Esmée* leidde een dubbelleven: naast haar werk in de verpleging werkte ze ruim drie jaar lang als high-class escort. Tot ze merkte: dit kan beter, en haar eigen bureau begon.

Esmée (27): 'Op mijn 21ste maakte ik het uit met mijn vriend. Hij was heel lief en aardig, maar hij was 'het' niet voor mij. Ik had meer nodig. Meer experimenteren en spanning vooral. Rond die tijd begon de serie Meisje van plezier, over een high-class escortgirl. Wat ik daar zag, trok me enorm aan: nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe dingen proberen op seksueel vlak. Elke keer kwam ze ergens anders terecht en was het een verrassing wat ze die avond zou beleven. Het was precies de spanning en sensatie waar ik naar op zoek was. Hoe zou dat dan in het echt zijn? vroeg ik me af, en ik googelde 'high-class escort'. Ik wilde wel het hogere segment aanspreken, niet achter een raam staan. Ik vond het belangrijk dat ik klasse uitstraalde en klanten zou krijgen die het ook leuk vonden om met mij te dineren of eropuit te gaan. Het moest een extraatje in mijn leven zijn, want ik had al een baan: ik studeerde en werkte in een ziekenhuis als verpleegkundige.

Op een gegeven moment kwam ik terecht op de site van een high-class-escortbureau waar ik een goed gevoel bij had. Het zag er allemaal netjes uit en de eigenaar was een vrouw, dat leek me prettig. Na een paar dagen nadenken, meldde ik me in een gekke bui aan. De volgende dag kreeg ik al een bericht: of ik op gesprek wilde komen. Eerst hadden we een korte video-call, daarin vertelde ik wat over mezelf en waarom ik dit werk wilde doen. Daarna mocht ik naar kantoor komen, met als noot: op hoge hakken en mooi aangekleed. Ik deed echt m’n best op mijn outfit, maar aan het eind van het gesprek zei de eigenaar: je mag voor ons werken, maar die outfit kan echt niet. Alles moest designer zijn. Eenmaal thuis belde ik mijn beste vriendin. Ik wist wel dat ze open-minded was, maar vond het toch spannend om het te vertellen. Ze was direct supportive en zei: 'Je kunt het altijd proberen, toch?' Een paar dagen later shopten we lingerie en een jurk voor m’n eerste date, want die was al snel geboekt.'

Smaakt naar meer 'Zenuwslopend vond ik die avond. Een normale blind date is al spannend, maar in deze setting al helemaal. Veel informatie kreeg ik niet: ik wist dat hij eind dertig was, uit Italië kwam, in Amsterdam was voor zaken en dat hij wist dat het mijn eerste date was. Ik kan nu nog omkeren en naar huis gaan, dacht ik toen ik door de gang van het hotel liep. Maar ja, dan zit ik straks thuis op de bank met een kopje thee en weet ik nog steeds niet hoe het is. Dus ging ik er toch voor.

Het was superleuk. Een heel aardige man. Niet het type waar ik op val, maar wel heel galant en respectvol. 'Het is je eerste date, hè?' zei hij. 'Je zult wel zenuwachtig zijn, maar het komt helemaal goed. Ik vind het heel leuk dat je er bent. Ga lekker zitten, wil je een wijntje?' Het voelde goed. We hebben heel lang zitten kletsen en wijnen. Voor ik er erg in had, was de tijd al voorbij, terwijl we nog niks hadden 'gedaan'. Hij zei: 'Ik vind het zo gezellig, weet je wat, ik boek er nog een paar uur bij.' Toen zijn we intiem geweest. Ook dat ging heel respectvol. 'Vind je het oké als ik dit doe?' vroeg hij steeds. Heel netjes. Het was allemaal precies zoals ik gehoopt had. Toen ik weer in de auto op weg naar huis zat, dacht ik na over de avond: wat vond ik er nou eigenlijk van? Ik had verwacht er meer moeite mee te hebben intiem te zijn met iemand die ik niet kende, maar dat was niet het geval. Ik vond het heel leuk. Vooral het sociale aspect, het leren kennen van iemand die ik normaal niet zo snel zou ontmoeten, laat staan zo lang zou spreken. Dus al snel was mijn conclusie: dit smaakt naar meer.

