Rosanna (53): 'Er zijn mensen van mijn leeftijd die al oma zijn. Ik heb een zoon van negen en ben net aan nog een studie begonnen. Toen ik een meisje was, dacht ik nog dat ik op mijn 25ste zou trouwen en drie jaar later een kind zou krijgen. Dat liep wel even anders. Mijn kinderwens was er wel, maar die had tegelijkertijd nooit echt prioriteit.

Ik ontmoette mijn man op mijn 32ste. We waren collega's. In mijn twintiger jaren maakte ik me weleens druk of ik wel een partner zou vinden. Dan ontmoette ik iemand tijdens het uitgaan en werkte het tóch weer niet. Moedeloos werd ik ervan. Maar toen ik mijn man eenmaal ontmoet had, dacht ik gek genoeg: het komt allemaal zoals het komt. Die biologische klok waar vriendinnen het over hadden, hoorde ik niet tikken, en met een ring om mijn vinger was ik ook niet bezig.

We hadden allebei drukke banen en reisden veel voor ons werk. Bovendien had mijn man al drie kinderen uit een eerder huwelijk. Pas toen we op mijn 43ste toch besloten te trouwen, ontstond een gevoel van: het is nu of nooit. Zes maanden later was ik zwanger van mijn zoon Luciano. Het jaar daarvoor begon ik aan een studie social work. Ik werkte al jaren binnen een groot bedrijf, maar kreeg rond mijn veertigste sterk het gevoel dat ik ook maatschappelijk van betekenis wilde zijn.

Ik richtte de stichting Vrouwen aan het werk op, waarmee ik vrouwen met een afstand tot de arbeidsmarkt wilde helpen, maar liep ertegen aan dat ik geen kennis had op het sociaal-maatschappelijke vlak. Ik kwam uit de zakenwereld en kon heel goed over sales praten, maar dit werk vroeg andere competenties. Daar kwam nog eens bij dat het bij mij altijd is blijven knagen om een papiertje te halen. Na mijn middelbare school ben ik wel gaan studeren, maar mijn studie maakte ik nooit af.

Ik kreeg destijds een baan binnen een internationaal bedrijf en werkte me in het bedrijfsleven op. Die studie vond ik toen niet zo belangrijk meer. Ik heb tijdens sollicitaties vaak assessments moeten maken om te bewijzen dat ik een academisch denkniveau had, en dat ging altijd goed. Maar ondanks de promoties en successen zat er ergens in mijn achterhoofd nog dat stemmetje: maar je hebt geen academisch diploma. Daarom besloot ik op mijn 42ste terug de collegebanken in te gaan.

Ik zie mezelf nog lopen met mijn laptoptas op rolletjes en zwangere buik tussen allemaal twintigers. Het was vast een vreemde verschijning, maar ik was trots: ik dóé dit gewoon. Toen ik zwanger werd, twijfelden sommige docenten of ik wel verder kon, maar ik was vastbesloten deze studie wel af te ronden. Toen Luciano een halfjaar oud was, haalde ik mijn papiertje op.

Ik had ook een fantastisch leven voor mijn veertigste, maar als ik terugkijk heb ik na die leef tijd de mooiste en grootste mijlpalen meegemaakt. Ik kreeg een kind, ben gaan studeren, richtte een stichting op en ben nu, op mijn 53ste, opnieuw begonnen aan een studie op Business Universiteit Nyenrode waarin ik meer leer over de cultuurverandering binnen bedrijven. Ik ben het levende bewijs dat het nooit te laat is om een nieuwe weg in te slaan.'

Benieuwd naar de verhalen van de andere laatbloeiers? Je leest het hele verhaal in &C's aprilnummer die nu in de winkels ligt, of haal 'm vast hier: