Anna Karolina #281: het weerzien

'Hou op.'

Ik blijf hem slaan op zijn borst. De wanhoop kruipt in mijn lijf. Ik zal hem nooit meer proeven, nooit weten hoe het voelt als hij in me glijdt, nooit meer die blik in zijn ogen zien, als hij naar me kijkt en denkt dat ik zijn vermiste vrouw ben. Ik ben nu slechts een vreemde voor hem. Een leugenaar. Een smerige leugenaar, die hem een naaistreek wilde leveren, en die hij precies op tijd heeft ontmaskerd.

Hij zet een stap naar voren en ik stop.

'Anna, zo heet je dus.'

Zijn ogen vernauwen zich.

'Ergens kijk ik wel van je op. Dat je het lef hebt om dit soort spelletjes te spelen. Voel je geen angst?'

Zijn adem verwarmt de vochtige rivieren op mijn wangen.

'Ik ben wel bang.'

'Voor mij?'

'Nee, voor mezelf. Dat ik je wil. Nog steeds. Dat ik je wil en ik weet niet waarom.'

'Mijn vrouw is gevonden. Mijn Iris. Weet je wel wat dat betekent?'

Ik knik en draai me om. Ik schaam me. Ik voel me vies en slecht.

'Dat er tussen ons niks meer mag of kan gebeuren. Snap je dat?'

'Ja.'

'Je hebt met de verkeerde persoon gespeeld, Anna. En daar zul je de gevolgen van ondervinden.'

'Ik wil weg. Kan ik weg. Ik moet naar het toilet.'

'Jij gaat nergens heen. Jij blijft hier bij mij totdat ik mijn vrouw weer terug heb. Dan kan je zien hoe echte liefde eruit ziet. Jij met je zogenaamde liefde voor je Damir. Denk je niet dat ik het doorheb? Dat ik zie wat voor vrouw je bent? Ik dacht dat ik een slecht persoon was, maar nu ik jou heb ontmoet weet ik dat er meer humane trekken in mij zijn te vinden, dan in jou.'

'Jij wist heel goed, dat ik die hele fucking Iris niet ben. Dus houd je mond.'

Het komt eruit, voordat ik mezelf kan stoppen. De kracht die ik ineens voel stromen door mijn aderen neemt het over.

'Ik ben niet bang voor jou. Jij gaat me toch niks doen. Als jij me wat had willen aandoen, had je dat namelijk allang gedaan. Ik ken mannen als jij maar ook al te goed.'

En ineens grijpt hij me bij mijn arm en trekt me naar zich toe. Hij kust me wreed. Zijn lippen lijken al het bloed uit de mijne te persen. Zijn boosheid zit in zijn handeling en ik voel angst naar wat er komen gaat. Ik dans op een dunne draad van verlangen en afkeer. Zijn handen zijn nu overal. Mijn lichaam voegt zich naar zijn gekneed. Mijn onderlijf is drijfnat. Ik voel mijn eigen geilheid, dat zich opmaakt voor wat komen gaat. Hij in mij. Zijn hardheid in mij. Al zijn woede in mij.

'Stop!'

Nu ben ik het, die er een einde aan maakt. Als ik dit doe is er geen weg meer terug. Hoe kan ik Sebastiaan nog in zijn ogen aankijken? Met hem vrijen. Hem liefhebben. Dit vergeeft hij me nooit.

Hij blijft doorgaan en kneed blauwe plekken in mijn huid.

'Ik zei stop.'

'Jij zegt zoveel.'

Hij hijgt en trekt mijn slip opzij. Ik probeer me met alle kracht uit zijn beklemmende greep te rukken, maar voel aan alles dat het me niet gaat lukken.

'Jij gaat nergens meer heen. Ik ga je zo hard nemen, dat je het de komende dagen nog gaat voelen ook. En als je ook maar een woord erover rept tegen mijn vrouw, dan beloof ik je, dat je je leven niet meer zeker bent.'

Hier was ik al die tijd al bang voor. Mijn lijf heeft een smerige grap met me uitgehaald. Ik ben eindelijk beland aan de goede kant van het touw. Met een harde ruk trekt ie me weer op de plek waar hij me zonet nog had en knijpt nu in mijn borst. Ik gil het uit.

'Anna.'

Het kan niet waar zijn. Ik herken die stem uit duizenden. Ik draai mijn hoofd een kwartslag en staar in de grote ogen van Sebastiaan.

Wordt vervolgd.