In eerste instantie dacht ik dat ik het zo’n één keer per week of twee weken zou doen, maar de aanvragen bleven komen, dus het was vaker twee à drie keer per week. En dan nog zei ik best vaak nee, maar als het een leuke aanvraag was – waarbij we chic uit eten gingen of het om een vaste klant ging – vond ik het gewoon echt leuk om te doen. En het verdient natuurlijk ook lekker. Voor zes uur betaalt een klant zestienhonderd euro. Daar moest ik dan nog wel een deel van afdragen aan het escortbureau, maar alsnog hield ik er zo’n drie- tot vijfduizend euro per maand aan over. En daar kwam mijn salaris van het ziekenhuis nog bij.'

Dubbelleven 'Die twee banen combineren was soms best pittig. Zeker omdat het escortwerk vooral ‘s avonds en ‘s nachts was. Mijn collega’s in het ziekenhuis vroegen weleens: 'Waarom ben je altijd zo moe?' Meid, je moest eens weten wat ik vannacht heb uitgespookt, dacht ik dan, maar dat vertelde ik natuurlijk niet. Het was mijn geheim, mijn ontdekkingstocht. Ik leerde mezelf steeds op andere manieren kennen.

Ik vind vrouwen bijvoorbeeld heel leuk. Een-op-een, maar ook in een trio met een koppel. Het voelde dan alsof ik heel even onderdeel van hun liefde was, mee mocht genieten van hun moment. Ik ontdekte dat ik het leuk vind om sm-meesteres te zijn, maar dat ik een parenclub dan weer echt vreselijk vind: veel te veel in your face. Ik ben ook weleens op een groot feest in een kelder geweest, wat juist wél leuk was. Nou ja, kelder... Zo zag het er niet uit. Het was heel luxe met allemaal kroonluchters. We waren met meerdere dames uitgenodigd, heel gezellig. Iedereen danste en de champagne was niet aan te slepen. Dat zijn momenten waarop ik dacht: wow, ik leef echt in een droom. En dan stond ik de volgende ochtend weer in m’n zusterspak op klompen, met m’n haar omhoog. Een grappig contrast.

Bang om 'ontdekt' te worden was ik nooit. De plekken waar ik als high-class escort kwam, zijn niet de plekken waar mensen uit mijn omgeving komen. Die gaan naar de plaatselijke kroeg, niet naar een sterrenrestaurant. Als ik in een chic restaurant zit, pik ik de escorts er wel zo uit. Het zijn vaak heel knappe dames, maar niet te opvallend. Altijd een beetje de girl next door. Niet te veel poespas, geen opgespoten lippen of vergrote borsten. Vaak hebben ze een nette jurk en mooie hakken aan én een grote tas. Je moet namelijk best wat meenemen: zeven maten condooms, glijmiddel, een speeltje, scheermesjes, kimono, make-uptasje. Nou, die prop je niet in een kleine clutch, die gaan in een mooie handtas.

Ik heb drieënhalf jaar een dubbelleven geleid. Behalve die ene vriendin wist niemand van mijn escortwerk. Ik smeet m’n geld ook niet over de balk, dus het viel niet zo op. Tot ik een auto kocht. Mijn moeder is niet achterlijk, die weet wat het leven kost en vroeg zich af hoe ik opeens een gloednieuwe auto kon kopen. Ze was bang dat ik creditcards had aangevraagd en overal rood stond. Ik stelde haar gerust door te zeggen dat ik gewoon had gespaard. Dat was ook zo, alleen wist ze niet waarmee. Wroeging over dat ik het niet vertelde, heb ik nooit gehad. Ik ben volwassen, het is mijn leven. Natuurlijk dacht ik weleens: ik wil best vertellen dat ik op een trip ben geweest naar Rome of heb gegeten in een sterrenrestaurant, dat soort leuke dingen wil je toch delen. Maar ik wist ook: dat moment komt ooit wel, en is niet nu.'

