Soldaatpraat met Thijs Zeeman: 'De staff wil dat je je laat zien, maar ik dacht: ik vertrouw jou niet'

Sta je dan, langs een 20-meter hoge richel. Wat ging er door je heen? 'Dit ga ik niet doen. In het interview zeg ik het ook: hoogtevrees is zo'n diepe angst die in mij zit. Ik was al behoorlijk verbaasd dat ik überhaupt boven was gekomen, maar toen dacht ik: fuck, nu moet ik ook naar beneden. Ik zag ergens wel een kraan staan, maar het leek erop dat ik geen andere mogelijkheid had dan over de richel. De woorden van 'Dr. Phil' hebben me uiteindelijk zover gekregen, al heb ik er wel een stuk langer gestaan dan de edit heeft gehaald hoor. Uiteindelijk overwon ik mijn angst. Maar ik geloof er ook weer niet in dat ik morgen zo een gebouw op loop en denk: ik kan de wereld aan.' Lees ook: Harry is overprikkeld: snappen we wel als men elkaar begint onder te pissen Hoe schatte je je kansen van tevoren in?  'Ik wist het niet zo goed. Ik kon er na een dag uit zijn, maar ik kon het ook halen. Diep vanbinnen wist ik wel zeker dat ergens mijn Waterloo zou zijn, alleen was ik benieuwd waar. Uiteindelijk is er ook geen winnaar, het is gewoon een uitputtingsslag. Wanneer is het voor mij genoeg? Die vraag ging de hele periode mee. Ook vind ik autoriteit moeilijk. Het is niet zozeer dat ik iedereen met autoriteit slecht trek, maar je ziet wel dat ik vrij snel een weerwoord heb. Een bepaalde toon kan me snel irriteren. Ik wist dat dat een uitdaging ging zijn.' En de rest? Wie zag je ver komen? 'Pas op het vliegveld zag ik wie er nog meer meededen, maar ik kende Henk Grol al best wel goed. Ik weet hoe sterk hij is, dat is een topsporter geweest, dus dat vond ik iemand die ver kon komen. Kaj Gorgels ook, dat is gewoon een heel fitte gast. Donny Roelvink kende ik toen nog niet persoonlijk. Ik wist niet of hij nou een heel sterk iemand is of iemand die door fitness sterk oogt. Maar hij is mentaal én fysiek sterk, daar ben ik inmiddels wel achter.'  Klikte het snel onderling? 'Gelijk wel. Eerst heb je een reisdag en praat je en eet je met elkaar. Dat was prima. Dan is het: succes allemaal, we gaan morgen beginnen. Maar op het moment dat je van die boot afgeflikkerd wordt, dan ben je meteen een groep. Het is zo zwaar en het klopt wat ze zeggen, een uur voelt daar als een dag. Je maakt dus zoveel met elkaar mee. Je ziet mensen voor je ogen doormidden knakken en breken, dat schept een band. Dat had ik van tevoren niet verwacht. Ik vind het altijd zo slijmerig, bij Wie is de Mol? bijvoorbeeld, dat mensen elkaar om de nek hangen terwijl ze elkaar eigenlijk helemaal niet kennen. Maar het is hier allemaal zo intens, je leert elkaar echt kennen.' Dus het is stiekem niet rete-irritant dat je je lichamelijk wat zwakkere teamgenoten zo mee moet sleuren? 'Ik heb het vooral vrij druk met mezelf, dat zie je. Dus in die eerste fase heb ik eerlijk gezegd niet zoveel om me heen gekeken. Je wordt van die boot afgegooid en dan is het maximale stress en uitputting. Ik was vooral bezig met hoelang het nog ging duren en ik het vol ging houden en dacht: alles wat er nu af wappert, dat gaat het toch niet trekken. En door. Een verkeerde mindset, zo bleek achteraf.' Daar werd je ook op aangesproken. 'Klopt. Ze zagen hoe ik omging met stress en dat ik in mezelf keerde, en hebben me meteen een paar beuken willen geven. Het gaat niet om jou, maar om dat iedereen de eindstreep haalt. En als jij uiteindelijk op de grond ligt, dan trekt de rest jou wel weer mee. Er ligt geen medaille op je te wachten als je de eerste bent. Maar ja, aan de andere kant kende ik de andere kandidaten nog niet heel goed. Met Mariska bijvoorbeeld, had ik nog geen band. Als mijn vrouw of mijn familie achter had me gelopen, dan was ik een stuk bewuster geweest. Nu was ik niet bezig met Mariska. Politiek gezien zou dat beter zijn geweest, maar dat was ik niet.' Is de staff écht zo snoeihard als het lijkt? Of zijn ze ook weleens aardig?  'Het is precies zoals het lijkt. Dat verbaasde me ook aan Kamp van Koningsbrugge. Stafleden zeggen daar nog geruststellende dingen of knopen sociale gesprekken aan met kandidaten. Deze mensen vinden dat dat niet moet, die opbouw komt pas veel later. Niet dat dat programma een lichtere versie was hoor, die kandidaten hebben ook keihard gebeukt. Maar als er, nadat je helemaal stuk bent gegaan en weet dat er nog veel meer aan zit te komen, een presentator naar me toe zou komen, is dat wel weer een vorm van menselijk contact. Daar krijg je toch weer kracht van. De staff bekommerde zich wel om ons, maar op hun eigen manier. Eigenlijk vind ik wel dat dat het dichtstbij de werkelijkheid zit, de staff heeft dat zelf ook nooit gehad. Je moet het echt uit jezelf halen.' Desondanks stelde je je wel kwetsbaar naar hen op.  'Ja, dat schuurt ook ergens wel. Ze willen dat je je kwetsbaar opstelt en vertelt wie je bent, maar tegelijkertijd is er een angstcultuur naar hen toe. Het moment dat zij binnenkomen verandert de sfeer. Stonden we bijvoorbeeld in het warmhoudhok te keutelen, dan pakten ze ons er meteen op aan. Eén op één willen ze dat je jezelf laat zien, maar dan denk je: ik vertrouw jou helemaal niet. Nog niet, in ieder geval. Maar achteraf is het programma een goede manier geweest voor mij om meer van mezelf te laten zien, zonder dat het geregisseerd is. In mijn confrontatieprogramma (Zeeman Confronteert, red.) ben ik in controle, hier niet. Dat is spannend, maar het laat ook zien dat ik meer ben dan alleen iemand die uit een busje komt om te vertellen wat mensen allemaal verkeerd doen.'