Anna Karolina #294: Anna's overgave

‘Laat mijn kind los.’

Alejandro’s ogen hebben altijd al een duisternis in zich gehad, maar nu zit er zelfs een extra zwarte laag onder. Ik moet bluffen, want al mijn zenuwen reageren direct op zijn stem en krimpen ineen. Alsof mijn hele lijf kleiner wordt in zijn nabijheid. De man is een natuurkracht die iedere vezel van mijn lichaam in zijn macht heeft. 

Ik druk het meisje nog vaster tegen me aan. Het is mijn enige wapen, mijn enige houvast. Maar wat moet ik nu doen? Hoe kan ik dit tot een goed einde brengen? Ik kan het kind moeilijk in mijn kamer gijzelen. Dat kan ik dat onschuldig wezentje niet aandoen. Heel eventjes verlies ik mijn vertrouwen en voel hoe het lijfje van me af wordt gestroopt. Hij kust het hoofdje teder en een traan welt op in mijn ooghoek. Alles is verloren. 

‘Put Angelica to bed and leave us.’

Ik heb gefaald. Het is gedaan. Hier kom ik nooit mee weg. De bediende knikt en kijkt me nog even vol medelijden aan. 

Alweer een mislukte aanval. Hoe naïef kon ik ook zijn om te denken dat ik deze man ooit zou kunnen overheersen? Sommigen zijn er nu eenmaal voor gemaakt om anderen te kwellen. Ik snap maar al te goed dat deze man nauwe banden heeft met de politie. Als je zo'n natuurkracht tegen je hebt, ben je klaar. Af. En dan pas, zo ineens, valt het kwartje echt. Deze keer puur uit nood. Dit is een kwestie van leven en dood.

Ik heb me er tegen verzet. Ik moest aan de goede kant blijven. Ik moest blijven geloven in mijn liefde en een goede afloop. Maar niemand zal me hier vinden. Deze man lijkt wel Blauwbaard die me opgesloten heeft in zijn kasteel. Zijn fort. Ik kom hier never nooit weg. Niet als ik zijn tegenstander ben. Ik moet stoppen met me te verzetten. En dan niet zoals ik geprobeerd heb te doen door hem een loer te draaien, nee, deze keer echt. Mijn ziel. Het moet weg. Mijn herinneringen moeten allemaal weg. Ik moet alle banden verbreken met iedereen om me heen. De liefde die ik voel voor Sebastiaan kan niet meer bestaan. Of… Of er is nog een andere uitweg. Ik tuur langs hem en kijk naar de blauwe lucht. Er is ook een andere uitweg, maar of ik het durf?

‘Besef je wel wat je net hebt gedaan?’

‘Wat bedoel je? Ik heb niks gedaan. Angelica vloog zelf in mijn armen.’

‘Ze is alles wat ik heb en jij durft haar tegen me op te zetten? Jij durft haar naam in je mond te nemen?’

'Het spijt me. Het arme kind weet niet beter dat ik haar moeder ben en gezien het feit dat ik hier toch opgesloten zit, kan ik net zo goed het spelletje meespelen, of niet.’

Hij loopt langs me heen, blijft achter me staan en blaast zijn adem uit tegen mijn hals. Een rilling trekt over mijn huid. Mijn lijf herinnert zich nog alles van de vorige nacht. Alsof het gecodeerd staat in de herinnering. Iedere cel van mijn lichaam verkrampt maar hunkert tegelijkertijd naar zijn krachtige handen. Hij heeft me verpest. Hij heeft me gekneed tot een vorm die ik nooit ben geweest. Hoe hij het gedaan heeft weet ik niet, maar mijn lichaam wil hem. Nog steeds. Kun je tegelijkertijd van iemand walgen maar er ook naar verlangen? Dat ik deze vraag stel doet me vermoeden dat het antwoord ja is. 

‘Zo. Jij hebt dus besloten om je waanzin opzij te zetten en te berusten in je lot?’

Ik glimlach moeilijk en knik zacht. De gevoelloze maniak zal heus het verschil niet zien tussen een vrouw die met pijn in haar hart een besluit neemt of een vrouw die daadwerkelijk het eens is met haar lot. 

Hij drukt een kus op mijn achterhoofd en legt zijn handen op mijn schouders. Ik ben verlamd. Blijf staan. En dan heel langzaam stroopt hij mijn kleding omlaag tot ik slechts in mijn ondergoed voor hem sta. 

‘Mm, ik denk dat je inmiddels wel gesmolten bent, liefje. Je gloeit helemaal.’

Hij laat een nat spoor achter op mijn schouder en ik hoor dat hij door zijn knieën gaat. Ademloos blijf ik staan. Ik verroer me geen millimeter. Het spoor gaat steeds zuidelijker en zuidelijker tot ik zijn tanden tegen mijn vlees voel en mijn slipje langs mijn benen naar beneden wordt getrokken. Met zijn beide handen omvat hij mijn billen en net voor hij aanvalt hoor ik zijn diepe grom.

Wordt vervolgd