Karlijn (35): 'Het Eftelingvirus begon in mijn jeugd. Ik woon al mijn hele leven in Helmond, op zo’n vijftig minuten rijden van het park. Toch leeft het daar heel erg en hebben veel mensen een abonnement. Mijn ouders toevallig niet, maar ze waren wel altijd echte fans. Zo heeft mijn moeder na mijn geboorte stad en land afgezocht naar een Anton Pieck-geboortekaartje. Als kind ging ik dus al meerdere keren per jaar naar de Efteling. Ik was vooral te vinden in het Sprookjesbos, al vond ik toen de achtbanen ook zeker al interessant. Ik herinner me nog goed dat de Vogel Rok openging in 1998 en onze hele familie nieuwsgierig was: hoe zou dat zijn, zo’n achtbaan in het donker? Als puber hing ik met vrienden rond in de Gondoletta-bootjes en draaide het vooral om zo veel mogelijk achtbanen op een dag pakken. Als twintiger ging ik dagjes met mijn vriendengroep. Waar anderen naar een festival zouden gaan, deden wij een biertje in de Efteling en gingen we in wat attracties. Nu ik zelf kinderen heb, is de cirkel rond. Ik ben vooral weer in de Droomvlucht en het Sprookjesbos te vinden. En nee, nog steeds verveelt het niet.' Lees ook: Lucy werd als baby ontvoerd: 'Tijdens een ruzie vertelde ze dat zij mijn biologische moeder niet is'

Weg uit het alledaagse 'Mijn liefde voor de Efteling zit hem in die warme herinneringen, maar ook in de ontspanning die het geeft. Daar kan ik de drukte van werk en het alledaagse leven even ontvluchten. Ja, in het park is het ook druk, maar dat is anders. Daar hoef ik niets. Sinds mijn man en ik een abonnement hebben, is er al helemaal geen druk meer. We hoeven niet alle attracties in één dag af te werken, maar kunnen ook even gaan voor een kop koffie en een rondje sprookjes. En dan is er nog de magie die er hangt. Voor mij zit ‘m dat echt in de klassieke, gotische en een beetje duistere Anton Pieck-stijl die tot in elk detail is doorgevoerd. Van de lantaarnpalen tot aan de verhalen achter attracties en van de prullenbakken tot aan de muziek in de wachtrij: alles klopt. Ik ben er al honderden keren geweest, maar ontdek nog steeds nieuwe details. Zo deelde iemand in de Efteling-Facebook-groep waarin ik zit laatst dat als je in de Eftelingapp op Villa Volta klikt – in de app kun je per attractie de actuele wachttijden en – dat die wachttijd ondersteboven staat, net als Villa Volta zelf. Dat is toch fantastisch?'

'Als ik echt moet kiezen, dan is De Vliegende Hollander mijn favoriet. Niet zozeer achtbaantechnisch, maar vooral qua thematisering vind ik die prachtig. Is daar een single ride beschikbaar – dat je de laatste plek in een karretje hebt en korter hoeft te wachten – dan zeg ik tegen mijn man: let jij op de kinderen, ik ga even een rondje. Daarnaast waardeerde ik het Spookslot heel erg. Die attractie was misschien heel kneuterig, hij paste perfect binnen die oer-Eftelingstijl. Toen vorig jaar bekend werd dat hij gesloopt werd, vond ik dat best een ding. Ik dacht: hoe kunnen ze dat nou doen? De precieze sluitingsdatum weet ik uit mijn hoofd, 3 september, omdat ik aanwezig was op de laatste avond. Er werden tickets verloot en een klein groepje mensen, onder wie ik, mocht ‘s nachts het park in. Er was een zwarte loper, spookachtige muziek en een lichtshow en je mocht zo vaak het Spookslot in als je wilde. Dat is een heel mooie herinnering. De favoriet van mijn man Stan is de Piraña. Daar snap ik dan weer geen bal van.'

