Met z’n lange manen komt Daantje over als een divo. Is-ie ook. Maar wel één die niet bang is voor wat viezigheid. Daantje (7): 'I woke up like this. Tja, zo is het gewoon. Ik ben knap. Daarom werd ik ook als dekhengst gebruikt door een broodfokker. De dames vallen als bosjes voor mijn guitige bekkie en flamboyante poefhaar. Maar ik ben blij dat die tijden achter me liggen. Onenightstands zijn niets voor mij. Ik bouw liever een band op met één persoon en ga daar dan helemaal voor. Daarom ben ik in eerste instantie ook wat afwachtend. Sommige mensen vinden dat arrogant. Ik vind gewoon dat ik het waard ben om moeite voor te doen. Als ik je eenmaal toelaat, vind ik het heerlijk om te knuffelen, troetelen en tutten. Ik heb onze spadag samen al helemaal uitgestippeld: eerst met de pootjes in de modder. Beetje blubber tussen de tenen, héérlijk. Daarna is het tijd voor een warme douche. Na zo’n wasbeurt voel ik me weer helemaal het mannetje. Tot slot nog even een kam door m’n haar en dan ben ik weer helemaal Divo Daan.'

Fens heeft een klotetijd achter de rug, maar denk maar niet dat ze bij de pakken neerzit. Fens (4): 'Ik weet niet waar het misging, maar van de een op de andere dag werd ik ‘s ochtends vroeg aan het hek van DOA gebonden. Ik was bang en boos. Het was donker, het regende en ik was moederziel alleen. Niet dat ik die ex-baasjes mis, die relatie was nogal toxic. Je kon m’n ribben tellen en m’n staart was als die van een rat zo kaal. Dat doet wat met je eigenwaarde, hoor. Om over m’n vertrouwen in de mens nog maar niet te spreken. Maar ja, ik kan wel blijven tobben over waarom ze deden wat ze deden, daar schiet ik niets mee op. Ik kijk liever naar de toekomst. Neus in de wind, poten in het gras, blik op de bal. Of op eten, de weg naar mijn hart. Mijn vertrouwen is weer helemaal terug. Rotte appels heb je er altijd wel tussen zitten, weet je. Maar de meeste mensen zijn gewoon lief, leuk en gezellig. Net als ik. Wil niet zeggen dat ik van de open relaties ben, trouwens. Ik deel mijn toekomstige baasje liever niet met andere honden. Ik verdien alle aandacht. Nu is het mijn beurt.'

Nessie ziet er misschien uit als een oude vechtersbaas, maar is een enorme knuffelkont. Nessie (8): 'Ik weet ook wel dat ik niet moeders mooiste ben. Misschien dat ik daarom al bijna een jaar in het asiel zit. Mensen vinden me lelijk. Of te oud. Tja, dat zegt meer over hen dan over mij, want ik weet: echte schoonheid zit vanbinnen. En vanbinnen ben ik prachtig, al zeg ik het zelf. Waarom ik dan weg moest? Nou, ik was er eerst, maar toen kwam er zo’n klein ding. Allemaal leuk en aardig, maar weet je hoe onvoorspelbaar die koters zijn? Gekke geluiden, rare bewegingen. Werd ik onzeker van en toen werd ik aan de kant gezet. Tja, van een mensenkind win je het niet. Snap ik wel. Hoe dan ook, nu ben ik op zoek naar een lieve baas. Die net als ik van knuffelen, aaien en slapen houdt. Mij hoef je ‘s ochtends vroeg echt niet uit m’n mand te trekken, ik blijf liever nog effe liggen. Hondenweer? Mij niet bellen. Ik lig liever samen met jou onder een dekentje op de bank Goede tijden te kijken. Niet dat ik een dooie ben, hoor. Ik ben gek op een goede wandeling en zeker te porren voor een lekkere training. Flostouw, bal of kluif erbij en ik ben happy. Nog meer als we daarna weer lekker kunnen knuffelen op de bank.'

