Hoe gaat het met je? We lazen dat je net een goede echo-uitslag hebt gehad? Linda (37): 'Klopt. Dit was een extra controle, los van de jaarlijkse MRI-controles, omdat ik een knobbeltje voelde. Dat de uitslag goed was, was een hele geruststelling. De operatie en bestraling hebben veel veranderd. Ik heb littekenweefsel en bestralingsschade die zich nog jaren verder door kan ontwikkelen. Dat maakt het dus lastig bepalen of wat ik voel iets is of niet. Ik moet leren leven met die onzekerheid.'

Wanneer denk je als je iets voelt: klaar ermee, ik ga terug naar het ziekenhuis? 'In een van mijn vlogs heb ik een specialist aan het woord gelaten. Zij heeft mij uitgelegd wanneer je aan de bel moet trekken. Die eerste dag dat je iets voelt dus niet. Pas als je een paar weken een blijvende verandering voelt, is het tijd om in actie komen en ben je vroeg genoeg. Daarvoor moet je natuurlijk wel regelmatig controleren.'

Zenuwslopend, lijkt me. 'Als ik vroeger iets had, was kanker nooit een optie. Heb ik nu iets, dan schiet meteen door mijn hoofd: is het kanker? Dat komt omdat ik me er nu wel bewust van ben dat mijn lichaam in staat is om het te krijgen, ja.'

Praat je tegen mensen om je heen eigenlijk over kanker in de verleden tijd of is het er nog steeds? 'Het hoort nog steeds bij me en het is ook nog niet 'over'. Ik mag dan klaar zijn met de behandelingen, de periode waar ik nu in zit is ook ingewikkeld. Nu landt pas een beetje wat er allemaal is gebeurd, nu ik weer van de overlevingsstand terugga naar het normale leven. Ik heb gewoon kanker gehad. Een ziekte die onbehandeld je einde zou hebben betekend. Hiervoor was elke dag gewoon een dag. Nu is iedere dag: een dag zonder kanker.'

Heeft de kanker je ook dingen gebracht? 'Ja, ik vind het leven zo veel waardevoller en te gekker. Dát is ook een deel van het verhaal. De blaadjes aan de bomen, uiteten met een vriendin: dat zijn dingen die ik zoveel meer waardeer. In een keer besef je dat je tijd op deze wereld beperkt is. Die ervaring is heel mooi. Maar het wordt met de tijd ook minder. Langzaam sijpelt ook het 'gewone leven' er weer doorheen.'

Voor je vlogreeks Linda's Kankerverhaal won je de Televisie-Ster Online. Met de vlogs wilde je het taboe van ziek zijn doorbreken zei je. Is dat gelukt? 'Taboedoorbrekend klinkt heel groot, ik wilde vooral een steun zijn voor mensen die na mij ook deze diagnose zouden krijgen. En ook: de hoopvolle momenten en de humor laten zien die er ook zijn. De vlog werd groter dan verwacht. Het was toen ook nog echt iets nieuws. Ik hoop dat het meer mensen heeft geïnspireerd om hun verhaal te vertellen.'

Welke taboes waren er te doorbreken? 'Kwetsbaar zijn in z'n algemeenheid. Op Instragram speelt iedereen altijd maar mooi weer. Het voelt heel eenzaam als je door je tijdlijn scrolt en alles is maar perfect. Kankerspecifiek was een generatie terug het benoemen van de ziekte zelf nog een taboe. We spraken het woord niet eens uit. De buurvrouw had K en daar hadden we het verder maar niet over. Ik vind het mooi dat we voor mijn gevoel nu iets kwetsbaarder durven zijn.'

Je gaat er ook een boek over schrijven. 'Dat zal vooral gaan over de periode waar ik nu in zit, de periode na de behandelingen. Veel mensen worstelen daarmee. In tegenstelling tot de behandelingen speelt dit proces zich meer af in het hoofd. Wat gebeurt er psychologisch allemaal? Wat is er blijvend veranderd aan mij? Niet iets wat je kan filmen. Schrijven past hier beter bij. Ik weet nog niet hoe het eindresultaat eruit komt te zien, ik zit er nu nog middenin.'

Vlogs, een boek, je inzet voor Pink Ribbon, en je medewerking aan bewustwordingscampagnes: ben je het nooit 'zat' om zoveel met het onderwerp bezig te blijven? 'Nee. Nog niet. Het is nu zo'n groot onderdeel in mijn leven, dat ik het lastiger zou vinden als het er niét meer over zou gaan. Als ik iets op Instagram post over mijn ziekteproces wordt het vaak als nieuws overgenomen door andere media. Zo werkt dat nou eenmaal. Ik vind het helemaal prima, zolang ik mensen op die manier kan helpen.'

Wat doe je als je niet met de kanker en angst bezig wilt zijn? 'Ik zeg vaak hardop dat ik me klote of onzeker voel. Dan verdwijnt het ook heel snel weer. Neemt niet weg dat ik dat soms wel vaak moet zeggen.'

Oktober borstkankermaand staat dit jaar in het thema van zelfcompassie. Hoe blijf jij met liefde naar jezelf kijken? 'Zelfcompassie draait om vriendelijk voor jezelf zijn. En in mijn geval dus ook erkennen dat ik dingen niet meer kan. Mijn concentratie is heel erg afgenomen. Ik ben sneller overprikkeld. Tijdens de chemo's was dit nog veel erger. Toen had ik wat ze noemen een 'chemobrein'. In een café zitten kon toen niet door alle prikkels. Dat gaat nu een stuk beter, maar mijn concentratie is blijvend minder. En dan heb ik het nog niet over het fysieke.'

Hoe zit dat fysiek dan? 'Mijn fysiek is goed uitgehold. Ik was best sportief, maar er is niets van over. Ik heb nu totaal geen conditie meer. Ook daar probeer ik met zelfcompassie naar te kijken. Een goede wandeling maken met de hond telt ook. Dat is ook beweging en daar ben ik nu tevreden mee. De ene dag lukt dat me wat beter dan de ander.'

Zijn er meer dingen die je nu veel bewuster doet? 'Die agenda prop ik niet meer zo vol en ik luister veel beter naar mijn eigen lichaam. Vroeger beukte ik altijd maar door. Ook als ik moe was of niet meer kon. Ik vond dat mijn lichaam maar in mijn tempo mee moest gaan. Nu constateer ik dat ik moe ben en vraag me dan af wat ik nodig heb. Rust. Daar geef ik dan ook aan toe. Klinkt zo simpel, maar vroeger kon ik dat niet.'

Tot slot nog iets heel anders: je staat ook weer áchter de camera in plaats van ervoor en maakt samen met je vriend Rolf een nieuwe docu, over zangeres S10. Wanneer kunnen we die zien? 'Klopt, ik ben eraan begonnen. Stien vind ik een fascinerend en open mens. En een interessante artiest. Die combi vind ik boeiend. Maar het duurt nog lang voordat de docu uitkomt, op z'n vroegst eind volgend jaar. Ik vind het heerlijk om daar de tijd voor te nemen, dus dat doe ik ook.'

1 op de 7 vrouwen krijgt borstkanker. Pink Ribbon is er speciaal voor al deze vrouwen. Lees meer op: pinkribbon.nl