En hij maakte voortdurend vrouwonvriendelijke opmerkingen.

Het is een heel rare ervaring om bij een toxic persoon terecht te komen die zichzelf zo erg opdringt. Zelfs zo erg dat je je begint af te vragen of hij onlangs de betekenis van het woord ‘zen’ zonder jouw medeweten heeft veranderd. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. De gehele vakantie waren we gestrest en op onze hoede. We zaten zelden op ons terras, omdat we bang waren dat hij ons weer kwam berispen voor iets. Of ons een taak kwam geven – hij had ons al opgedragen om hem te helpen in zijn tuin.

De vakantie bereikte z’n dieptepunt toen hij de enige weg om van de berg af te komen blokkeerde op de ochtend dat wij naar huis zouden gaan. Omdat hij ons zogenaamd niet vertrouwde en extra geld wilde voor als we iets kapot hadden gemaakt. Want dat is inderdaad wat je van twee ingedutte stelletjes met een vers opgelopen angststoornis verwacht. Een rondje met ons maken door het huis wilde hij niet. Wij waren ziedend, hij voelde zich machtig. Uiteindelijk escaleerde het. We maakten toch maar geld over, omdat hij ons anders niet wilde laten gaan en we kregen het binnen een paar uur teruggestort toen hij erachter kwam dat het huis er – uiteraard – feilloos uitzag.

Een paar maanden later kreeg ik nog een mail waarin hij tegen mij klaagde over mijn vriend en vrienden. En waarin hij mededeelde dat hij binnenkort in Amsterdam zou zijn en afsloot met ‘groetjes ons’. In die hele week spotten we geen enkel ander persoon daar op de berg. Ik hoop dat het goed met ‘ze’ gaat.