Anna Karolina #239: Het weerzien van Sebastiaan en Gregor

De rit duurt iets langer dan zonet en de smerige lap over mijn hoofd beneemt me de lucht. Mijn gezicht trekt van de klappen van Stan en ik heb de smaak van bloed in mijn mond.

Even stel ik me voor dat Anna hier zit in plaats van mij. Dat ik niet doe wat ze van me willen en Gregor haar ontvoert. Dit zou haar breken. Ze zou compleet in de stress schieten en een angstaanval krijgen. Ze is hier niet sterk genoeg voor. Te allen tijde moet ik haar zien te beschermen. Dan maar over mijn eigen grenzen heen.

En dan de verdwenen Sasha, de lieveling van Gregor. Fuck. Die nacht in Tilburg had ook nooit mogen gebeuren. Ik weet niet hoe ik het in mijn hoofd haalde om haar die nacht de mijne te maken. Haar te nemen. Wist ik veel dat zij het lievelingetje van de baas was. Ik krul een mondhoek omhoog. Wie houd ik voor de gek? Ik wist maar al te goed wie zij was en wat ze kwam doen. Ik was zwak. Net als met Isabella laatst.

Wat is dat toch? Met Anna voelt het echt anders. Daar kon ik me ook nauwelijks inhouden, maar haar probeerde ik juist weg te houden, juist om de reden dat ik haar wilde beschermen tegen zo'n klootzak als mezelf. Ik wist dat haar proeven, haar nemen, haar van binnenuit te eten, mijn eerste intenties waren. Maar er was meer. Iets waar het de anderen aan ontbreekt. Hoop. Geloof. Een geloof in de liefde.

Door de wereld waarin wij verkeren, ik, Isabella, Sasha, wij die te maken hebben met de onderwereld, met de wereld die het daglicht het liefst vermijdt, wij koesteren geen hoop op een mooier bestaan. Op een liefdevol bestaan. Een vredig samenzijn en geluk. Dat gunnen we de anderen. Daar vechten wij voor. Maar voor onszelf is het al een uitgemaakte zaak.

Hoe vaak heb ik niet op het punt gestaan om te kappen met mijn werk sinds Anna in mijn leven is gekomen? Juist om deze reden. Door haar begon ik weer helder te zien. Door haar kwamen er scheuren in mijn donkerte. Dunne straaltjes licht. Ik durfde niet. Ik verzette me in eerste instantie. Maar haar liefde, haar blik, haar geloof in onze toekomst; het was allemaal te sterk en heeft mijn blokkades stuk voor stuk doen omkieperen.

Het is aan mij om haar geloof in de liefde niet te verpesten. Ik kan me niet eens voorstellen wat het nieuws met haar moet doen dat Isabella zwanger is van mijn kind. Ik zou in haar geval breken. Vallen, zonder opstaan. Stel dat Anna me zou vertellen dat ze een kind zou verwachten van Daan. Natuurlijk zou ik haar willen, natuurlijk zou ik van het kind houden, maar we zouden nooit samen zijn, nooit meer alleen wij tweeën tegen de wereld. Daan zou altijd als vader van het kind in ons leven blijven en dat geldt nu ook voor Isabella. Het gemijmer in mijn hoofd stopt op het moment dat de wagen tot stilstand komt. De helse, benauwde rit is eindelijk voorbij, maar ik weet maar al te goed dat het ergste nog moet komen.

'Sta op.'

Ik herken de stem van Isabella en ergens stemt het me gerust dat ze hier is. Zijnde de vader van haar kind zal ze, haar kennende, er alles aan doen me in leven te houden. En ik moet blijven leven. Ik moet ervoor zorgen dat Anna niets overkomt. Nu Gregor van haar afweet hangt haar bestaan aan een zijden draadje.

Gretig hap ik naar lucht als het gore doek van mijn hoofd wordt getrokken. Een harde klap tegen mijn maag doet me in elkaar zakken en hoesten. Ik voel dat mijn vechtersinstinct ver te zoeken is. Het belangrijkste is om hier heelhuids vandaan te komen, te doen wat ze willen en Anna veilig te houden.

'Zo, daar ben je. Welkom Damir. Of hoe wil je dat ik je noem, vuile rat?'

Gregors stem klinkt zwaar en hees en ik knipper met mijn ogen tot het vage beeld scherp wordt en zijn kop me triomfantelijk aanstaart.

Wordt vervolgd.