Anna Karolina #282: 'Je snapt dat jij nu van mij bent he?'

'Een ambulance? In Mexico? Hoe moet ik weten wat voor nummer ik moet bellen.'

Ik durf niet te kijken naar wat zich achter de deur afspeelt. Het enige dat ik achter het lijf van Sebastiaan zie, is een opengeslagen handpalm tegen de vloer aan, die naar boven toe gericht staat. Het is klein, en kun dus maar van één iemand zijn. Iris. In paniek kijk ik om me heen.

'Blijf van haar af.'

De harde stem van Alejandro laat de muren trillen en geluiden van een handgemeen klinken dof en onheilspellend. Ik moet Sebastiaan helpen, ik moet. Ik ren de gang door.

'Isabella! Isabella!'

De oudere dame rent me tegemoet.

'Please, where is Isabella? You got to help Iris, she is hurt, and him. They are fighting. We need to call an ambulance.'

De angst in de ogen van de oudere dame maakt plaats voor verwondering. Verschrikt blijft ze naast me staan. Ze kijkt langs me heen, de kant op van de gang, van de kamer van Iris en slaat haar hand voor haar mond. Onze harten slaan hoorbaar tezamen in een oorverdovend ritme.

Ik draai mijn hoofd om en zie Alejandro, met het slappe lichaam van Iris, de kamer uit lopen. Ze hangt in zijn armen als een lappenpop. Levenloos en overgeleverd. Haar lange haren dansen hun laatste dans. Een straaltje bloed loopt vanuit haar mondhoek naar haar hals en dan zie ik de plek waar hij haar geraakt heeft. Dwars door haar hart. Dwars door haar liefde voor hem. Ik gil.

Hij loopt aan ons voorbij en staart naar een oneindig punt. Het lijkt alsof zijn ziel is ontstegen en hij slechts een robot is. We zijn toeschouwers van een onmogelijke tragedie. Mijn maag verkrampt en alles lijkt gevoelloos.

Sebastiaan volgt hem hijgend, met een bebloede wenkbrauw en voelend aan zijn rechterhand. Het is duidelijk dat ze hebben gevochten en dat Alejandro er als winnaar uit is gekomen.

'Anna, we moeten hier weg. Nu.'

Hij pakt me vast en trekt me mee. We zetten twee stappen van al het leed vandaan, als de zware stem van Alejandro door de gang dendert.

'Anna, jij komt met mij mee. NU!'

De volume van zijn woorden is zo overheersend dat zelfs Sebastiaan ervan schrikt. Alejandro draait zich om, en kijkt Sebastiaan nu woedend aan.

'Klootzak, geloof me, als jij nu rare fratsen uit gaat halen ga jij er samen met je liefje aan. Ik geef je mijn woord dat ik haar laat leven, als ze nu met me meegaat.'

Mijn ogen stuiteren bijna uit hun kassen. Dit is niet echt aan het gebeuren nu. Dit beest vraagt toch niet werkelijk aan mij om hem en zijn dode bruid te volgen.

'ANNA.'

Ik neem de handen van Sebastiaan in de mijne en kus hem zacht. Hij doet een poging om me mee te trekken maar ik bied weerstand.

'Alsjeblieft Sebastiaan, doe niks raars. Ik kan je niet verliezen.'

'En ik jou wel?'

'Ik geloof hem. Als hij me iets aan wil doen had hij het allang gedaan.'

'Maar hij heeft zonet zijn vrouw vermoord. Anna, ben je wel goed bij je hoofd? Ik trof jullie zonet nog aan in een duidelijke gewelddadige pose. Hoe kun je beweren dat het een goed idee is om met hem mee te gaan?'

'Omdat ik het voel. En omdat het idee dat jou iets kan overkomen niet te verkroppen is.'

Zijn greep verslapt en ik ren Alejandro achterna. Hij lijkt nog groter dan hij al was en alsof ik achter een immens grote vrachtwagen loop, volg ik hem de gang door, de trap af naar beneden en naar buiten. De stilte tussen ons is voelbaar. De wereld houdt haar adem in. Een gebouw in de verte, dat eruitziet als een verlaten schuur, lijkt het doel van zijn stappen.

'Je begrijpt wel wat dit betekent.'

Hij praat nu zachter, wat alles wat hij zegt nog enger maakt. Ik hijg. Ik kan mijn ademhaling niet sturen. Het lijkt alsof ik alleen maar in paniek inadem en er niks uitkomt. Lucht vult mijn lijf. Ik voel angst, opwinding, spanning, waar ik geen kant mee op kan.

'Je snapt toch wel dat jij nu van mij bent he?'

Wordt vervolgd.