In mijn wereld benutte ik elke minuut van de ochtend om zo lang mogelijk in bed te blijven liggen. Maar dat is veranderd: ik heb me – geheel vrijwillig – aangemeld voor een zwaar fitnessprogramma. Floris heb ik er aan z’n haren bij gesleept, want mijn discipline ligt naast de chocolade in de keukenlade.

Het programma schrijft voor dat we de komende weken intensief sporten en zeer gezond eten. Het leek Floris-de-maniak een goed idee om elke ochtend om half zes op te staan zodat het schema in onze agenda’s past. Daarom fietsen we nu in het vroege ochtendlicht richting de sportschool. Het is stil op straat. Gordijnen zijn nog dicht en de zon is al op. Het sporten moet nog beginnen, maar gevoelsmatig heb ik deze dag al verslagen. Voorheen heb ik heus wel aan lichamelijke beweging gedaan, maar altijd in de buitenlucht en onder begeleiding van een trainer. Vaak begon ik enthousiast om na een paar maanden de handdoek in de ring te gooien. Dit wordt mijn zoveelste poging. Maar nu heb ik een belangrijke stok achter de deur. Ergens in de verte hoor ik de menopauze mijn kant op komen. Zodra ik de deur van de gymzaal open, is het gedaan met de stilte. Keiharde housemuziek schalt uit de boxen. Licht ongemakkelijk loop ik een rondje en kijk ik onzeker naar alle indrukwekkende apparaten. Glimmende stangen, gynaecologisch uitziende ligbankjes en grote, zwarte kiloschijven die liggen te wachten om opgetild te worden.

Mensen lopen met oortjes in of grote koptelefoons op. Een jong meisje met blonde paardenstaart legt moeiteloos een stang met grote schijven in haar nek en buigt zo diep dat ik bang ben dat ze omvalt. Met een schreeuw veert ze weer overeind. Ik kijk bewonderend via de spiegel naar haar rode hoofd. Ze kijkt niet terug. Floris is al begonnen met gewichtheffen. Twijfelend pak ik twee gewichtjes en loop ik richting een bankje. Voor de zekerheid pak ik niet al te zware dumbbells. Langzaam zak ik achterover. Mijn hoofd ligt in een rare knik. Als ik weer overeind kom, zie ik dat ik verkeerd om lig. Zo onopvallend mogelijk sta ik weer op en ga ik met mijn hoofd in de juiste richting liggen. Om mij heen klinkt gekreun en gesteun. De man naast mij duwt knalrood en bezweet de zwaarste gewichten omhoog. Hij kan duidelijk pijn lijden. Voorlopig nog niet mijn sterkste kant. Ik verwachtte allemaal Jutta van Leerdams met afgetrainde lijven, maar het is juist een allegaartje van verschillende soorten mensen. Een man op leeftijd met kruk leeft zich uit op de roeimachine, een vrouw met grote, ronde billen rent de benen onder haar lijf vandaan op de loopband en een spichtige jongeman doet een serie push-ups. Allemaal met een gemeenschappelijk doel: sterk en gezond blijven. Dit zou zomaar eens een plek kunnen zijn waar ik het de komende weken prima ga uithouden.