Nic: ‘Geen moment voelde ik me ziek. Een dag voor de diagnose heb ik zelfs nog een halve marathon gelopen. Half december vorig jaar ontdekte Marcia een knobbeltje op mijn scrotum. Door alle feestdagen ging ik pas half januari naar de huisarts. Die stuurde mij meteen door naar het ziekenhuis voor een echo. In mijn achterhoofd hield ik er al rekening mee dat het foute boel was. Noem het intuïtie, maar ergens wíst ik het gewoon. De uroloog viel met de deur in huis: er was een tumor zichtbaar en twee dagen later moest ik geopereerd worden om de teelbal te verwijderen. Natuurlijk schrok ik van dit nieuws. Ik was topfit, hoe kon ik nou kanker hebben? Maar ik was ook blij dat er meteen actie ondernomen werd. Doorpakken en vooruit.’  

Lees ook: Tijd voor jezelf: me-time inplannen als moeder is niet egoïstisch 

Marcia: ‘Elke maand doe ik een routinecheck bij mijn borsten. Ik merkte al langer dat mijn rechterborst anders aanvoelde. Een beetje bobbelig. Maar nu ineens voelde ik echt een duidelijke knobbel in mijn borst, als een soort knikker. Nic was net een anderhalve week ervoor geopereerd, dus ik wilde dat hij zich zou richten op zijn herstel en zich niet druk zou maken om mij. Zonder overleg maakte ik een afspraak met de huisarts. De avond ervoor vertelde ik Nic dat ik iets voelde in mijn borst. Hij checkte mijn borst en voelde ook onmiskenbaar een knobbel. Vol ongeloof keek hij me aan. Het zou toch niet? Het leek wel een heel foute aflevering van Goede Tijden, Slechte Tijden. De huisarts vertrouwde het ook niet en verwees me door naar de mammapoli, waar ik twee dagen later terecht kon. Ik kreeg een mammografie en een echo. Tijdens de echo werd er een tweede arts bij geroepen. Toen ging het ineens heel snel. Steeds meer mensen kwamen de kamer binnen. ‘Mevrouw, ik zie iets wat ik niet kan duiden. Dus we gaan een biopt nemen,’ zei de arts. Ik was vrij rustig, gek genoeg. Voor de biopt werd ik verdoofd en met een grote naald werd er weefsel uit mijn borst en okselklieren gehaald. Dat triggerde iets in mij, en ik begon te huilen. ‘Niet om mezelf hoor, maar mijn man is ook ziek,’ snikte ik tegen de artsen. Ze staarden mij met grote ogen aan. Niemand had woorden voor deze krankzinnige situatie.’

Nic: ‘De telefoon ging iets voor vijven. ‘We hebben geen goed nieuws. Het is borstkanker,’ zei de arts. Het was surreëel, alsof we in een slechte film zaten. Stomverbaasd zaten we op de bank. Ongelovig waren we aan het giechelen: dit hebben wíj weer. Mijn moeder kwam die avond langs en vroeg wat er in vredesnaam te lachen viel. Maar wat moesten we anders? Ergens konden we het gewoon niet bevatten. Tussen onze beide diagnoses zaten precies achttien dagen.’ 

Het hele interview met Nic en Marcia is eerder verschenen in de &C-special Oh Baby!, en lees je hier op Blendle.