De twee oudsten van Astrid deden hun hele jeugd aan topsport: 'Ze moeten niet huilend naar de training gaan'

Astrid (55): ‘Als ik terugkijk op de opvoeding van mijn kinderen, denk ik: hoe deed ik dit allemaal? Ik werkte vier dagen in de week als docent Engels en steunde de kinderen fulltime in de topsport. Dat is me eigenlijk een beetje overkomen, ik wist helemaal niet dat Tess en Mick zo getalenteerd waren toen ze op hun vijfde begonnen. Tess heeft tot haar 22ste aan handbal gedaan en Mick voetbalt, hij zit momenteel bij Slavia Praag.

Toen de kinderen nog thuis woonden, stond ons leven in het teken van sport. Ze moesten dagelijks trainen en in het weekend ging de wekker vaak om zes uur, zodat ik ze kon afzetten bij een toernooi. Als ik ze niet kon brengen, gingen ze zelf. Eerst met de bus, dan met de trein en daarna weer met de bus. Behoorlijk spannend als je kind pas dertien jaar is. Er waren ook momenten dat ik Tess in mijn pauze bij een benzinepomp afzette, zodat ze vanaf daar kon meerijden met een andere ouder.

Dat ik op feestdagen, verjaardagen en bruiloften vaak aan de zijlijn stond, vond ik niet erg. Al dacht ik soms wel: een weekend weg is ook weleens lekker. Faye moest in het weekend altijd mee, ik ben gescheiden en zij was te jong om alleen thuis te blijven. Dat was voor haar niet altijd leuk. Toch probeerde ik het altijd zo gezellig mogelijk te maken. Zaten we weer samen aan de bitterballen. Faye heeft ook een tijdje op handbal gezeten, maar is daar op een gegeven moment mee gestopt. Mensen zeiden steeds tegen haar: ben je net zo goed als je zus? Daar was ze na een tijdje helemaal klaar mee. Dat begrijp ik heel goed, het is ook een rare vraag.

Lees ook: Ruben geeft zijn kinderen een genderneutrale opvoeding: 'De ene dag voelt mijn kind zich een meisje, de andere dag non-binair'

Als je kind aan topsport doet, moet je met alles rekening houden. Neem bijvoorbeeld het avondeten. Ik kon nooit eens denken: vanavond doe ik lekker makkelijk, ik maak een soepje. Het was altijd pasta, rijst, kip, broccoli, dat soort dingen. Vaak in shifts geserveerd, omdat iedereen op een ander tijdstip weg moest.

Als pubers gingen Mick en Tess naar een topsportschool. Mick werd op zijn zestiende gescout en Tess mocht op haar vijftiende naar de Handbalacademie in Papendal. Heel gezellig vind je dat als moeder niet, maar het is natuurlijk een fantastische kans. Ik heb ze daarin allebei altijd gesteund, maar nooit iets opgelegd. Altijd zei ik: als je het niet leuk vindt, kun je ermee stoppen. Ze moeten er lol in hebben en niet huilend naar de training gaan.

Ik heb tijdens wedstrijden regelmatig ouders gezien die de boel filmden, zodat ze thuis de wedstrijden konden terugkijken en analyseren. Zelf ben ik niet zo, dat mogen andere mensen doen. Ik ben er vooral om ze te steunen. Gelukkig heb ik nooit voor moeilijke dilemma’s gestaan: ze waren gedisciplineerde pubers die nooit uit hun dak gingen op een feestje en de sport op één zetten. Lekker rustig.

De opvoeding van twee topsporters was een leuke periode waarvan ik echt heb genoten, maar ik mis de hectiek niet. Ik was heel blij toen ze een eigen auto hadden en alles zelf konden doen. Nu ga ik naar wedstrijden voor de gezelligheid, niet omdat het moet. Voor ons is de Europa League echt een familie-uitje.’