Ik wilde laten zien hoe leuk ik was. Hij keek en zag iets anders

Ik heb zelf ooit een date gehad met een jongen die op papier fantastisch bij mij paste. Ik was aan hem gekoppeld als blind date voor een studentenfeest. Een kennis die ik hoog had zitten, wist zeker dat wij enorm zouden matchen. Zelfde humor, dezelfde interesses, dezelfde types. Dat kon alleen maar goed gaan.

Maar vanaf het moment dat ik hem de zaal in leidde waar de borrel al in volle gang was, voelde het alsof er ergens storing op de lijn zat. Ik was druk want een beetje zenuwachtig. Hij was rustig en afstandelijk. Ik maakte grapjes, hij lachte niet. Ik wilde laten zien hoe leuk ik was. Hij keek en zag iets anders.

Toen we eenmaal aanschoven voor het diner, praatte hij geanimeerd met een vriendin van mij die tegenover ons zat. Zodra ik probeerde een bijdrage aan het gesprek te leveren, reageerde hij afkeurend op wat ik zei of sprak hij me geestdriftig tegen. Op een gegeven moment gebruikte ik het woord 'nuanceverschil' en verzuchtte hij geërgerd dat dit geen woord was, omdat 'nuance' en 'verschil' in feite hetzelfde betekenen.

Eenmaal op het feest vroeg hij me of ik begreep waarom die gemeenschappelijke kennis ons eigenlijk gekoppeld had. Vervolgens wees hij een meisje aan waar hij wel op zou kunnen vallen, voor het geval ik de boodschap nog niet had begrepen.

Het gekke is dat ik me niet herinner dat ik hem een lul vond. Ik zag vooral een jongen die worstelde om zich te verhouden tot een meisje met wie hij zich op geen enkele manier verbonden voelde. En in zijn ogen zag ik een versie van mezelf weerspiegeld die ik nauwelijks herkende.

Een paar jaar later kwam ik hem weer eens tegen op een feest. We raakten aan de praat. Het klikte. Hij herkende me niet. Toen ik hem eraan herinnerde dat ik het meisje was waar hij zo'n ongemakkelijke avond mee had beleefd, was hij geschokt.

"Was JIJ dat?", zei hij terwijl hij zijn hand op mijn schouder legde. "Ik geloof het bijna niet. Jij bent zóveel leuker," waarna hij me een knuffel gaf en in het feestgedruis verdween. Ik wist niet of ik triomf of verontwaardiging moest voelen.

Niet veel later kwam ik de man tegen met wie ik nu bijna zeventien jaar samen ben. Op papier geen vanzelfsprekende match, in de praktijk verrassend fantastisch. Ik geloof niet dat ik tijdens onze ontmoeting een andere persoon was dan tijdens de rampzalige date, maar alles wat toen zwaar voelde, voelde deze keer licht en alles wat toen stom aan mij was, bleek ineens leuk.

En zo kan zelfs de rampzaligste date een mens toch nog een inzicht opleveren: het gaat er bij het vinden van liefde eigenlijk nooit om hoe leuk je bent, hoe leuk de ander is en goed je op papier wel niet bij elkaar past. Het gaat erom hoe goed het voelt als je bij elkaar bent.

Toch net een nuanceverschil.