Soldaatpraat met Ferry Doedens: 'Het was een beetje een boevenactie, maar ik heb wel lef'

Je hebt jezelf al twee keer op de proef gesteld tijdens Expeditie Robinson en toch zeg je ja op Special Forces VIPS. Wat hoopte je eruit te halen? 'Ik wilde mezelf nog meer tegenkomen. Zo wilde ik er achter komen: hoe goed kun je tegen autoriteit? Of dat je alleen maar doorgaat? Dat er geen stop op zit? Dat je gedrild wordt? Voor Expeditie Robinson moet je ook best wel sterk zijn, maar dit programma is natuurlijk weer heel anders. Hoe ver zou ik het hier kunnen schoppen? Mentaal ben ik niet snel te breken, maar als ik iets fysieks heb - kom ik weer met m'n platvoeten - dan kan ik daar heel erg last van hebben.' Lees ook: Asking for a friend: kan iemand Thijs even van zijn apenrots afduwen? Is dat ook gelukt? Ben je jezelf tegengekomen? 'Het avontuur was er voor mij echt te kort voor. Om jezelf zo tegen te komen moet je wel meer dan 24 uur meedoen. Later in deze aflevering gaat de groep onder water, dat had ik heel graag willen doen om te kijken hoe ik zou reageren. Helaas heb ik dat niet mee mogen maken. Het was echt net iets te kort.' Je kreeg vrij veel kritiek vanuit de staff. Dat je chaotisch bent, bijvoorbeeld. Kwetste dat je? 'Nee, ik voelde me niet gekwetst. Ik voelde me vooral ontregeld. Daardoor kwam niet alle informatie binnen, ook de informatie die ik aan anderen door moest geven. In mijn hoofd was het inderdaad een chaotisch zooitje. Van tevoren had ik al gezegd dat ik makkelijk gestrest ben en dat dat echt een uitdaging voor me is. Daarom hebben ze mij natuurlijk kandidaat van dienst gemaakt.' Ook de groep had af en toe wat commentaar op je keuzes. Henk Grol bijvoorbeeld. Hoe voelde jij je in de groep? 'Ik voelde me op zich oké in de groep, maar omdat ik kandidaat van dienst werd gemaakt en van nature best wel kan stressen, kon ik nog weleens wat fouten maken. Dat was een leermoment: ik moet wat beter tegen stress kunnen.' Voelde je je schuldig tegenover de rest? 'Ja, absoluut. Door mijn fout moest de groep iets doen. En dan moest ik ook nog eens bedenken wat, en snel ook, want anders krijg je misschien weer op je kop. Een stuk hout boven je hoofd moeten houden was ook best zwaar. Het was niet prettig op dat moment, maar nu kunnen we er gelukkig om lachen.' Los van die consequenties, je moet best lef hebben om van de staff te jatten. Hoe kreeg je dat voor elkaar? 'Het was een beetje zoals ik bij Expeditie heb gedaan: eens kijken of er nog ergens iets te ritselen valt. Kunnen we nog ergens wat eten of energie vandaan halen? Die auto stond gewoon open en er zat een koelbox met broodjes in, dus ik dacht: ik neem gewoon een broodje. Vervolgens verstopte ik dat broodje en deed ik alsof ik moest plassen, terwijl ik het stiekem at. Het was een beetje een boevenactie en een beetje onnozel, maar ik heb in ieder geval het lef om te kijken hoe ver ik kan gaan. Ook als ik weet dat er 32 camera's op me gericht zijn.' Het deed je wel de das om. 'Ik ben half weggestuurd door het eten van dat broodje, maar als ik dat niet had gedaan, had ik ook opgegeven. Mijn voeten hadden me gewoon in de steek gelaten. Mentaal ben ik niet zo snel te breken - je staat niet voor niets twee keer in de finale van Expeditie Robinson - maar ik had zoveel pijn aan mijn voeten, ik kon bijna niet meer lopen. Je wil nooit opgeven met zoiets en het klinkt nu misschien heel dramatisch, maar het deed echt heel veel pijn.'  Lees ook: Soldaatpraat met Thijs Zeeman: 'De staff wil dat je je laat zien, maar ik dacht: ik vertrouw jou niet' Je tweede keer Expeditie was een All Stars-variant. Zien we je ook ooit nog terug in Special Forces All Stars? 'Als ze me nog eens zouden vragen zou ik wel ja zeggen. Dan zou ik twee paar steunzolen aanschaffen en ze in allebei de schoenen stoppen, zodat ik daar in ieder geval geen stress over hoef te krijgen.'