Ik staar naar het plafond. Donkerbruine kringen hebben zich uitgewaaierd op wat ooit een wit plafond was. Ik vraag wat zich daarboven bevindt. 'De badkamer, zo lek als een mandje,' zegt de makelaar opgewekt. Het ruikt muf. De keuken is oud en ranzig, maar het jarenvijftiggevoel is overeind blijven staan.

Ik trek een keukenlade open, hij valt nog net niet op de grond. Muizenkeutels rollen mijn kant op. Sigarettenpeuken liggen naast het fornuis. Antikrakers mogen het huis tijdelijk bewonen. Met z'n drieën zitten ze aan de keukentafel. Bleke gezichten in zwarte coltruien kijken ons aan. Het is alsof we een Berlijns kunstenaarshuis betreden. Ook al is het officieel niet hun huis, toch voel ik mij een indringer.

De oorspronkelijke eigenaar heeft er meer dan veertig jaar gewoond. Eerst met twee zonen, daarna jaren in haar eentje. Geld gaf ze liever niet uit. Bij kou deed ze nog eerder een krant onder haar trui dan dat ze haar kolenkachels aanstak. Het is ijskoud in het huis en hoe meer kamers ik betreed, hoe mismoediger ik word. Hier moet zo veel gebeuren. Onderweg naar boven hoor ik het woord asbest vallen.

Floris is druk in gesprek met de makelaar. Aan zijn gezicht en handgebaren zie ik enthousiasme. Ik vermijd oogcontact, want ik voel de bui al hangen. Vijftien jaar geleden werd ik op slag verliefd. Als een bakvis hing ik aan Floris z'n lippen. Hij was aangenaam verrast door zo veel interesse in zijn passie voor architectuur. Twee kinderen, vier huizen en een hond later is die vurige interesse behoorlijk afgezwakt.

Toen hij mijn leven binnenwandelde, veranderde ook mijn blik op Amsterdam, waar we toentertijd woonden. Geen fietstocht was meer dezelfde. In plaats van vooruit keek ik alleen nog maar omhoog. Alle architectonische bouwstijlen werden uitgelegd. Van negentiende-eeuwse neoclassicistische suikertaarten tot gotische kerkgebouwen, uiteraard altijd voorzien van een kritische noot. Niets ontgaat zijn oog.

Het is hem met de paplepel ingegoten. Zijn broers en vader hebben dezelfde ziekte. Het is vaker dan eens gebeurd dat we in Frankrijk aan de verkeerde kant van de weg reden omdat mijn schoonvader weer een énige Franse ruïne ontdekte. Iedereen in de auto razendenthousiast, ik razend vanwege de zoveelste bijna-doodervaring. Verliefd worden op zo'n man heeft veel voordelen, want mijn leven is absoluut verrijkt. Grote nadeel van ons samenzijn is dat ik mijn hele leven in het bouwstof zal doorbrengen.

Terwijl we door het huis lopen, wijst Floris mij op alle behouden originele details. We trekken platen van deuren en lambriseringen. Oude ruitjes en panelen komen tevoorschijn. We lopen door naar zolder. Ook daar lekt het water gestaag naar beneden. Ik zie pure blijdschap op het gezicht van Flo. De makelaar kijkt hem verrukt aan. Hij hoort de kassa al rinkelen. Eindelijk verlost van deze bouwval. Hij wel.