Als in een sprookje 'Ik ontmoette Stan toen ik achttien was. Hij komt uit de buurt en is gelukkig ook met de Efteling opgegroeid. Sterker nog: hij is net zo’n fan als ik. Het is niet zo dat ik niet samen zou kunnen zijn met iemand die niet van de Efteling houdt, maar diegene zou dan wel moeten accepteren dat ik geregeld weg ben. Ik ga hoe dan ook. In het begin van onze relatie gingen m’n man en ik sowieso twee keer per jaar: een keer naar de Zomer Efteling en een keer naar de Winter Efteling. Op een gegeven moment hadden we een wat heftiger jaar achter de rug, waardoor we niet op vakantie gingen. We wilden wel iets leuks doen, dus we boekten een overnachting in het Eftelinghotel. In die periode trouwden meerdere vrienden van ons en werd ons weleens gekscherend gevraagd: ‘Hey, jullie zijn al een tijd samen, moeten jullie niet eens trouwen?’ Dat komt vanzelf wel, dachten wij. We besloten bij Raveleijn te eten, omdat dat toen net geopend was en het middeleeuwse, bourgondische aspect goed bij ons past. Het voorgerecht was net op toen Stan naar de wc ging. Dat kan, dacht ik. Maar dat er vlak daarna een Eftelingmedewerker naar me toe kwam en vroeg of ik even mee wilde lopen omdat ze ‘iets wilde laten zien’ vond ik vreemd. Toch ging er geen lampje branden. We gingen meerdere deuren en de keuken door, totdat we bij de kantoorruimte uitkwamen. Wat gaan we hier in godsnaam doen? vroeg ik me af. En waar is Stan? We stapten de lift naar boven in en kwamen uit bij de grote kerkklok die je tijdens de Raveleijn-show ziet, waar ook nog een deel van het restaurant en een balkon zat. Op dat balkon stond Stan. ‘Jouw man staat hier met een speciale vraag,’ zei de Eftelingmedewerker, waarop ik alleen maar kon denken: ‘Huh, waarom doet de Efteling dit allemaal?’ Stan vroeg me ten huwelijk, ik zei natuurlijk ja en het hele restaurant begon te klappen. Eenmaal terug bij onze tafel was er champagne ingeschonken, lagen er rozenblaadjes verspreid en feliciteerden de medewerkers ons een voor een. Op onze hotelkamer vonden we later nog een bos bloemen en een fles wijn. Ze deden zo ontzettend hun best voor ons dat onze band met het park alleen nog maar warmer werd.' Lees ook: Merel (19) was jarenlang verslaafd aan GHB en crack: 'Ik deed het deels uit rebelsheid, maar ook vanwege het euforische gevoel'

Net een celebrity 'Het was logisch geweest om ook in de Efteling te trouwen, maar dat is helaas niet mogelijk. Wel hebben we er onze bruidsreportage geschoten, wat uiteindelijk het hoogtepunt van de dag is geworden. Alle bezoekers die we tegenkwamen, feliciteerden ons en gingen maar al te graag voor ons aan de kant, waardoor ik me net een celebrity voelde. Samen met onze getuigen hebben we foto’s gemaakt bij de drie locaties die het meest voor ons betekenen: het Sprookjesbos, De Vliegende Hollander en Raveleijn. Door het hele park kwamen kinderen al naar me toe om te vragen of ik een prinses was, maar vooral bij Raveleijn zag ik mensen naar mij en mijn jurk kijken. Vanaf de zijkant keken we even mee naar de show die bezig was en waarin een prinses met een vergelijkbare jurk speelde. Het was bijna alsof al die mensen zich afvroegen: wanneer gaat zij het toneel op? Daarna werd het vanzelfsprekend dat als we iets te vieren hadden, we dat in de Efteling deden. Verjaardagen, maar ook trouwdagen. Op onze zesde trouwdag aten we opnieuw bij Raveleijn en vertelde Stan aan het personeel dat hij mij daar ten huwelijk had gevraagd. Zowel een serveerster als de kok kon zich dat nog herinneren. Na het hoofdgerecht vroegen ze ons wederom om ‘even mee te lopen’ en bleek dat ze ons nagerecht op het balkon klaar hadden staan met een glas champagne erbij. Dat voelde als een warm bad.'

De slappe lach 'Langzamerhand begon ik steeds meer open te staan voor een kindje. Dat ging alleen niet vanzelf. Het duurde tweeënhalf jaar voordat ik zwanger werd, wat niet altijd even makkelijk was. In die periode had ik veel aan de Efteling en de afleiding die het park bood. Ja, je komt veel kinderen tegen in het park, maar die twee dingen kon ik wel scheiden. Sowieso laat ik, zodra ik binnenstap, alles daarbuiten los. Dat hebben meer Eftelingfans die ik spreek, bijna alsof die grond iets met ons doet. Toen de coronaperiode en lockdowns aanbraken, miste ik de Efteling dan ook het meest van alles. Ik had er buikpijn van. Om het gevoel een beetje na te bootsen zetten we thuis Eftelingmuziek op of keken we YouTube-filmpjes waarbij het lijkt alsof je in de achtbanen zit. Het jaar daarvoor had ik Eftelingtulpen gekocht – ze verkochten toen nog tulpen met een kartelrandje, net zoals in het park – die in april uitkwamen. Ook wandelden we via Google Maps door het Sprookjesbos heen.'

'Ondertussen hadden we de slappe lach. Het was iets. De eerste keer dat ik weer in de Efteling was, was op een van de abonnementhoudersavonden. De lockdown was nog steeds gaande, maar er mocht weer een beperkt aantal mensen het park in. Dat gelukzalige gevoel dat ik toen had, voel ik nu nog. Ik was inmiddels zwanger, en er was natuurlijk maar één plek waar wij onze zwangerschap wilden aankondigen. We schreven het goede nieuws op een bordje en zetten dat, samen met een paar kleine rode Pardoes-sloffen, tegen een van de beroemde paddenstoelen aan. Mijn tweede zwangerschap – dit keer gebeurde het verrassend snel – kondigden we op een vergelijkbare manier aan. Eigenlijk wilden we een foto van mijn zoontje op een paddenstoel, maar hij wilde niet echt meewerken. Het werd uiteindelijk een foto van zo’n zelfde bordje, maar dan tegen de taart van Hans en Grietje aan. Wel weer met de rode slofjes.'

