Je raadt het al: geen moment rust. Behalve tijdens dat ene middagslaapje. Dat we dus ook zo lang mogelijk lieten duren. Twee uur? Graag! Want dan hoefden we even niet op te letten dat hij niet in het zwembad kukelde, niet van die ongelijk gelegde stenen trapjes afviel, niet met zijn handje in een wespennest greep (wel gebeurd), geen gras at (ook gebeurd), en geen bloemen uit de weelderige perkjes trok (maar half gelukt). Het was ook nog eens bloedheet die vakantie in Zuid-Frankrijk, James was méga actief want dolblij dat ie kon lopen, en wij er maar met het zweet gutsend van ons voorhoofd achteraan rennen.

Mijn ouders zouden de laatste week ook komen, maar na twee dagen belde ik mijn moeder: 'Het is zó heerlijk hier, willen jullie niet eerder komen?' Mijn moeder: 'Wat is eerder?' Ik: 'Vanavond, er gaat een vlucht om 19.20 uur, Marco kan jullie ophalen van het vliegveld.' Natuurlijk hadden mijn ouders meteen door dat we hen niet alleen voor de gezelligheid vroegen eerder te komen. Maar als er twee mensen zijn die altijd overal mee willen helpen, zijn het mijn ouders wel. Bovendien zijn ze dol op James, dus we konden hen geen groter plezier doen. En wij waren dolblij dat we het erachteraan rennen konden verdelen tussen ons vieren.

Mensen zeggen vaak: 'Als je kinderen het leuk hebben op vakantie, heb jij het ook leuk.' Eh... nee. Echt niet altijd. Misschien is dat waar als je kinderen nog zo klein zijn dat ze nog blij zijn met wat water en zand. Maar zodra ze groter zijn en meer entertainment nodig hebben, zeg vanaf een jaar of drie, dan wordt het net zo belangrijk dat jij het ook fijn hebt op de plek waar je bent. Ja, de mood van je kinderen is bepalend voor je vakantie, als zij zich elke dag vervelen of zeuren dat er niks leuks is, kun je je zomerse sferen op je buik schrijven. Maar dat jij het leuk hebt is nét zo belangrijk.

Je wil niet alleen maar uitjes plannen naar dat verschrikkelijke, veel te drukke, aftandse zwem- en glijbanenpark, naar dat speeltuintje met dat roestige klimrek en naar dat ene strandje waar dat jongetje elke dag is waar hij 'zo leuk mee speelde'. Je weet wel, met die onbeschofte vader die de mensen van de strandtent afsnauwt en ze als vuil behandelt. Maar inderdaad Bobby, Sancho is een heel grappig jongetje. Dus zit je daar, op een kiezelstrand, met je flessen water in een plastic zak met ijsblokjes – want een koelbox hebben ze niet in het vakantiehuis – twee appels en een zakje chips.

Marco is met James naar dat ene vreselijke glijbanenwaterpark en appt dat de rijen bij de 'leukste glijbaan' meterslang zijn en de plavuizen die daar liggen zó heet dat ze nu beiden blaren hebben en eerder naar huis komen. Of ze ons meteen op moeten pikken. 'JA!' roep ik hard en blij tegen mijn telefoon. 'Wat zei je net?' zegt Bobby, met meteen daarachteraan: 'Kunnen we hier blijven eten met Sancho en zijn papa?' 'NEE!' roep ik in een opwelling en licht verschrikt. Gevolgd door een rustigere: 'Dat kan helaas niet, liefje. Papa en James komen ons zo al halen.' 'Dit is de stomste vakantie ooit!' zegt hij stampvoetend op de zwarte scherpe kiezels. Om het vervolgens uit te schreeuwen omdat zich in zijn stampende maat 29 een scherp zwart steentje heeft geboord. Perfect moment om weg te gaan, denk ik.

'Bye Sancho!' roep ik iets te blij als het jongetje komt aangerend. 'You bye?' zegt ie teleurgesteld tegen Bob, die ik net heb omgekocht met een derde ijsje. 'Ja, maar jij kunt misschien mee Sancho, en jouw papa ook.' In de verte zie ik de Spaanse vader aan komen hobbelen, druk zwaaiend. Zeiksnor. Ik zwaai laf terug en maak dat we wegkomen. Nooit gedacht dat ik zo snel kon rennen met blote voeten op zwarte scherpe kiezelstenen die met hun vijftig graden net kooltjes zijn. Emile Ratelband is er niets bij.

Tuurlijk zou ik net als influencers op Instagram met prachtig geföhnd haar en dito make-up op het strand willen verschijnen, maar dat gaat met kinderen nu eenmaal niet. Dan kom je meestal zo bezweet als een otter aan en ben je al blij dat je zijn favoriete schepje en zwembandjes hebt. Maar laat je ook weer niet compleet gevangennemen door je kinderen, op vakantie. Helemaal niet erg om net zo vaak als je kinderen te roepen: 'Het is verdomme ook MIJN vakantie!'