Caroline (32): 'We hebben een heel goede band. We spreken en appen elkaar elke dag. Waar ben je? Wat doe je? We sturen foto’s van de kinderen. Het gaat continu door.'

Ria (61): 'We kunnen bijna alles met elkaar bespreken. Maar een moeder blijft een moeder, dat is niet hetzelfde als een vriendin.'

Caroline: 'Je bent een goede moeder. Niets is te veel en je doet alles, zoals op de kleintjes oppassen. Ik zeg ook altijd tegen je dat je nooit dood mag gaan, ik kan nog geen uur zonder je. Maar echt praten over onze gevoelens? Dat doen we nooit.'

Ria: 'Dat hoeft ook niet. We weten hoe het zit.'

Caroline: 'Na Donna is onze band nog sterker geworden, ook al hebben we het samen bijna nooit over haar. Jij wil niet dat ik verdriet heb en ik wil jou niet verdrietig maken. Dat weten we van elkaar, dus hebben we het er maar niet over.'

Ria: 'Toen Donna overleed, heb ik mijn gevoel op nul gezet, zodat ik er voor jullie kon zijn. Ik stond uit. Het was zo onwerkelijk. Na de begrafenis hebben we hier met z’n allen wat gegeten. Ik vraag me nog steeds af hoe ik dat heb geregeld. Ik heb geen boodschappen gedaan, maar m‘n ijskast stond vol.'

Caroline: 'Dat komt omdat we in Volendam wonen. We hebben zo’n hechte gemeenschap. Ze hingen de boodschappen aan je deur.'

Ria: 'Als ik alleen thuis was, liet ik het gaan, dan kon ik vreselijk huilen. Ik kon het nauwelijks geloven en moest steeds tegen mezelf zeggen: het is echt waar, het is echt zo, mijn meissie moet dit meemaken.'

Caroline: 'Ik heb verdriet om mijn dochter, jij hebt verdriet om je kleindochter en om mij.'

Ria: 'Maar dat gevoel dat jij hebt, het gemis van je kind, dat heb ik niet gehad. In het begin was mijn gevoel gewoon weg.'

Caroline: 'We waren verdoofd.'

Ria: 'Maar we gingen door, we deden allemaal maar wat. Jij ook, want je had natuurlijk ook James nog. Het is een cliché, maar je moet verder. Je kunt niet op de bank blijven huilen. Toen je weer zwanger was, vond ik dat moeilijk. We zaten nog volop in de rouw. Natuurlijk was het leuk en mooi, maar we missen er wel één. Overal zit een zwart randje omheen.

Caroline: 'Ze zou drie worden in september...'

Ria: 'Ik ben zo trots op jou en Jan, jullie zijn ongelooflijk sterk. En je bent zo’n goede moeder. Dat gaat helemaal vanzelf. Van wie je dat nou weer hebt?'

Caroline: 'Van jou. Hoe ik mijn kinderen opvoed, is vergelijkbaar met hoe jij dat deed. Ik mocht als kind veel, je was niet heel streng. Zo ben ik ook voor mijn kinderen. Dat komt ook omdat James zo lief is. Hij maakt er geen misbruik van. Bij Lina is dat nog even afwachten.'

Ria: 'Die gaat daar wel misbruik van maken.'

Caroline: 'Onzeker ben ik niet, maar na Donna ben ik wel sneller bang. Als Lina ziek is en in bed ligt, kijk ik wel tien keer bij haar. Ik check dan of ze nog ademt. Doe ik het wel goed? Ligt ze veilig? Als ik aan mezelf twijfel, bel ik jou. Gewoon even advies vragen.' Lachend: 'Ik bel jou eerder dan Jan.'

Ria: 'Ik zeg dan niet wat je moet doen. We overleggen wel, maar ik bemoei me niet met jouw opvoeding.'

Caroline: 'Nou... wacht even. Tijdens het eten laatst zette je mijn dochter op de gang toen ze de boel verstoorde aan tafel. Ik zei nog: wat doe jij nou?'

Ria: 'Luister, we zaten gezellig te eten en Lina zat te krijsen en haar bord steeds weg te duwen. Je vader zat met één hand te eten en zijn andere hand hield hij over zijn oor. Ik dacht: ik schuif haar zo met stoel en al die gang op.'

Caroline: 'M’n hart brak even, maar het was wel goed voor haar, want daarna werd ze rustig. Ze zit in een ondeugende fase. Maar ze is ook lief en grappig.'

Ria: 'Ik vreet haar ook op. Er is geen draaiboek voor opvoeden. Het loopt zoals het loopt. Iedereen doet het op zijn eigen manier en ieder kind is anders.'