Was je een makkelijke puber? 'Mwah. Ik was vooral een moeilijke leerling. Ik zat wel op het gymnasium, maar spijbelde heel vaak. Dan zei ik tegen mijn moeder dat ik het eerste uur vrij had terwijl dat niet zo was en bleef ik gewoon in m'n bed liggen.' Lees ook: Ik doe het best aardig, maar volwassen voel ik me niet Waarom had je geen zin? 'Als ik iets 'moet', zet ik m'n hakken in het zand en lukt het me niet. Dat heb ik niet als het van mezelf moet, maar wel als iets van de omgeving moet. Bij school had ik dat heel erg. Zo erg zelfs, dat ik de tegenzin echt in mijn buik kon voelen.' Wat deed je dan? 'Slapen. Hangen. Niksen. Ik kon heel moeilijk uit bed komen. Ik heb lang aan wedstrijdzwemmen gedaan. Vóór school zwom ik van halfzes tot zeven uur en na school weer, van zes tot zeven. Elke dag. Tot m'n vijftiende. Toen ging ik puberen en ben ik gestopt. Maar daarmee spoelde ik ook meteen al mijn discipline door het putje.' Waarom vond je het niet leuk meer? 'Eerst was ik er goed in. Dan vind je iets al snel leuk om te doen. Maar toen het steeds moeilijker werd en ik er steeds meer voor moest doen en laten – schoolfeestjes, ander dieet, ik was constant moe, m'n haar was altijd nat en ik had permanent zo'n badmutsafdruk in m'n voorhoofd staan – was ik het gewoon beu.' Vond je het lastig om dat tegen je ouders te zeggen? 'Heel! Mijn moeder stond elke dag om kwart over vijf op om mij naar die training te brengen, omdat ík dat wilde. Ik durfde heel lang niet te zeggen dat ik er helemaal geen zin meer in had. Bang om ze teleur te stellen. Al die moeite voor niets.' En? Hoe reageerden ze? 'Haha, m’n ouders dachten al die tijd al: laat haar alsjeblieft stoppen met dat zwemmen, want dan hoeven wij niet steeds zo vroeg op om bij dat warme, klamme zwembad te zitten wachten.' Dus die hingen de vlag uit. Maar goed, toen veranderde je in een luie puber. Hoe kwam je dan toch op de studie media & entertainment terecht? 'Het was meer dat ik op m'n negentiende naar Amsterdam verhuisde met het idee: ik wil in de media werken, maar mijn ouders willen dat ik ga studeren. Dus toen koos ik die studie om toch een beetje in de mediarichting te zitten en ondertussen klussen te zoeken om ervaring op te doen.' Waarom wilde je zo graag in de media werken? 'Ik zat in de feestcommissie, een van de taken die nog openstond was de eindexamenvoorstelling presenteren. Prima, dacht ik, dan doe ik dat wel. En eerlijk: dat ging best goed. Ik vond het zelfs leuk – en ik vond weinig dingen leuk in die tijd. Toen zei de decaan: misschien moet je daar iets mee doen. Vanaf dat moment had de mediawereld een aantrekkingskracht op mij.' En je had al vrij snel een klus bij Qmusic. 'Ze zochten een sidekick, daar deed ik een stemtest voor. Ik werd het niet, maar ben blijven mailen, mailen, mailen. Op een gegeven moment vroegen ze of ik misschien 's nachts iets wilde presenteren. Dat heb ik toen een klein jaar gedaan.' En ondertussen bleef je studeren? 'Ja, en ik had er ook nog een horecabaantje naast, want Qmusic verdiende lang niet genoeg voor mijn Amsterdamse huur.' Had je dan geen chronisch slaaptekort? 'Jawel, dat was echt wel een moeilijke periode. Ik wilde meer dan alleen studeren en in de horeca werken. En ik had één strohalmpje gekregen – Qmusic – waar ik me gretig aan vasthield. M’n cijfers daalden, ik haalde m'n vakken niet, maar ik wilde die ene kans ook niet laten glippen. Dus toen ben ik gestopt met m'n studie.' Wat vonden je ouders daarvan? 'Ze begrepen er niets van, maar ik had het voordeel dat ik de jongste thuis was, mijn broer en zus hadden de weg al een beetje geplaveid voor mij. Het scheelde ook dat ik kon laten zien dat ik zelfvoorzienend was, dus ze wisten al snel dat ik het wel zou redden.' Volgen ze nu alles wat je doet? 'Alles. Ze zitten nog net niet klappend voor de televisie. Elke avond weer, ook als ik er niet ben. Dan bellen ze me ook meteen: 'Je was er vanavond niet!'' Dat doen de mijne ook nog steeds. Of dat ze iets op mijn Instagram zien en dan zeggen: 'Maar dat heb je ons helemaal niet verteld!' 'Haha, ja, dat je denkt: maar sommige dingen zijn helemaal niet belangrijk om te weten.'

Daarover gesproken, ik las dat je niet graag over jullie 'vluchtverhaal' praat in interviews, waarom is dat? 'Ze willen er altijd zo'n jankverhaal van maken. Laatst las ik een interview terug waarin stond: 'Van mijn tijd in het azc weet ik niets meer.' Dat heb ik nooit gezegd. Ik was zes maanden, wat weet jij nog van toen je zes maanden was? Ik vind het vervelend dat iemand anders me dan in zo'n narratief drukt. Eentje die ook vaak voorkomt: het verhaal van 'de vluchteling die het heeft gemaakt'. Dat wil ik juist niet. Kijk, dat ik wil dat alles een tien is, betekent niet dat dat voor anderen ook zo moet zijn. Ik hoop dat mensen van kleur ook gewoon middelmatig mogen zijn. Dat het niet altijd is dat je een strebertje bent of de beste hoeft te zijn, dus dat verhaal wil ik niet op mij nemen.' Verder lezen? Je vindt het hele interview én de shoot met Hila in &C's augustusnummer.