Kijk mij eens dit ijskoude meertje overwinnen. Kijk mij eens het leven aangaan. Ze zijn het water nog niet uit of ze checken met dat onderkoelde rode lijf of er al likes en reacties zijn op hun post. Die ijskoude dip is pas geslaagd als je bewonderd wordt door anderen. Het enige wat zo’n bericht met mij doet, is dat ik me een nog grotere lapzwans voel.

Dit gedrag doet mij denken aan mijn jongste. Hij vraagt met veel enthousiasme mijn aandacht. Ik kijk. Hij hinkt vervolgens twee keer op één been en verwacht een schouderklop. Ik twijfel of ik hem die moet geven. Het is zo alledaags dat ik er liever niet voor klap. Maar ik moet. Hij is zes. Ik juich zelfs een beetje.

Al die Wim Hofs van deze wereld zijn online in zesjarigen veranderd. Geef mij een like. Met tegenzin druk ik dan op het hartje, want diep vanbinnen bewonder ik ze ook. Zelf haat ik koud water. En toch weet ik hoe zalig het is als je in de zomer die koude plons neemt. Eerst voel je alleen maar diepe weerstand. Maar eenmaal onder water heb je het gevoel dat je echt leeft.

Nu ik aan het strand woon, zie ik dagelijks mensen een winterse duik nemen. Al die verschillende lijven. Oud, jong, iedereen door elkaar. Staand op een handdoekje ontdoen ze zich van hun kleren. In hun blote bips lopen ze kletsend naar het water. Pure jaloezie voel ik. Daar wil ik ook tussen lopen met mijn blote kont. Voelen hoe dat koude, grijze water al je gedachtes uitschakelt terwijl je naar de duinen staart.

'Gewoon doen!' zegt de eigenaar van mijn vaste koffietent. Ik zag haar op een ochtend ook het water uitkomen. Een dag later vroeg ik om tips. Gewoon doen. Het werd mijn mantra. Met Floris fiets ik naar het naaktstrand. Ik stroop de kleren van mijn lijf. Met een zwaar gemoed loop ik naar het water. Mijn hoofd verzint duizenden excuses om het niet te doen.

Bij de eerste aanraking met het ijskoude water gillen mijn enkels moord en brand. Het doet echt pijn. 'Doorlopen,' zegt Floris de ijsman. 'Weerstand zit in je hoofd.' Ik adem. Gewoon doen. Voor ik het weet, zit ik tot aan mijn schouders in het water. Met grote ogen staar ik naar de duinen. Ik haal diep adem en ga onder water, duizenden speldenprikken voel ik op mijn hoofd.

Met een rood lijf en een ontploft hart van geluk loop ik terug naar onze handdoek. Snel trekken we onze kleren aan. Floris schenkt een kop thee in. Ik vraag hem een foto te maken voor onze familie-app. Kijk mij eens die koude Noordzee trotseren.