Daten in de dertig. Het is vreselijk, ik wil het niet en ik haat het. Tinder, Bumble, Hinge, Happn, die domme app met die fruitsoorten. Als ik nog één gast op zijn profielfoto op Tinder met een zelf gevangen snoek zie staan, draai ik door. Om nog maar te zwijgen over de apps waarvoor je moet worden toegelaten. Facking Raya, breek me de bek niet open. Voor bekende mensen. 

Ik ben blijkbaar niet bekend genoeg, want het duurde welgeteld negen maanden tot een of andere kneus achter zijn laptop dacht: vandaag is de dag dat deze meid de sekte mag betreden, hoor. Ze mag erbij. Nou, ik bedank u vriendelijk. Negen maanden? Ik heb haast moppie, ik ben dertig. We moeten door. Ik bedoel, we weten allemaal wat er in negen maanden ook kan gebeuren. Ik kan, als ik dat zou willen en als het me gegeven is, leven creëren, dan ga ik toch niet zitten wachten tot een of andere nerd mij toelaat tot een datingapp? 

Het enige waar die apps aan bijdragen is bindingsangst omdat de keuze reuze is. Het eerste biertje is lekker met de ene, maar smaakt toch weer beter met een ander. Iedereen wil blijven rondkijken in de snoepwinkel. Want waarom gaan voor pure chocolade als je ook voor die met nootjes kunt kiezen? En iedereen weet het, snoepverpakkingen zijn heel aantrekkelijk, maar niemand weet precies wat erin zit. En ik doe hier zelf net zo hard aan mee, want misschien is zo'n gozer met een snoek gewoon hartstikke leuk.

Daarom pleit ik voor terug naar de kroeg. Omdat het echt is. Omdat je een gesprek voert en voelt dat iemands energie helemaal bij die van jou past. Omdat mensen je weer kunnen verrassen met humor, charme en goeie dansmoves en je er pas later achter komt dat hij een sportvisser is. Omdat iemands eerste indruk niet een foto is met een bio eronder. Maar gewoon een mens die kan praten in plaats van typen. En denk je: nu sta ik verdomme weer in dezelfde vijver te vissen, om maar even in de vismetaforen te blijven, dan kies je een kroeg waar je nog niet bent geweest. En wie weet kom je dan in een gebied terecht waar je normaliter van zou denken: niet mijn bloedgroep, weg ermee. Maar dan blijk je toch een heel leuke parel aan de haak geslagen te hebben. 

O man, een connectie maken met iemand in de kroeg is het leukste wat er is. Het oogcontact. De spanning. En dan uiteindelijk dansend dichter bij elkaar komen omdat jullie allebei wisten dat dat al de hele avond het plan was. Midden op de dansvloer. En dan ordinair staan muilen. Ja, weg magie. Weg romantiek. Zo lekker dat ik kan bepalen waar dit verhaal heen gaat. Het werd mij iets te zoetsappig, hoor. Sue me.

Maar ik heb wel echt zin om weer verliefd te worden, als ik dit typ. Op iemand die zin heeft in pure chocolade, maar dan blijft en erachter komt dat er ook gewoon nootjes te vinden zijn als je me beter leert kennen. Op iemand met wie ik altijd midden op de dansvloer zal eindigen. Tongend. Maar dan met alle romantiek die ik in me heb. Zo iemand vind je in de kroeg. Geloof me nou.