Man van zestig 'Hoewel ik het werk te gek vond, was ik niet altijd tevreden over de bureaus waarvoor ik werkte. Ik heb voor drie bureaus gewerkt, maar liep telkens tegen dezelfde dingen aan: weinig begeleiding, weinig zorg en te veel focus op geld. Bij het derde bureau waar ik werkte moest ik meer dan de helft van mijn verdiensten afstaan, maar als ik een vraag had, kon ik nergens terecht. Ook werden mijn grenzen niet altijd gerespecteerd. Ik had vooraf bij het bureau duidelijk aangegeven wat ik wel en niet wilde. Ik wilde bepaalde extra services niet verlenen, zoals bdsm bij mij. Ik wilde ook geen dates met mensen met een beperking. Ik ben van mening dat als je dat wil doen, dat je roeping moet zijn. Tot slot had ik een leeftijdsgrens van 45 jaar, maar daar werd niet altijd rekening mee gehouden: ging de deur open en stond ik daar opeens voor een man van zestig. Gelukkig sta ik stevig in m’n schoenen en heb ik voor ik met dit werk begon één heel duidelijke afspraak met mezelf gemaakt: ik doe niets wat ik niet wil. Dus dan zei ik direct: 'Ik wil best samen een drankje drinken, maar daar blijft het bij. Als je dat niet wil, kan ik ook nu weggaan.' Meestal zeiden ze: 'Ga dan maar.' Natuurlijk vond ik het lullig voor die klant, maar ik vind mezelf belangrijker. Met liefde reed ik weer terug naar huis. Van het bureau kreeg ik dan vaak op m’n kop: 'Waarom doe je dat niet? Iedereen doet het, alleen jij niet.' Maar dan zei ik: 'Als je dat van tevoren al weet, waarom boek je me dan?' Als je je dames kent en weet wat ze wel en niet willen, hoef je nooit in zo’n situatie te komen. Dat is ook niet leuk voor die klant. Dan komt er een dame en die wijst je af. Niemand vindt afwijzing fijn.

Door dat soort akkefietjes dacht ik: dit kan zoveel beter, waarom begin ik niet voor mezelf? Ik vind de branche leuk, werken met mensen ligt me en ik denk dat ik die dames veel meer te bieden heb. Sowieso vond ik het frappant dat de mensen met escortbureaus zelden zelf als escort hadden gewerkt. Hoe kun je je dames dan goed begeleiden? Als ik een vraag had was het vaak: 'Geen idee, kijk zelf maar effe.' Ik had het heel fijn gevonden als iemand me een beetje bij de hand had genomen en had gezegd: 'Dit doe je allemaal in je tas, dit doe je aan. Hij komt straks en vindt dit en dit leuk, let daar even op.' Of bij koppels: ‘Dit willen ze wel en niet, ze vindt het oké als je haar man aanraakt of juist niet, dit en dit willen ze nog proberen.' Dan hoef je dat niet allemaal ter plekke te bespreken en wordt het voor iedereen een fijnere ervaring.'

‘Pap, mam, ik moet jullie wat vertellen’ 'Na ruim drie jaar escortwerk was het tijd om te stoppen. Ik had alles op mijn bucketlist – trio’s, sterrenrestaurants, reizen – afgevinkt en was klaar voor de volgende stap: stoppen met mijn werk in het ziekenhuis en mijn eigen escortbureau opzetten. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want een vergunning krijgen is een flinke klus. Je moet door een lange procedure met de gemeente en politie, waarin ze je compleet doorlichten. Ze vragen nog net niet wat je voor ontbijt eet. En terecht, want het is voor ieders veiligheid. Terwijl ik daarmee bezig was, een kantoor zocht, een klanten- en damesbestand aanlegde en mijn website liet bouwen, vertelde ik aan mijn vrienden over mijn dubbelleven van de afgelopen jaren en mijn toekomstplannen. Ze reageerden verbaasd, maar vooral ook enthousiast. Niemand vond het raar of keek op me neer, ze vonden het juist heel spannend en leuk en ik werd direct gebombardeerd tot hun 'sekspert'. Alle vragen die ze hebben over seks, stellen ze aan mij. Heel leuk. Zitten we gezellig aan de thee en geef ik ze advies op basis van mijn ervaringen.

Mijn ouders vertelde ik het pas toen mijn bedrijf – High class escort service Eslabelle – helemaal stond. Eerder wilde ik het niet, bang dat ze me er misschien nog vanaf zouden proberen te praten. Maar toen ik een kantoor, dames, een vergunning en een website had, was ik er klaar voor om het te vertellen. Nou, dat vonden ze niet grappig, dus dat had ik goed ingeschat. Het was echt een slechtnieuwsgesprek: 'Pap, mam, ik moet jullie wat vertellen: ik ben een high-class-escortservice begonnen.' Mijn vader dacht dat ik een grapje maakte, die keek me aan alsof ik niet goed was. Mijn moeder moest huilen en zei: 'Dat is toch niet nodig, je hebt toch een goede opleiding?' En tja, toen kwam al snel de tweede vraag: hoe kom je daar dan op? Volgende slechtnieuwsbericht: ik heb het zelf ruim drie jaar gedaan. Dat viel al helemáál niet in goede aarde. Mijn ouders zijn best ruimdenkend, maar ja, ik blijf wel hun dochter. Het is toch anders als je eigen dochter het doet dan wanneer het je buurmeisje is. Ze hebben er lang moeite mee gehad. Snap ik ook wel, ik gooide ook wel heel veel in één keer op hun bord, maar inmiddels gaat het beter. Ze zien dat ik leuke dingen doe, dat die dames het leuk hebben en dat ik een visie heb.

Er werken nu zestien dames voor me, al noem ik ze liever mijn companions. Allemaal doen ze het werk met dezelfde insteek als hoe ik begon: het avontuur aan willen gaan. Ze mogen van mij niet meer dan één, maximaal twee boekingen per week doen. Ik wil niet dat dit hun fulltimebaan is, dat ze er afhankelijk van zijn. Het moet iets zijn voor erbij, naast hun baan of studie. Gewoon, omdat ze het leuk vinden. Daarom zal ik ze ook nóóit in een situatie brengen waar ze zich niet prettig bij voelen. Op het aantal boekingen per week heeft het nauwelijks effect, het loopt hartstikke goed. Ik heb er bewust voor gekozen alleen boekingen vanaf drie uur aan te bieden, in plaats van twee uur zoals de meeste escortbureaus doen. Zo is er meer rust voor de date en is die minder alleen maar op seks geënt. Zo van: hoi, daar is het bed en gaan.'

Altijd beschikbaar 'Ik organiseer veel dingen in groepsverband naast het werk. Dat we een tantracursus krijgen bijvoorbeeld. Het gaat me dan niet alleen om die cursus, maar ook om het leuk hebben met elkaar, elkaar beter leren kennen, ervaringen uitwisselen. Dat gevoel dat je er niet alleen voor staat, vind ik belangrijk. Daarom ben ik 24/7 bereikbaar voor mijn dames en bellen we – hoelaat het ook is – na een boeking altijd even: hoe is het gegaan? Hoe vond je het? Liep je nog ergens tegenaan? Ik mis het werk niet. Ik beleef het nu via de verhalen van mijn dames en klanten. Het geeft me voldoening dat ik iedereen een leuke avond kan bezorgen: de dames door mijn kennis te delen en hun grenzen te bewaken, de klanten door aan te voelen waar ze behoefte aan hebben en wie bij ze past. De ontdekkingstocht zit ‘m voor mij nu in ondernemen . Op een verantwoordelijke manier. Ik wil het verschil maken.'