Je kent het wel, van die mensen die je vragen wat je deze zomer gaat doen, alleen maar om een mogelijkheid te creëren om te vertellen wat zíj gaan doen. Dat is nooit kamperen in Frankrijk. Deze mensen gaan nooit met de bus naar Spanje. Of een weekje bakken in Turkije. Nee, wat zij doen is altijd beter, verder, duurder en ­exclusiever. Of, en dat type heb je ook: beter, verder, goedkoper en raarder. Ja, deze types zijn er allebei nog, zelfs in deze economie. En dat is wat mij betreft prima, iedereen heeft andere voorkeuren. Tót ik minachting richting de 'gewone' toerist bespeur.

Zulke gesprekken zijn altijd eenzijdig. Zij vertellen over hoe ze te paard langs de zijde­route gaan overleven, jij probeert ertussen te komen terwijl je iets stamelt over 'twee weken bakken bij een zwembad in Italië'. Jij bent enthousiast over je stedentrip naar Londen, zij onderbreken je om te vertellen hoe intens ánders het nachtleven in Minsk is.

Begrijp me niet verkeerd, ook ik ben op mooie, verre plekken geweest. En ja, ik wil ook veel van de wereld zien en mijn dochter dat gunnen. Alleen het eindeloos erover zeveren alsof het geen gigantisch privilege is, komt me behoorlijk de strot uit. Zodra je over zulke reisprivileges begint, komt altijd iemand aangesneld om je te vertellen over de mogelijkheden met een klein budget. Terwijl er niks gênanter is dan straatarme Hollanders op afgetrapte slippers in Cambodja die van goedkoop hostel naar goedkoop hostel sloffen onder het mom van 'vakantie’' Nee bedankt, babe! Hoe moeilijk is het om lekker op reis te gaan, te vertellen hoe leuk het was en daar te stoppen? Gewoon klaar. Waarom moet het een lifestyle zijn? En waar komt die pocherige toon vandaan als iemand vertelt over zijn maand in een stilteretraite in Noordoost-­Kirgizië?

Daarnaast is er zoveel moois dichter bij huis, binnen Europa­, te ontdekken. Het dedain dat sommige mensen tentoonstellen als ze horen dat je geen vliegtuig over een grote oceaan pakt, kan best achterwege gelaten worden. Alsof je niet meetelt als je gaat kamperen in Kroatië.

Maar wat me met al dat pochen het meest tegen het hoofd stoot, is de aanname dat andere mensen onder de indruk moeten zijn van jouw voorkeur, zelf uitgestippelde reis, groezelige stories op Instagram en saaie foto’s van een grot in Pakistan. Doe je ding, maak die reis, blijf lekker een halfjaar of drie weken weg, pap aan met die locals. Maar val mij er niet mee lastig. Vooral niet als je je minachting voor 'de gewone t­oerist' niet kunt verbergen. Sommige mensen hebben evenveel of misschien wel meer plezier aan een Spaanse costa dan jij op een berg in Turkmenistan.