Debi (33): 'Voor mij was het altijd al een stille droom om een traditionele thuisblijfmoeder te zijn als ik ooit kinderen zou krijgen. Niet dat ik dit van huis uit meekreeg: mijn moeder werkte juist fulltime, waardoor ik als kind op de crèche en later de buitenschoolse opvang zat. Ik weet nog dat ik mijn moeder dan erg miste. Dat versterkte mijn idee dat ik het later anders wilde doen.

Negen jaar geleden ontmoette ik mijn man. Ik zei meteen dat als hij een toekomst met mij wilde, hij meer inkomen nodig had omdat ik niet van plan was om te blijven werken. Destijds was ik model en visagist. Best oké, maar ik deed dat puur voor het geld, niet omdat ik het zo ontzettend leuk vond. Toen het echt serieus werd tussen mijn man en mij, ben ik na drie maanden gestopt met werken. Ik ben er trots op een zogeheten 'tradwife' te zijn. Het is een misverstand dat ik onderdanig ben, ik heb een sterke eigen mening en doe niets wat ik niet wil. En nee, ik sta niet de hele dag in de keuken. Als ik geen zin heb om te koken, doet mijn man dat.

Maar ik vind het wel mijn taak om er altijd voor mijn drie jonge kinderen te zijn. De zorg voor hen ligt voornamelijk bij mij. En het is de taak van mijn man om voor het inkomen te zorgen, anders kan ik mijn rol als moeder niet goed vervullen. Tuurlijk kan een vrouw werken, maar de combinatie met het moederschap zie ik niet voor me. Dat is te veel. Ook als mijn kinderen straks groot zijn, zie ik mezelf niet op de arbeidsmarkt, want in beginsel ben en blijf ik echtgenoot en moeder.

Een vrouw is in het leven geroepen om de visie van haar echtgenoot te ondersteunen. Ik maak gebruik van de vaardigheden van mijn man en hij van die van mij. Beiden zijn we van toegevoegde waarde. Ik heb er geen problemen mee dat ik financieel afhankelijk ben van mijn man, die als ondernemer en auteur goed verdient. Eerst kreeg ik een toelage van hem, nu doe ik onze bankzaken. Ik heb toegang tot alle rekeningen en pin gewoon wat ik nodig heb. Daar voel ik me niet schuldig over, ik beschouw het als mijn eigen geld. Ik maak me geen zorgen over mijn financiële situatie mochten we ooit gaan scheiden. Er is dan genoeg om te verdelen, bovendien heb ik mijn diploma's en een groot netwerk via social media.

Ik vind dat feminisme wordt gepusht. We móéten carrière maken en we móéten onafhankelijk zijn. Onder feminisme versta ik dat vrouwen een keuze hebben. Je mag er ook voor kiezen om niet te werken en voor je kinderen en het huishouden te zorgen. Dat geluid hoor je te weinig, want op die taken wordt neergekeken. Raar, omdat kinderen opvoeden tot volwaardige mensen met goede waarden en normen het zwaarste is wat er bestaat. Ik ben psycholoog, kok, rechter en logopedist in één. En dan zou ik daarnaast nog een baan moeten hebben? Nee, dankjewel.

Geen enkele vrouw zou gedwongen moeten worden om te werken. Het is niet eerlijk dat dit van ons wordt verwacht, laat mannen maar carrière maken. Naast mijn taken thuis heb ik nu tijd om paard te rijden en ik wil nog een nagelcursus volgen. Ik leef mijn droom.'

Benieuwd naar de verhalen van andere mensen die bewust niet werken? Je leest het hele verhaal in &C's maartnummer die nu in de winkels ligt, of haal 'm vast hier: