Stap op dat paard. Pak die kwast. Bel hem op. Schrijf dat boek.

Van mijn vijfde tot mijn zeventiende heb ik heel hoog gevoetbald. Ongelofelijk hoog. Ik kon de top al ruiken. Zo dichtbij was ik. Echt. Ik had het kunnen halen, maar toen kreeg ik een langdurige liesblessure. 

Voor veel mannen is dit slechts een imponeermethode in de kroeg, maar voor mij is het de pijnlijke waarheid. Zo pijnlijk zelfs, dat ik van mijn zeventiende tot mijn veertigste nooit meer in clubverband heb gevoetbald. Ik kon het simpelweg niet. Als ik gras rook, rook ik teleurstelling. Als kleine jongen en als tiener hield ik zo ontzettend veel van de bal, maar uiteindelijk bleek ik meer van hem te houden dan hij van mij. En dit kon ik niet verkroppen. Alles wat me aan hem deed denken, verbrandde ik in de open haard. Mijn vaantjes, bekers, scheenbeschermers en aanvoerdersbanden gingen in rook op.

Vorig jaar werd ik door een vriend opgebeld die aan me vroeg of ik zin had om op maandagavonden te voetballen. Eerst twijfelde ik, maar de volgende dag stond ik in een sportzaak nieuwe kunstgrasvoetbalschoenen te passen. Sindsdien heb ik elke maandagavond gevoetbald. Van 20.00 tot 21.00 uur sta ik met negen andere veertigplussers in canon bloed op te hoesten. Ik sta er nu weer. Kijk me staan. Mijn broek is te groot en mijn shirt is te klein. Ik ben 41 en sta op een kunstgrasveld nabij treinstation Sloterdijk te rekken en te strekken. Nagenoeg alle spieren in mijn benen zijn van mening dat ik beter naar huis kan gaan. En ook mijn hielpijnexpert zegt dat ik meer rust moet nemen, maar alleen al het feit dat ik twee keer per maand een hielpijnexpert bezoek, maakt me volledig ontoerekeningsvatbaar. Zo'n vijftien jaar geleden was ik een van de meest begeerde vrijgezellen van Amsterdam en vandaag de dag loop ik bij een hielpijnexpert. Het kan verkeren.

Als een gans met aambeien loop ik over het veld, maar ik had nergens anders willen zijn dan hier. Na elk doelpunt juichen we alsof we twaalf jaar oud zijn. Alle doelpunten die we maken zijn onbelangrijk voor de rest van de wereld, maar voor ons zijn ze weekreddend. Als ik op maandag scoor, heb ik de rest van de week een goed humeur.

De redactie van dit tijdschrift vroeg aan mij of ik, naar aanleiding van het vijfjarig bestaan van &C, iets kon vertellen over een grote levensles die ik in de afgelopen vijf jaar heb geleerd. Wat mijn belangrijkste levensles was? Laat je leven niet door rancune, spijt of wrok leiden. Melk je teleurstellingen niet uit en graaf je dieptepunten niet dieper dan ze zijn. Stap op dat paard. Pak die kwast. Bel hem op. Schrijf dat boek. Trek die voetbalschoenen aan. Gebruik je pijn niet als smoesje om ongelukkig te blijven.

Deze column staat in het aprilnummer van &C 'Jubileumeditie'.