Louise (55): 'Als puber voelde ik al dat ik niet alleen op vrouwen viel, dat er meer was. Voor zover dat kon, ging ik op onderzoek uit. Er was geen internet en het woord 'transgender' had ik nog nooit gehoord. Op een gegeven moment zag ik een advertentie van een travestielounge in de krant voorbijkomen. Dat triggerde meteen iets. De eerste keer dat ik me als vrouw verkleedde, woonde ik nog bij mijn ouders. Ik pakte een panty uit de kast van mijn zus. Het voelde vreemd, maar ook meteen ontzettend goed. Langzaam verzamelde ik mijn eigen kleding, voornamelijk vodden die ik er op rommelmarkten uitviste. Naar een winkel durfde ik niet. Omkleden deed ik in het geheim, op mijn slaapkamer als niemand thuis was. Ik was bang, niet zozeer voor de reactie van mijn ouders, maar voor die van de hele wereld. Ik was bang om uitgesloten te worden. Ik zag hoe moeizaam er al werd gereageerd op iemand die uit de kast kwam als homoseksueel, laat staan travestie.

Rond mijn dertigste kwam ik mijn inmiddels ex-vrouw tegen. Ook bij haar durfde ik het onderwerp niet open te gooien. Voor die tijd had ik wel een vriendin ontmoet die ook aan travestie deed, met wie ik erover kon praten en de stad in ging als vrouw. Dat drukte ik weg, hoe erg ik het ook miste. Ik wilde het gezinsleven een kans geven en voor mijn gevoel gingen die twee niet samen. Natuurlijk knaagde het aan me, maar ik verdronk mezelf in klussen in huis om dat te negeren. Ook kregen we twee dochters, waarna we geleefd werden. Tot het niet meer ging. Ik was mezelf inmiddels zo kwijtgeraakt, dat mijn ex me niet meer herkende. We zetten er een streep onder. Zij raadde me aan om met iemand te praten om mezelf terug te vinden. 'Ik ben bang voor degene die aan het einde van dat traject staat,' vertelde ik haar. 'Maar dat is de echte jij,' antwoordde ze. 'En daar kun je toch niet omheen.' Ik had haar nog steeds niet over mijn gevoelens verteld, maar uit die opmerking blijkt dat ze het ergens wel wist.

Uit de coachingsessies werd al snel duidelijk dat me als vrouw kleden niet genoeg was. Ik moest nu voor mezelf kiezen. Ik ging in transitie, en vertelde de buitenwereld eindelijk dat ik een vrouw ben. De reacties waar ik al die tijd zo bang voor was, waren eigenlijk heel positief. Mensen vonden het veel verklaren en bewonderden mijn moed. 'Je straalt,' was het mooiste compliment dat ik kreeg. Ook mijn kinderen accepteerden het meteen. Ik blijf altijd hun vader. Aan onze band verandert niets, dus aan dat woord ook niet.

Dat ik nu in het hokje transgender zit, vind ik fijn. Daarbinnen vind ik lotgenoten bij wie ik aan een half woord genoeg heb. Sowieso heb ik met hokjesdenken niet zo'n moeite, ik snap alleen de soms nare reacties vanuit andere hokjes niet. Waarom zou je iemand veroordelen die anders is dan jij? Het ene hokje is niet beter dan het andere. Leef en laat leven.'