Tindertrauma: de leuke hond met een leugenaar als baas

Een Tinder-match die in het echt vier koppen kleiner blijkt, of eentje die de volgende dag een tikkie stuurt voor de rekening. Daten anno 2024 lijkt wel Russische roulette: vol goede moed blijven gokken tot je eindelijk die knal te pakken hebt. Gelukkig zorgen rampervaringen wél voor goede verhalen. Deze week: een verrassing op Instagram.

Janna (28): ''Hi, wil je een foto van mijn hond zien?' Zo begon het Tinder-gesprek met Ritse, een architect uit Eindhoven. Ik twijfelde even. Eigenlijk wilde ik hem afstraffen voor deze slechte openingszin, maar ik heb nou eenmaal een zwak voor honden. Een instemmend antwoord van mijn kant dus. Zijn lieve bordercollie leidde tot een chatgesprek van twee weken, waarin we veel lachten om elkaar. Ritse bleek een grappige gozer. Ik had nog nooit zo lang geappt met een jongen, mijn aandachtsspanne is in dat geval meestal een gevalletje aardappel in een stoomoven. Snel verpieterd. Dat het tijd werd voor een afspraakje, waren we het beiden mee eens. Hij woonde in Eindhoven, ik in Alkmaar. Ik vond het geen probleem om met de trein te reizen naar een vreemde gast, een paar uur verwijderd van mijn huis. Toch werden mijn vriendinnen genotificeerd over waar ik was. Inclusief locatie-tracker en foto's van de jongen in kwestie. Better safe than sorry, ja toch. 

Lees ook: Tindertrauma: Shanta's vluggertje ging niet zoals gepland

Gelukkig, het is geen catfish, dacht ik toen ik de trein uitstapte. Ritse kwam me heel lief ophalen, maar hij had blijkbaar wel zijn haar geknipt tot een, naar mijn mening, kruimeltje-kapsel. En dat bedoel ik niet positief. Toch een beetje een catfish dus. We gingen naar een bar om cocktails te drinken. De jongen bleef maar praten over zijn hond Maui. De date was oké. Niet goed, niet slecht. Ik had drie cocktails op, dus dat maakte sowieso alles beter. En naar huis ging ik natuurlijk niet, want dan moest ik wéér twee uur met de trein. Daar had ik mooi geen zin in, dus ik ging met Ritse mee naar huis.

Bij hem thuis werd ik, inderdaad, vriendelijk onthaald door Maui de bordercollie. Inclusief lik aan m'n snater en kwijl op m'n broek. Hij was in elk geval enthousiast. Ik ook wel, want het werd steeds gezelliger met Ritse. Na een film te hebben gekeken, belandden we in zijn bed. Hij bleek een echte casanova te zijn en was beter tussen de lakens dan ik had verwacht. Tijdens de seks hoorde ik de deur een beetje piepen. 'Vast de wind,' dacht ik nog. Ik zat in doggy style met mijn hoofd naar de muur toe, toen de echte doggy ineens onder het bed vandaan kwam. Hij sprong op het bed en begon te blaffen. Natte kwijlspetters vlogen door de lucht en vielen op m'n lichaam. Ritse deed niets. Sterker nog: hij ging lekker door en negeerde de hond, maar deed Maui op mijn aandringen toch op de gang. Ik ben een hondenliefhebber en Maui was enig, maar dierlijke toeschouwers gaan me toch iets te ver. Iedere vorm van een toeschouwer, trouwens. 

De volgende ochtend maakte Ritse pannenkoeken en dronken we samen koffie. Het was heel gezellig, maar lang duurde de ochtend niet. Ritse ging die dag namelijk op reis. Naar Dubai, om huizen te ontwerpen. We spraken af om na zijn reis gelijk weer af te spreken.

Twee dagen later wilde ik interesse tonen en vragen of hij goed was aangekomen. Maar ineens kon ik zijn WhatsApp-foto en zijn 'laatst gezien' niet meer zien. En we weten allemaal wat dat betekent. What the fuck. Waarom had hij mij ineens geblokkeerd? Ik besloot 'm op te zoeken op Instagram om te kijken of hij daar iets op had gepost. Dat had ik nog niet eerder gedaan, want ik wist zijn achternaam pas sinds de date. Bovendien had ik besloten om iemand niet meer te oordelen op basis van social media-foto's. Dat kan soms echt vertekenend zijn. Had ik dat maar wel gedaan, want ik kwam voor een grote verrassing te staan. Was meneer op reis? Ja, dat zeker. Maar niet alleen. Nee, op zijn account stond doodleuk een foto van hem en 'zijn baby'. En dan heb ik het niet over een kind. Dat was eigenlijk nog beter geweest. Nee, meneer had een vriendín. En die had hij niet vandaag ontmoet, zo bleek na grondig doorscrollen. Het liefst wilde ik gelijk naar Eindhoven om zijn auto te bekrassen en zijn hond te jatten, maar dan zou ik wéér twee uur in de trein moeten zitten. En dus liet ik het maar gewoon voor wat hij was. Een zielige leugenaar, die mijn aandacht niet verdiende.

Lees ook: Tindertrauma: De morning-afterpil en een kommetje noedels

Een week later kreeg ik een appje.'Hey, hoe is het?' Wat een ballen. Volgens mij is deze jongen een beetje ontspoord. Ik stuurde een appje terug. 'Gaat het wel goed met je?''Ja, hoezo?' 'Volgens mij ben jij niet helemaal lekker, hoor.' 'Wat dan? 'Ik vertelde over mijn ontdekking en kreeg een lang zeikverhaal terug. Zijn ex mishandelde hem en nu durfde hij geen nee te zeggen. Zij zou ontsporen als ik hem zou berichten, vandaar dat hij me had geblokkeerd. Dat-ie me écht leuk vond en me beter wilde leren kennen, blablabla. Lang verhaal kort: deze jongen had issues. En daar wilde ik zeker niet één van worden. 'Klinkt heftig. Ik hoop dat je het kan oplossen, maar niet met mij. Groetjes!', stuurde ik terug.

Na die dag heeft hij nog een paar berichten gestuurd, maar die heb ik natuurlijk glashard genegeerd. Eén ding is zeker: ik check voortaan áltijd iemands Instagram of Facebook.'