Tindertrauma: Lisans vluchtende date die haar overal blokkeerde

Lisan (38): 'Je kan wel zeggen dat ik al enige tijd aan het tinderen was toen ik deze match tegenkwam. Ik heb leuke dates gehad, maar ook heel wat minder leuke. Toch gaf ik niet op. Ik bleef er heilig van overtuigd dat mijn prins op het witte paard zomaar ineens op m'n scherm kon verschijnen. Dus swipete ik vrolijk verder. Toen was daar: Tim. Knap en leuk. Creatief, intelligent, alles erop en eraan. Is Tinder tóch zo slecht nog niet. 

Tim en ik wisselden vrij snel nummers uit en gingen het gesprek aan op WhatsApp. Voor zover appen leuk kan zijn, was dat het. Hij antwoordde met hele boekwerken, wat ik wel interessant vond. Op een vrijdagavond belden we. Zijn stem viel ook in de smaak, dus toen hij voorstelde om eens te gaan lunchen ging ik ervoor. 

Die week was ik ontzettend druk, dus met moeite kon ik Tim ertussen proppen. Op woensdag was ik thuis aan het werk, dus stelde ik voor om in de pauze even te lunchen. We spraken af bij een tentje in de buurt van de Zuidas in Amsterdam. Ik woon daar namelijk om de hoek. Ik was dus druk, en een tikkeltje te laat. Ik geef toe, niet zo'n goede eerste indruk van mij. Maar goed, kan de beste overkomen. Tim zat er al, ik zag hem gelijk. Hij sprong eruit met z'n artistieke uiterlijk. Heel anders dan de rest die er zat, wat ik leuk vond. We zeiden elkaar gedag, bestelden een koffie en lunch en raakten aan de praat. So far, so good. 

Al vrij snel begon Tim over de buurt. Wát een mensen komen hier, zei hij. 'Zie je al die auto's? Verschrikkelijk. Zo overdreven duur. Geef je geld ergens anders aan uit.' Eerst kon ik het nog wel met hem eens zijn, ik ben ook niet zo van het pochen, maar je moet iedereen ook in z'n waarde laten, denk ik dan. Tim deed dat niet. Het stel naast ons werd ook flink onder handen genomen. 'Zie je die tas? Kan toch niet.' 'Wedden dat alles daar nep is.' Eh, oké? Op dit moment wist ik niet zo goed meer wat ik ermee aan moest. Het was vrij duidelijk dat hij niet zo gesteld was op mijn buurt. 

Toen Tim zowaar wat interesse in mij toonde en heel even iets anders besprak dan hoe verschrikkelijk hij de bovenklasse wel niet vond, ging het mis. Hij vroeg namelijk waar ik woonde. 'Om de hoek,' zei ik. 'O wacht even,' antwoordde hij, 'je woont híér?' Ik legde uit dat ik hier een appartement had kunnen kopen in een gunstige tijd, maar het mocht niet baten. Tim had zijn al oordeel geveld. Ik de mijne ook over hem, overigens.

Vol afgunst keek hij me aan. In een paar seconden was ik ineens simpel en inhoudsloos geworden. Tim had dan ook welgeteld één hap van z'n broodje met avocado genomen toen de beste man zei:  'Sorry, maar ik bedenk me ineens dat ik moet gaan.' Tijd voor een weerwoord had ik niet, hij stond al, gooide twintig euro cash op tafel, zei 'dag, Lisan' en verdween. Verbouwereerd bleef ik achter. Dit was wel een heel bizar afscheid. Ik liet het even bezinken en besloot hem vijf minuten later te appen of alles wel oké was. Maar wat bleek: Tim had me geblokkeerd. En niet alleen op WhatsApp, maar ook op Instagram en ja hoor: Tinder. Maar geen zorgen: ik lag er geen minuut wakker van. Iedere avond zo'n veroordelende vent naast je op de bank? Dan wordt televisie kijken een marathon mensen afkraken. Nee, bedankt. Ik hou het liever positief.'

Ook jouw tindertrauma en ander dateleed delen? Vinden we leuk! Dat kan hier.