'Wat als wij terroristen zijn en iedereen hier opblazen?!'

Ik zit naast Ties in metro 54 richting Gein. Hij ziet er sexy uit met zijn donkere haren. In zijn lange zwarte overjas is hij voor mij de definitie van een mysterieuze man. Ik ben daarentegen de deur uitgestapt als een discobal. Een koperen paillettenjurk met mijn Dr. Martens eronder. Ik krijg kriebels bij het idee dat we gaan slow dancen. Dat kan dus ook nog na 13 jaar samenzijn.

We hebben het over Farrow & Ball-verf als het gebeurt; een jongeman begint door de metro heen te schreeuwen.

'JEZUS IS DE VERLOSSING', 'JUllIE ZIJN ALLEMAAL ZONDAARS'

We zitten op de laatste stoeltjes van de rij. De man staat precies naast ons in het middenstuk. Hij lijkt niet op de standaard preacher. Met zijn coachjas en gemillimeterde haar lijkt hij op een model van een hip sneakermerk. Toch verraadt zijn blik hem. Hij kijkt als iemand die net iets te lang naar afterparty's is gegaan. Het voelt donker.

Een paar medepassagiers staan op om ergens anders te zitten. Ties kijkt vragend of ik ook wil verplaatsen. Ik vind het irritant dat iemand zijn wereldbeelden aan ons opdringt. Toch blijf ik zitten want het zijn nog maar drie haltes.

Opeens komt er nog een man bij de preacher staan. Hij draagt een tas bij zich en mompelt amen achter elke zin van de schreeuwer. En dan gebeurt het. De preacher zakt naast ons door zijn knieën en schreeuwt met zijn armen in de lucht:

'WAT ALS WIJ TERRORISTEN ZIJN EN IEDEREEN HIER OPBLAZEN?!'

De metro bevriest. Alsof de lading van wat er gezegd is, de realiteit nog niet heeft ingehaald. Mijn adem stokt. Ik denk aan mijn jongens. Shit we zitten allebei in de metro. Ik kijk naar de man met de tas. Het is een seconde die oneindig lijkt. Ik hoor mijn adem pas weer als de knal uitblijft.

Ties zegt zachtjes 'Laten we uitstappen' Ik loop als een plank onder schot de metro uit.

Veilig op het perron haalt de paniek me in. 'Holy shit. Wat was dat?!' Ties slaat zijn armen om me heen. Ik bel met trillende handen de politie. Ze geeft het door aan de meldkamer. Daarna vraagt ze ons naar de details. Ze eindigt met de woorden 'Laat deze man jullie avond niet verpesten.'

We nemen haar woorden ter harte. De cava is een weerspiegeling van hoe we ons van binnen voelen. We bruisen. We leven.