De tweetalige Mishka is een meester in hard to get spelen. Tot je haar hart gestolen hebt. Mishka (4): 'Merhaba! Da’s Turks voor hoi. Mijn ex-baasje was Turks. Hij vond dat ik meer verdiende dan hij me in Amsterdam-Centrum kon bieden, dus deed hij me – met pijn in het hart – weg. Jammer, maar het was een mooie en leerzame tijd. Hij heeft me namelijk alle commando’s in het Turks geleerd. Inmiddels kan ik dankzij DOA ook al een aardig woordje Nederlands. Ik vind het raar om over mezelf te zeggen, maar volgens hen ben ik een superslimme meid. Ik ben gek op leren, trainen, spelen en wandel heel braaf mee aan de lijn. Toch zit ik hier alweer een tijdje. Ik ben namelijk niet zo’n goede flirt. Mensen voelen geen ‘klik’ met mij, omdat ik nogal verlegen ben. Lopen al die andere honden parmantig hun kont te draaien, zit ik afwachtend in een hoekie naar de grond te staren. Tja, zo ben ik gewoon. Ik heb effe tijd nodig. Maar als het ijs eenmaal gebroken is… dan worden we maten voor het leven. Of zoals ze in het Turks zeggen: canım arkadaşım. Ik zal alles voor je doen: elke bal die je gooit vang ik en ik apporteer me de moeder, zolang we maar samen bezig zijn. Eén team, één taak.'

Lodi is een echte huismuts. Lange wandelingen door de modder? Doe haar maar een beautytreatment. Lodi (9): 'Ik ben een dame op leeftijd en zo wens ik ook behandeld te worden. Ik hoef m’n warme mand gewoon niet zo nodig uit om achter ballen aan te rennen in de regen. Ik lig liever op schoot vertroeteld te worden. Van aaien krijg ik nooit genoeg. Van borstelen trouwens ook niet. Zaaaalig. Tja, wat wil je ook, met van die mooie witte manen. In mijn jonge jaren was ik blond. Althans, dat dacht ik. Ik zat samen met Daantje vast in de schuur van een broodfokker. Och, kind. Dat was geen leuke tijd. Baren, baren, baren was het enige wat we deden. Nou ja, ik dan. Daantje moest, eh... ja, goed, dat zijn geen gesprekken voor een dame van mijn leeftijd. Waar was ik? O ja: mijn blonde haar. Sorry, ik ben soms wat vergeetachtig. Ik dacht dus dat ik blond was, maar wat bleek? Ik had gewoon een bad nodig. Even boenen et voilà: hartstikke wit. Jan Slagter is er niets bij. Minder trots ben ik op m’n tanden. Of eigenlijk: het gebrek daaraan. Die moesten ze trekken. Helemaal verrot. Maar een kunstgebit? Nee hoor. Geef mij gewoon wat kleinere brokjes. Of nog liever: natvoer. Sappig sausje, lekker slobberen. Ver-ruk-ke-lijk.'

Als iemand voor je door het vuur gaat, is het fitboy Fernando wel. Fernando (8): 'Ben je verlaten? Ik ken het gevoel. Ik werd aan een bankie gebonden en achtergelaten. Die streep op m’n neus is geen touwtje of kwijl – kom zeg, ik ben niet seniel – maar een litteken. Ze hadden een tiewrappie om m’n bek gedaan. Geen pretje. Maar kijk, bij mij is het glas halfvol. Hup, niet bij de pakken neerzitten, gewoon buitenspelen, balletje trappen en doorgaan. Ik zit al een tijdje in het asiel en ik ken je vertellen: ze vinden me hier een gouden kerel. Misschien omdat ik zo goed met iedereen ken. Ik hou de boel in de gaten, bekommer me om de pups. Je zou me de pater familias kenne noemen. Wel eentje met ADHD. Ik ben lekker energiek. Dus hou je van hardlopen? Ik ben je man. Commando’s uitvoeren? Schat, ik doe niets liever. Soms ken ik me eigenste krachten niet en trek ik een tikkie te hard aan de riem. Sorry, mot ik nog leren beheersen. Maar verder hebben die DOAluitjes niks niet op mij an te merken. Ik wel op hunnie trouwens. Ze denken dat ik het niet doorheb maar ik zie heus wel dat ze elkander aan lopen te tikken als ik op me rug in de mand met me poten omhoog leg te snurke. Tja, wat ken ik zegge? Ik sta honderd procent aan of honderd procent uit. Maarre, genoeg over mij, mop. Wanneer spreken wij af?'

Zie je een date met deze (of andere) trouwe honden wel zitten? Klik dan hier.