Marieke Elsinga: 'Opeens verplaatste ik mij onlangs in een tor'

De laatste tijd loopt er vaak een pissebed door mijn huis. Niet steeds dezelfde. Dat kan niet. Althans, ervan uitgaande dat hij (of zij, dat weet je nooit natuurlijk) niet uit de dood kan opstaan. De pissebed (of dus eigenlijk pissebedden) begeeft zich vaak op het snijvlak tussen de vloer en de plint. Op zeld­zame momenten tref ik een exemplaar dat zich midden in mijn woonkamer ophoudt. Het type heldhaftige pionier. Omdat ik nog nergens in mijn appartement een brand­haard heb kunnen vinden, ga ik er gemakshalve van uit dat de veelvoetertjes naar binnen komen trippelen als ik de deur naar mijn dak­terras open heb staan. Tot zover eigenlijk weinig aan de hand. Pissebedden hebben de neiging uit zichzelf dood te gaan en dan versteend in een hoekje te gaan liggen. Ik stofzuig het lijkje op en klaar is Kees.

Lees ook: Marieke Elsinga: 'Ik heb al jaren last van een verlegen blaas'

Heel anders gaat het met de zwarte torretjes die hier tegenwoordig óók rond­ kruipen. Ze zijn een stukje groter dan hun grijze broer­tjes en zien er ook wat gevaarlijker uit. Het zou ove­rigens ook kunnen dat het hier om kevers gaat, ik heb daarom net even gegoogeld 'verschil tussen tor en kever' en kreeg als antwoord: 'Een tor is een kever en een kever is een tor.' Oké! De torkevers trekken nogal de aandacht van mijn kat Kiki. Ze speelt graag met ze en dat is precies de crux: ik vind het dus zielig voor dat torretje dat hij (of zij, dat geldt net zo goed voor torren) de dood vindt tussen de kaken van mijn kat. Ik weet natuurlijk dondersgoed dat het de natuur is – en ik gun stadskat Kiki de fun van de jacht – maar opeens verplaatste ik mij onlangs in die tor. Ik keek naar dat mormeltje en dacht: mijn hemel, daar zit je dan. Het viel hier binnen al zo tegen. Nergens groen, nergens soortgenoten. Een versteende pissebed in de hoek en dan torent er nu ook nog een gigantisch roofdier met groene ogen en enorme kaken boven je uit.

Lees ook: Marieke Elsinga: 'Vrijgezel zijn was echt geen straf, hoor'

Als tor heb je in zo'n benarde situatie drie keuzes: flight, fight of freeze. Het valt mij dus op dat torretjes vaak kiezen voor die laatste. Kiki gaat meestal voor play en het is me nu al een paar keer over­ komen dat ik in de paar minuten erna het pantser van een torkevertje hoor botsen tussen de plint van mijn woonkamer en de deur naar de slaapkamer. Het incasseringsvermogen van het insect moet enorm zijn, want tijdens dit potje voet­volley voor viervoeters heerst natuurlijk die conti­nue dreiging te worden opgegeten. Ook dat heb ik laatst voor mijn ogen zien gebeuren. Het is even fasci­nerend als afschrikwekkend. Tegenwoordig probeer ik dit alles voor te zijn. En zo komt het dat ik tien minuten geleden een tor probeerde te motiveren op de weekendbijlage van Het Parool te klauteren, zodat ik 'm kon terugzetten in de natuur. Hij deed weer een freeze, ik gooide hem tussen mijn bamboe en Kiki likte de versteende pissebed uit de hoek op. Iedereen blij. Deze column verscheen eerder in &C 10 2020