Dit is een geld(ige) reden om nooit miljardair te worden

Hebberig In een notendop: een van de dingen die mensen gelukkig maakt is het bereiken van doelen en het streven naar meer. Maar als je miljardair bent, kun je zo ongeveer alles kopen wat de wereld je te bieden heeft en valt er weinig meer te streven. En hoewel het in onze sloeber-oren juist wel aantrekkelijk klinkt, dat alles binnen handbereik ligt, is de werkelijkheid dat als er niks meer is om naar te streven, dat je dan juist ongelukkig wordt. Het kan zelfs leiden tot gevoelens van angst, onzekerheid en leegte. Letterlijk crying all the way to the bank, dus.

Lees ook: Slapend rijk: 'Ik verdien 20.000 euro per maand en daar hoef ik niets voor te doen'

(Anti)sociaal En dat is niet het enige waar miljardairs depressief van worden. Net als gewone stervelingen hebben miljardairs soms andere mensen nodig. Als je geen geld in overvloed hebt, heb je daarvoor een sociaal netwerk nodig. Ouders, vrienden, buren, collega's die je eens om een gunst kunt vragen, of die omgekeerd een beroep op jou doen. Die wederzijdse afhankelijkheid maakt dat we van nature in dat netwerk investeren, onder andere in tijd en aandacht. Ben je echter miljardair, dan vraag je niet aan die ene vriendin of ze een uurtje op je kleine kan passen, maar koop je die hulp gewoon in. Daardoor is echter geen sprake van wederkerigheid en voor veel miljardairs geldt dat hun grote vermogen er ook voor zorgt dat ook de gelijkwaardigheid in bestaande contacten verdwijnt. En zo verdwijnt langzaamaan elk sociaal contact uit je leven. Vind je dat eenzaam klinken? Is het ook.