Anna Karolina #292: de duik

Javier blijft onafgebroken aan zijn rozenkrans draaien. De sfeer is zwaar en beladen. Er wordt langs de weg gestopt voor een korte plaspauze en er wordt wat voedsel ingeslagen voor de rest van de reis. Ik probeer mijn kop helder te houden. De brede gast die achterin zit neemt flinke slokken van zijn bier en dan pas vallen me de tattoos op zijn armen op. Die heb ik weleens eerder gezien. Een eerdere zaak waar ik aan gewerkt heb. Mijn lichaam verkrampt en lijkt me iets te willen zeggen, wat ik nog niet begrijp. 

We rijden de hele dag en nacht door. De huurling en ik wisselen van plek om elkaar wat rust te  gunnen. Ik voel een paar keer dat ik even wegval, maar al snel spring ik weer wakker op. De omgeving is prachtig, ook al is het pikkedonker. Er hangt rust en vredigheid daarbuiten. Stilte voor de storm, zo voelt het. Onvoorspelbaar, zwaar en beladen. Bij zonsopgang stoppen we. 

‘Get out.’

De zware stem van Samuel, inderdaad de broer van de andere twee mannen, respectievelijk Mario en Juan, die op weg zijn met ons, schudt me de realiteit weer in. Ik grijp naar mijn jas en stap uit. Het fijne zand kriebelt aan mijn gezicht en de zon prikt hard op mijn wangen. Ik tuur in de verte en zie de Caribische Zee. 

‘I hope you’re not afraid of the water?’

Samuel kijkt me strak aan en ik schud van nee. We gaan blijkbaar over water. Een truck wordt voorgereden door een vreemde en vier duikpakken met flessen en attributen worden klaargezet. 

‘Listen carefully. She’s in the center of the ocean. That’s where that devil lives. There is no other way to get there but under water. Trust me, he owns the air above his house. Only the ocean can provide some safety.’

Het maakt me allemaal niks meer uit. Anna redden uit de klauwen van die maniak is het voornaamste nu. Ik heb een paar keer gedoken voor werk en tijdens de undercover training. Het enige wat me zorgen baart is de onvoorspelbaarheid van het grote diepe water. 

‘Beware of sharks. I will pray for your safety.’

Mijn gedachten gaan uit naar haar, blijkbaar gevangen in een huis midden in de oceaan. Wegkomen is onmogelijk. Dat moet ze al hebben geconstateerd. Mijn Anna. Mijn dappere Anna. Het is teveel. Als ze dit maar te boven komt. Er zijn al zoveel uitdagingen geweest, zoveel leed. Ze heeft net nog moeten aanschouwen hoe het beest zijn eigen vrouw dood in de armen droeg. Als een vervangbare lappenpop lag ze daar. Mijn kaken kraken op elkaar van misselijkheid en woede. En dan zijn woorden. Dat mijn liefde nu de zijne is. Die woesteling weet duidelijk niet wat liefde is. Je eigen vrouw om het leven helpen en de vrouw van een ander stelen. Ik pak nu zelf een koud blik bier uit de auto en sla het achterover. Ik ben te opgefokt, te gefocust om het grote beeld te kunnen zien. Ik moet de scherpe randjes eraf halen. En dan bedenk ik me weer hoe het ook alweer ging: als je aangevallen wordt door een haai moet je niet wegzwemmen, maar gewoon blijven drijven en rustig blijven. Op het moment dat hij je nadert sla je hem met al je kracht op zijn neus. Dat was het. Dat moet mijn mantra worden in deze onbekende wateren. Alleen als ik rustig blijf en controle houd gaat dit lukken. 

‘Let’s go! There is no time to waste.’

Ik knik en spring na de drie broers de golven in. Alles kleurt zwart, ik hoor mijn eigen ademhaling en betreed een nieuwe wereld.

Wordt vervolgd