'Beide geboortekaartjes zijn, net zoals dat van mezelf vroeger, in Anton Pieck-stijl gemaakt. Dat heeft een vriendin van mij gedaan. Tijdens mijn zwangerschap verwachtten veel mensen dat daar Eftelinggerelateerde namen op kwamen te staan. Vooral Joris, van Joris en de draak, kreeg veel stemmen. We dachten over die naam na, net zoals over Thomas van Raveleijn en Gijs van Holle Bolle Gijs, maar uiteindelijk werd het Arthur. Alhoewel: koning Arthur is wel weer een personage in het Joris en de draak-verhaal. Mijn dochter heet Lideweij. Die naam had ik al elf jaar in mijn gedachten, anders had het best Halina (ook een personage uit Raveleijn) kunnen worden. Onze dikke oranje kater heeft wel een Eftelingnaam: Baron 1898. Hij is geboren op de dag dat de attractie openging, dus wanneer op mijn Facebook-pagina verschijnt ‘dat De Baron vandaag zoveel jaar bestaat’, dan weet ik: hey, Baron is jarig.' Lees ook: Het kind van Anne overkwam het allerergste: 'Mijn vijfjarige zoon werd door een veertienjarige misbruikt'

Tatoeages 'Mijn eerste Eftelingtatoeage zette ik toen Stan en ik getrouwd waren. Je kunt het waarschijnlijk al raden, maar dat is een raaf van Raveleijn geworden. Stan heeft hem ook, net zo groot op zijn been. De tattoo artist heet Bram Elstak en komt ook uit Brabant. Via de Facebookgroep kwam ik erachter dat hij speciale Eftelingtattoos zette. Na Arthurs geboorte heb ik ook een ooievaar in Anton Pieck-stijl, net zoals op zijn geboortekaartje, op mijn been laten zetten. Daar moet nu nog de letter L van Lideweij bij komen. Mijn derde en laatste – althans, voor nu – Eftelingtattoo is een van de vleermuizen uit het Spookslot. Die staat voor herinneringen die ik aan de attractie heb en voor de ouderwetse Efteling, en heb ik gezet toen hij gesloten werd.'

'Inmiddels heb ik best wat andere fans via Facebook leren kennen. Soms kom ik die mensen toevallig tegen in het park, met een ander spreek ik af. Zo zag ik een keer iemand voorbijkomen die ook heel veel Eftelingtattoos had, waarna we een drankje deden. Nu hebben we steeds contact als er iets nieuws uitkomt, een speciale pin of zoiets. Als hij die dag toevallig net in de Efteling zit, neemt hij het voor me mee en andersom. Ja, ik ben zo’n gekkie die daarvoor in de rij gaat staan.'

'Stiekem zijn er zoveel mensen die een abonnement hebben. Ik denk dat je er een aardige stad mee kunt vullen. Stan en ik hebben er nu al jaren een. Dat hebben we afgesloten toen we gingen samenwonen en allebei fulltime werkten, vanaf toen konden we het betalen. We zijn nu 215 euro per persoon per jaar kwijt. Dat halen we er makkelijk uit, maar de kinderen zijn nu nog gratis. Als zij straks allebei boven de vier zijn, zijn we meer dan 850 euro per jaar kwijt. En dan heb ik het alleen nog maar over het abonnement zelf. Je moet ook een parkeer- abonnement afsluiten, er elke keer naartoe rijden en als je er eenmaal bent, geef je altijd nog wel iets uit. Koffie of een knuffeltje voor de kinderen. Ik zeg weleens tegen Stan: ik durf op jaarbasis niet in te schatten hoe groot het deel van ons salaris is dat wij afstaan aan de Efteling. Zeker met de etentjes en overnachtingen in het hotel of Bosrijk die we regelmatig doen. Toch zouden we er alles aan doen om dat te kunnen behouden. Met twee opgroeiende kinderen moeten we ongetwijfeld keuzes maken in wat we financieel wel en niet meer kunnen doen, maar ons Eftelingabonnement is het laatste wat we de deur uit zouden doen. Geen discussie. Het levert ons zoveel geluk en fijne herinneringen op. En ook als iets minder fijn is, gaan we er toch naartoe. Het voelt als thuiskomen. Vooral als ik het Herautenplein oploop in het midden van het Sprookjesbos, waar ik altijd meteen heen ga als ik het park binnenkom. Onder de Magische Klok bestel ik koffie en daar ga ik dan even rustig zitten. Of ik nu vrolijk, verdrietig of moe ben, dat is mijn favoriete plek in het hele park. Met vrienden grap ik er weleens over: stel hè, dat ik er niet meer ben? Dan mogen jullie me daar wel uitstrooien.' Dit verhaal komt uit &C's decembernummer van 2023.