Kinderen? Fantastisch. Allemaal! Of ze nou van mezelf zijn, de buren of wildvreemden, met vingers in neuzen, dreinend en krijsend, met een grote mond of moddervette gebruiksaanwijzing: iedere baby, dreumes, peuter, kleuter of iets anders op twee benen onder de achttien kan zonder uitzondering rekenen op een plekje in mijn hart. Uhuh. Niet per se.

Dat gen zat niet vanzelfsprekend in mijn geboortepakket. Terwijl vriendinnen knokten om de beste oppasadresjes in de buurt, kroop ik als tiener liever voor een paar duiten door de drek om champignons te plukken. Schimmels boven kinderen, klaar. Dat bleef zo totdat mijn zus zich voortplantte en ik op slag verliefd werd op haar nageslacht. Er was nog hoop. Hoop die werd bevestigd toen ik zelf baby’s baarde: ik beschikte over een prima werkend, luid kloppend moederhart. Sindsdien werd ik in rap tempo milder. Qua kinderen van vrienden, vriendjes en vriendinnen van mijn kinderen, maar ook in het wild – op straat, in restaurants, de trein – tolereer ik verrassend veel kleine mensen, vind ik zelf, zeker gezien de weg die ik moest afleggen.

Toch ben ik nog steeds geen Barbamama die alle vormen, maten en soorten kindervreugd knuffelend op haar moederschoot trekt. Eerlijk is eerlijk, in sommige gevallen kan ik de warmte maar met moeite uit diezelfde schoot peuren. Bijvoorbeeld omdat het karakter van het kind nou niet bepaald het beste in dat van mijn eigen vrucht losmaakt, of omdat je van het ene kind nou eenmaal meer kunt hebben dan van het ander. Neem de opmerking die ik eens voor mijn kiezen kreeg van de zesjarige Jaap: 'Jij kunt helemaal niet hard rennen want daarvoor ben je te dik – én je bent een vrouw.'

Bij een ander had ik er misschien om gelachen (misschien). Bij deze knaap niet. Hij heeft wel vaker opmerkingen waarvan ik alleen maar kan hopen dat mijn kind ze niet overneemt, zoals zijn standaardvraag wat iets heeft gekost, want alleen als het duur is vindt hij het mooi of lekker. Ik herhaal: die gast is zes. Ik snap dat hij dat soort teksten waarschijnlijk thuis leert en dat hij er zelf weinig aan kan doen, maar daar heeft mijn irritatie geen boodschap aan. Kortom: bij sommige vriendjes gaat de vlag uit, bij anderen halfstok.

Onderdaantje spelen Ook Michelle heeft haar twijfels over de vriendschap tussen haar vijfjarige dochter Amy en haar bff Keet. 'Een groter contrast bestaat bijna niet: waar Amy verlegen, bijna schuw is, is Keet enorm nieuwsgierig en gebekt. Regelmatig mengt ze zich aan tafel in gesprekken die ik met mijn man voer of stelt ze indringende vragen als: 'Waarom mag Amy van jullie niet dit of dat?' Brr, waar bemoeit dat kind zich mee? Onderling is ook glashelder wie de baas is: dominante Keet deelt de lakens uit en Amy volgt. Soms kan ik niet aanzien hoe Amy als een hondje Keets bevelen opvolgt, en hoop ik dat mijn dochter van zich afbijt en Keet verbaal alle hoeken van de kamer laat zien. Dat gebeurt niet. Na weer een middag 'onderdaantje spelen' zoals ik dat noem, zegt Amy steevast voor het slapengaan: mam, mag ik morgen weer met Keet spelen, ze is mijn beste vriendin. Zucht...'

Benieuwd waarom zulke vriendschappen helemaal zo slecht niet zijn?