Je bent niet dood, je zit alleen voor altijd in de metro, lieverd

Op de kist staat een foto van toen ze nog leefde.

Zo'n twintig jaar geleden werd ik verliefd op haar wenkbrauwen. Ze had speciale wenkbrauwen. Ze hingen als verjaardagsslingers boven haar herfstgroene ogen. Dit is de eerste keer dat ik op een begrafenis ben van iemand met wie ik heb gevreeën. Dit is de eerste keer dat ik iemand op wie ik verliefd was ondergronds zie gaan.

Ik was verliefd op haar roekeloosheid. Niemand kon zo mooi door rood fietsen. Ze liet de stoplichten blozen. Ik was verliefd op hoe ze kon dansen. Als zij in de discotheek aan het dansen was, kwamen alle uitsmijters naar binnen. Niemand wist wat ze in mij zag. Ik was twaalf jaar jonger. Haar vriendinnen hadden een koosnaampje voor me. Foetus, zo noemden ze mij.

Na de begrafenis staat een van haar vriendinnen voor het uitvaart centrum te roken.

'Gecondoleerd,' zeg ik. Ik weet ook niet waarom. Ik haat gecondoleerd. Het is zo nietszeggend. Niemand weet iets te zeggen, dus zeggen we allemaal maar hetzelfde. Het is één lange polonaise van papegaaien op nette schoenen.

'Ben jij het?' vraagt ze.

'Ik hoop het,' zeg ik.

'Man, wat was jij verliefd op haar. Als een pitbull beet je je vast in haar alles. En zij vond het heerlijk. Ze droeg jouw tandafdrukken als sieraden. Ik vond het doodeng. Niet voor haar hoor, maar voor jou. Ik wist dat ze op den duur op je uitgekeken zou raken. Haar ogen moesten in beweging blijven. Ze had emigreerzieke ogen.'

'Ik neem haar niets kwalijk. Ik was dol op die ogen. Toen ze me aan de kant zette, was de val diep, maar alleen maar omdat zij mij zo hemelhoog had gebracht. Ik vond vandaag wel moeilijk, hoor. Er waren dagen dat ik met alle liefde mijn leven voor haar had willen geven. Er waren dagen dat ik drie keer per dag in haar mocht zijn. Nu is ze voor altijd in de grond. Ik hoop dat de grond net zo fijn aanvoelt.'

'Ik ben bang van niet. Zij voelde als thuis. De grond is maar de grond, Foetusje.'

In de metro naar huis kijk ik naar de foto die op de voorkant van de rouwkaart staat. Ik weet niet of ik ooit zo verliefd op een vrouw ben geweest. Zij gaf de vlinders in mijn buik hondsdolheid. Zij kon vlinders laten blaffen.

De metro dendert via een tunnel naar beneden. Alles piept en schommelt. Alle muren staan vol met graffiti. De zon is nergens meer te bekennen.

'Nu zijn we allebei ondergronds. Je bent niet dood, je zit alleen voor altijd in de metro, lieverd,' zeg ik tegen de foto op de rouwkaart.