'Wat een mooie krullen. Die heeft hij vast van jou,' krijg ik met regelmaat te horen. En elke keer weer lach ik vriendelijk terwijl ik antwoord: 'Ja, mooi hè?'

Het valt me op dat ik tegenwoordig geen boodschap kan doen of wandeling kan maken zonder dat een voorbijganger graag wil benoemen hoe erg Sem en ik op elkaar lijken. Waar komt die drang toch vandaan? Om gelijkenissen te zoeken tussen ouder en kind? Misschien stellen ze zichzelf ermee gerust: gelukkig, het kind is bij de juiste persoon.

Ik kom geregeld in dezelfde soort discussie terecht als ik mensen spreek die graag ouder willen worden. Kinderen 'van jezelf' krijgen zou het mooiste zijn wat je kan overkomen. 'Waarom is dat zo?' vraag ik dan. 'Geweldig om jezelf terug te zien in je kind' of: 'Er is toch niks mooiers dan een mini-me die achter je aan loopt?' hoor ik dan vaak.

Ik zucht en sta in de startblokken om mijn monoloog voor te dragen of een vragenvuur in te zetten. 'Waarom is het uiterlijk van je kind bepalend voor het slagen van je ouderschap? Wie geeft jou de garantie dat jouw perfecte neus, knappe features, helderblauwe ogen, of goede lokken over worden gedragen aan je kind? Wat ga je doen als je kind al jouw eigenschappen krijgt, inclusief of zelfs uitsluitend je narcistische, egoïstische en kortzichtige trekjes?'

Ik sluit af: 'Zullen we focussen op de gezondheid van onze kinderen en de opvoeding baseren op de juiste normen en waarden?'

Grappig hoe een groot deel van deze maatschappij zich focust op de buitenkant en zich vrij voelt om een reden te vinden zich daarover uit te laten.

Toen ik nog maar net vader was en mensen zagen dat het kind dat ik bij me had toch echt een andere huidskleur, haarkleur, haarstructuur en neus had, moest ik nog weleens verantwoorden dat ik de vader was. Nu de kleine volle krullen heeft en een meer gevormd neusje, zijn alle vraagtekens plots weg. Maar wat ons daadwerkelijk verbindt, zijn de gelijkenissen die m’n zoon ziet als we allebei een appel eten, dezelfde kleur kleding dragen of beiden een rode auto hebben om mee te spelen. Die vindt hij belangrijk, leuk en noemenswaardig.

Inmiddels weet ik beter en gniffel ik vanbinnen als iemand me weer eens vertelt dat mijn zoon duidelijk mijn neus heeft. Gelukkig zitten ze er volledig naast, denk ik dan, met m’n snufferd in de wind na een geslaagde neuscorrectie.