Anna Karolina #282: een dodelijk kwartet

'Alejandro!'

'Iris.'

Alle acht ogen zoeken naar de ander. De tijd lijkt te bevriezen in de kamer. De greep van Alejandro is nog steeds hard, maar ik voel niks meer. Het enige dat mijn cellen registreren is Sebastiaan, die voor me staat, met een vrouw die mijn eigen spiegelbeeld lijkt.

'Laat haar los.'

Iris doet een paar stappen richting Alejandro. Onmiddellijk verslapt zijn greep en ruk ik mezelf los. Ik ren naar Sebastiaan, die me ongerust in zijn armen laat.

'Ben je okay?'

'Ik heb je zo gemist. Hoe kon je me hier achterlaten. Weet je het weer? Weet je weer wie ik ben?'

Hij drukt een kus op mijn slaap en streelt door mijn haren.

'Ik wist altijd al wie je bent, Anna. Ik moest dit doen. Dit was de enige manier om Sasha aan mijn kant te krijgen en om weg te komen hier. Vergeef het me.'

'Waar is Sasha?'

'Gregor heeft haar.'

Ik kijk hem strak aan.

'Hou je mond, allebei.'

De stem van Iris klinkt nu diep en schor en verstilt blijven we haar aanstaren.

'Kniel neer.'

Ze laat haar blik op haar man vallen. Het is duidelijk wie hier de macht in handen heeft. Alejandro kijkt haar met vochtige ogen aan. Geen idee waarom, maar ik voel medelijden met hem. Ik voel zijn emotie, zijn verlies, zijn ongeloof, dat ze zomaar voor zijn neus staat.

'Lieverd. Ik wist dat je weer terug zou komen. Iedere dag heb ik…'

'Je hebt wat? Wat is het dat je precies hebt gedaan? Want wat ik nu zie, is een man die met zijn klauwen niet van een andere vrouw kan afblijven. Kniel verdomme neer.'

Hij doet wat ze van hem vraagt en laat zijn hoofd hangen. Iris loopt naar de hoek van de kamer, opent een kast en haalt er een zwarte riem uit. Sebastiaan trekt me nog dichter naar zich toe en zijn warmte stroomt geruststellend door mijn lijf. Ik ben veilig. Ik ben thuis. Ook al ben ik verzeild geraakt in een penibele situatie, alles wordt weer beter. Wij zijn samen.

'Ga allebei weg.'

Iris kijkt ons aan en haar ogen staan zwart. Er lijkt geen uitdrukking in ze te zitten. Ze lijkt doods en zonder ziel. Ik schrik van de overeenkomsten die ik met haar zie. Iets trekt me naar haar toe, maar ik weet ook dat ik zo snel mogelijk weg moet komen bij deze mensen. Niks is hier wat het lijkt. Niks. We verlaten de kamer en horen hoe Iris met snelle passen richting de deur loopt en deze met een harde knal dichtslaat.

'Wat ben ik blij je te zien. Ben je in orde? Ben je okay?'

Sebastiaan bevoelt mijn lichaam en lijkt op zoek naar wonden, die onzichtbaar zijn, maar er wel zitten. Allebei schrikken we van de harde brul die klinkt vanuit de kamer.

'Moeten wij hem niet …?'

'Helpen? Ben je gek? De man wilde je pijn doen, Anna. Als wij niet zonet binnengestapt waren, had ie je meer pijn gedaan, dan je van zou kunnen terugkomen. Het spijt me zo, het spijt me dat ik je achtergelaten heb bij dat beest.'

Hij kust mijn wangen en ik sluit mijn ogen. Mijn zieke geest toont me nog steeds de nooit voorgevallen scènes tussen de brute Alejandro en mijzelf. Hoe kan je opgewonden raken van iemand die zo kwaad is? Die zo gevaarlijk is? Het enige zachte aan de man was of is zijn liefde voor zijn vermiste vrouw, en die is weer terug, en die is hem momenteel aan het straffen en als ik het goed begrijp geniet hij ervan. En wellicht zij ook.

Met mijn hongerige mond zoek ik die van mijn liefde, mijn Sebastiaan. Ik laat me vallen in de kus en proef zijn liefde. Ik heb zoveel vragen, maar zelf geen antwoorden.

En dan klinkt er ineens weer een harde brul en een knal en als uit reflex rent Sebastiaan de kamer weer in.

Wordt vervolgd.