Dit is in ieder geval goedkoper dan cocaïne

Tranen rollen over mijn wangen naar beneden. Mijn tweede kind, Skye, is voor het eerst naar de basisschool. Ik was van tevoren nog zo stoer geweest. 'Ik ga even heel lang op de grond liggen,' zei ik. 'Fijn toch dat je dan even de moetjes kan afvinken en 's middags in alle rust met de kinderen kan zijn.' Lees ook: Ik wiebel op mijn benen, ik ben niet meer getraind voor dit soort flirterige ontmoetingen En hoe waar dat ook allemaal is, het besef dat hij niet meer om me heen dartelt als we naar de markt gaan, dat we niet meer samen onze cappucino drinken (ik met koffie, hij zonder, rustig aan alle moederhyena's), scheurt me in paniek uit elkaar. Mijn zus plakt me aan elkaar door me mee te trekken naar een kledingwinkel. Tanktops in ruil voor dopamine. Het is goedkoper dan cocaïne. Langzaam begint de mist in mijn hoofd op te trekken. Ineens zie ik de mogelijkheden. Ik kan de schone was eindelijk een keer in de kasten krijgen. En wie weet lukt het me zelfs om een boodschappen tas met spullen naar de kringloopwinkel te brengen! Dit, lieve mensen, is losgaan anno de periode van het ouderschap. Triest, maar waar. Lees ook: Sommige van mijn vriendinnen denken dat ze me kwijt zijn geraakt Uiteindelijk lig ik te lang op de grond en lukt het me alsnog niet om de was in de kasten te krijgen. Als ik Skye uit school ophaal, zegt hij dat hij een vriendje heeft gemaakt. Een spark joy waar geen opgeruimd huis tegenop kan.