Een gesprek over Tinder verzandt al snel in clichés. Dat geldt natuurlijk evenzeer voor een artikel over Tinder. En toch schrijf ik er nu over. Juist vanwége die clichés. Vanwege de eye rolls die alleen al het woordje Tinder oproept. Het is alsof alleen cynisme een gepaste reactie kan en mag zijn. De app zelf wel degelijk op je telefoon hebben, dat is toegestaan, zolang je je er maar laatdunkend over uitlaat wanneer het onderwerp ter sprake komt, met een diepe zucht. Laten we het daar eens over hebben.

Dopamineshot Eerst even terug in de tijd. Tinder werd gelanceerd in 2012. Ik was toen twaalf. Nee hoor, grapje. Ik was tweeëntwintig. Oké, vooruit, ik was tweeëndertig. Daarbij was ik, niet geheel onbelangrijk, getrouwd. De app installeren kon ik dus niet doen. Of nou ja, niet zonder de nodige repercussies. Ik ving er wel geluiden over op. In de media, van vrienden. Het was nieuw en controversieel. Ik was er nieuwsgierig naar. Hoe kon je er níét nieuwsgierig naar zijn? Het zou nog drie jaar duren tot ik de app zelf installeerde, na mijn scheiding, op mijn vijfendertigste. Vanaf dat moment werd het een betekenisvol symbool: dat simpele, witte vlammetje in een rood kader, of datzelfde vlammetje in het klein helemaal bovenaan mijn scherm, in het geval van een match of een nieuw berichtje. Het kleine maar verslavende dopamineshot dat het teweegbracht.

Maar nog even over die eerste periode na het installeren. Gek om daar nu aan terug te denken. Nog diep in het verdriet en de verwarring naar aanleiding van de scheiding, en tegelijkertijd een kinderlijk soort opwinding. Tinder! Voor het eerst swipen en liken. De anticipatie. Voor het eerst de melding van een daadwerkelijke match. Daar nu cynisch of schouderophalend over doen zou onoprecht zijn. Voor mijn huwelijk, dus mijn leven voor mijn vijfentwintigste, bestond de app nog niet en was een dergelijke technologie zelfs ondenkbaar. In die tijd moest je iemand aanspreken in de kroeg, en daar was ik slecht in. Nu maakte dat ineens niet meer uit. De eerste stap was digitaal, zonder het risico op gezichtsverlies en schaamte, zonder de vrees te zullen worden afgewezen.

En zo begon het. Langzaam maar zeker werd het een integraal onderdeel van mijn dagelijks leven. Swipen, liken, matchen, chatten. Ik maakte me de app eigen. Ik had dates. Maar wat verwachtte ik er eigenlijk van? Of beter: wat verlangde ik ervan? Seks. Nee, vertier. Nee, sjansen. En seks. Of nee, wacht, ook was er wel degelijk de mogelijkheid van, en gedachte aan, liefde. Iemand nieuws ontmoeten. De ware. In feite was het al die dingen in één. Dus eigenlijk, als je erover nadenkt, was het precies wat je verlangde van een date vóór het tijdperk van Tinder. Slechts de weg naar de date tóé was nu anders.

Om je voor te schamen En zo komen we uit bij cliché nummer één. Mensen op Tinder willen alleen maar seks. Hoe vaak hoor je dat niet? Ik was, al zeg ik het zelf, niet slecht in het fixen van dates. En ja, die leidden vaak, na een geslaagde date, tot seks. Maar het was nooit een kwestie van: liken, matchen en meteen zeggen: ‘Neuken?’ Er ging altijd een meer algemene, persoonlijke online balts aan vooraf. En dan een date, waarbij er ook een klik moest zijn. Dus dat cliché is simpelweg niet waar. Sterker nog: meer dan de helft van de (vrouwelijke) profielen heeft in het stukje tekst iets staan over onenightstands: een waarschuwing, dat je vooral verder moet swipen als je alleen daarop uit bent.

Die foutieve aanname zit diep. En dat is jammer, vindt Henk. Waarom?