Jennifer (36): 'Het is alweer acht jaar geleden dat ik moeder werd van onze dochter Robin en ten huwelijk werd gevraagd. Mijn man en ik hadden nooit serieuze gesprekken gevoerd over trouwen, dus ik had het helemaal niet zien aankomen. Sterker nog: we hadden zelfs een paar weken later een afspraak voor geregistreerd partnerschap staan. In september zou ik een geplande keizersnede krijgen, dus mijn partner had alle tijd gehad om het huwelijksaanzoek te regelen. Toch gooide Robin zijn planning door de war, want mevrouw besloot al een paar dagen eerder te komen.

De ring lag bij mijn zus, een speciaal rompertje bij mijn schoonzus, dus hij heeft diep in de nacht iedereen wakker gebeld met de vraag of de romper en ring naar het ziekenhuis gebracht konden worden. Ik wist al die tijd van niks. Toen Robin eenmaal was geboren, werd ik door de verpleegkundige naar de uitslaapkamer gebracht waar ik moest blijven. Dat vond ik vreemd, want mijn man en dochter waren al naar een andere kamer overgebracht. Na een telefoontje mocht ik ook komen, waarna ik Robin gelijk in mijn armen kreeg. Wat gek, dacht ik nog, ze heeft een andere romper aan dan ik had meegenomen.

Toen mijn partner op één knie ging, had ik pas door wat er op het rompertje stond: de vraag of ik met hem wilde trouwen. Ik was compleet flabbergasted, maar ook ontzettend ontroerd door het mooie gebaar. Iedereen zat in het complot: mijn zus, schoonfamilie en moeder. Mijn man heeft haar als eerste gebeld om toestemming te vragen.

Lees ook: Toen Sanders tweeling werd geboren kwam het vadergevoel niet: 'Ik dacht: kunnen deze kinderen weg?'

Ik had nooit nagedacht over hoe een huwelijksaanzoek eruit had moeten zien, maar dit vond ik wel heel leuk en origineel. Dat ik er niet op mijn paasbest uitzag, maakte mij helemaal niets uit. Nu was ik moeder én verloofd. De dag dat ik beviel was er net een nieuw ziekenhuis geopend in Delft, waardoor er allerlei pers in het oude ziekenhuis was. In de wandelgangen ging al snel rond dat ik ten huwelijk was gevraagd, waardoor ik ook nog eens op het landelijke nieuws kwam.

Uiteindelijk zijn we anderhalf jaar later pas getrouwd. We wilden graag dat Robin kon lopen, zodat ze ons bruidsmeisje kon zijn. Een paar jaar later ben ik bevallen van een zoontje, maar gelukkig stond me toen geen spektakel te wachten. Mijn man zat er gewoon heel rustig op een stoel naast. Al hebben we onze vrienden en familie wel opnieuw verrast. Onze dochter noemde de baby in mijn buik altijd Max, waardoor iedereen dat grappend overnam. Wij hadden eigenlijk een andere naam in ons hoofd, maar kozen uiteindelijk toch voor Max. Onze familie en vrienden waren minstens zo verbaasd over die naamkeuze als toen ze hoorden over het huwelijksaanzoek. Tja, bij ons kan het nooit normaal.'

Benieuwd naar de verhalen van de andere ouders? Je leest ze allemaal in &C's OhBaby! special die nu in de winkels ligt, of haal 'm vast hier: