Joy Delima: 'Was mijn zus er toen niet geweest, dan was ik echt verkracht'

Entertainment

Joy Delima: 'Was mijn zus er toen niet geweest, dan was ik echt verkracht'

Steffi Posthumus
Door

Steffi Posthumus

Gepubliceerd op

26 februari 2023 om 15:00

Bron / Fotografie

interview Chantal Janzen, fotografie Tom ten Seldam

Gepubliceerd op

26 februari 2023 om 15:00

Bron / Fotografie

interview Chantal Janzen, fotografie Tom ten Seldam

Actrice en columnist Joy Delima (28) neemt op Instagram geen blad voor de mond. Maar ze is lang niet altijd zo mondig geweest, vertelt ze in het grote interview met Chantal in &C's maart-editie 'Boos worden voor dummies'.

Dit nummer gaat over boos worden, kun jij dat makkelijk? 'Met mijn zus kan ik goed ruziën. Om de kleinste dingen. Dat ik net iets verkeerds heb gezegd over haar haar, of zo.'

Dat kan ook alleen met broers en zussen. 'Vooral vroeger kon ze me soms wel een week negeren. Ik was meer van het direct goedmaken. Meestal met snoep, stond ik met een handvol van die blauwe orka's voor haar deur.'

Haha, snikkend: 'Wil je een orka?' Was het daarna dan wel goed? 'Ja, die orka's hielpen altijd. Nu we ouder worden, denk ik soms: jij mag het ook weleens goedmaken. Kan ik helemaal niet. Lig ik alleen maar in bed te malen: fuck, ik heb ruzie, ik wil het uitpraten, niet met ruzie naar bed. Zij maakt zich daar minder druk over, maar is ook blij als het weer goed is. Onze band is fijn. Ze is heel beschermend en supportive. Als iemand iets lulligs zou zeggen over mij, zou ze daar nooit in meegaan.'

Heb je ook weleens een handje orka's naar de werkvloer moeten brengen, of ben je daar nooit boos? 'Haha, nee, maar op de werkvloer heb ik er wel voor gekozen me niet meer in te houden als ik het ergens niet mee eens ben.'

O, wat goed. Ik durfde dat vroeger echt niet. Ook uit respect of ontzag voor de ander. 'Daar ben ik mee gestopt, want je houdt daarmee toch een machtspositie in stand. Dan gaat er nooit iemand tegen hen in. Ik denk ook: jij wil met mij werken, dus mijn mening doet ertoe.'

Ben je altijd zo uitgesproken geweest? 'Totaal niet. Ik ben heel introvert. Door social media kom ik misschien zo over, maar ik vind het echt niet per se leuk of makkelijk om in een kamer vol mannen te zeggen dat ik het ergens niet mee eens ben. Ik doe het puur omdat het voor mij noodzakelijk is om mijn vak goed uit te kunnen oefenen. De ene keer valt het beter dan de andere keer. Vooral oudere mannen nemen me niet altijd serieus. Gaan ze voor m'n neus googelen of het wel klopt wat ik zeg.'

Echt? Ik vond het ook altijd een deceptie als ik iemand bewonderde en diegene dan helemaal niet leuk bleek in het echt. 'Had je dat vooral met mensen van tv of theater?'

Allebei, maar vooral met vrouwen. Dat ik denk: waarom ben je zo onaardig? 'Maar dat zijn mannen soms toch ook?'

Ja, maar bij mannen laat ik het toch minder binnen. 'Omdat je dat normaal bent gaan vinden misschien. Ik merk ook dat ik er vaker van uitga dat een vrouw lief is. En als ze dat dan niet is, denk ik al snel: nou zeg! Terwijl ik er bij mannen al niet per se van uitga dat ze warm, lief of aardig zijn.'

Daar heb je wel gelijk in. In films en series is het ook heel normaal dat een man boos met z'n vuist op tafel slaat. Vrouwen worden meteen neergezet als óf de bitch óf pleaser. 'Heel eenzijdig. Ik denk dat vrouwen vooral anders boos worden. Deëscalerend. Niet als een klein kind dat geen weg weet met z'n emoties en het dan maar fysiek uit door z'n stem te verheffen of op tafel te slaan. Daarmee is er ook geen ruimte meer voor een gesprek of oplossingen. Dan is het gewoon: ik ben boos en iedereen moet dat nu weten. Als ik boos ben, kook ik en voel ik die woede wel, maar ik weet me toch rustig te houden. Ik geef er vorm aan met woorden.'

Over 'er vorm aan geven met woorden' gesproken: je eerste boek Goed komen is net uit, vind je het spannend? 'Ja en nee. Het zijn nieuwe verhalen gecombineerd met al gepubliceerde columns, dus de materie is niet totaal nieuw. Gek genoeg was ik tijdens het proces heel vergevingsgezind naar mezelf. Ik dacht: het is niet perfect, kan vast beter of grappiger, maar dat kan het altijd. Op een gegeven moment is het ook gewoon goed genoeg.'

Wat hoop je dat je boek teweegbrengt? 'Wat mijn columns nu ook doen: dat mensen open gesprekken met elkaar aangaan over seks. Dat ze kwetsbaar en eerlijk durven te zijn, naar de ander maar ook naar zichzelf. En ik hoop dat ze die gesprekken ook aangaan met hun kinderen. Bij ons thuis werd weinig over seks gepraat. Soms kon ik met vragen terecht bij mijn moeder, maar met mijn vader en zus had ik het er nooit over.'

Ook niet over de keer dat je bent aangerand? Daar was je zus bij, las ik in je column. 'Ja, als zij er toen niet was geweest, was ik echt verkracht. Ik was 17, hij 32. Ik zei wel: 'No, stop,' maar hij bleef doorgaan. Mijn zus hoorde me gelukkig en greep in: 'If she says no, it's no!' Maar daarna hebben we het er eigenlijk niet meer over gehad. Ze is wel mijn grote zus, maar was ook pas 24, dus ze wist misschien ook nog niet zo goed hoe.'

Hoe heb je dan toch zo over seks leren praten? ‘Door m'n afstudeervoorstelling op mijn vooropleiding. Daarin moesten we schrijven over onze diepste angst. Voor mij was dat niet klaar kunnen komen bij een partner. In porno komen die vrouwen in no time gillend klaar, dus ik dacht: er iets mis met mij. Nadat ik daar op het toneel over had verteld, vertelden er allemaal mensen dat ze hetzelfde hadden. Ik voelde me niet meer alleen. Als je je kwetsbaar opstelt, krijg je dat ook terug. Mijn inbox zit vol berichten van mensen die hun verhaal alleen met mij hebben gedeeld.’

Benieuwd waarom Joy zich stiekem best een beetje druk maakt om haar leeftijd? Hoe ze van zichzelf heeft leren houden? Waar ze zich boos om maakt én waarom ze van plan is een pauze in te lassen?

Lees dan snel het hele interview in &C's editie 3

6 ,95

delen
Steffi Posthumus

Steffi Posthumus (1988) is – naast redacteur bij &C – een vroege vogel, maar wel een met een ochtendhumeur. Ze woont in een kleurrijk Amsterdams paleis met kat Prins én giga discobal, probeert al twee jaar lang Turks te leren (met matig succes) en eet 't liefst alles met een goede lik sambal.

Meer van deze auteur

Wil je ook lezen