Niet alleen influencers zijn de schuld van de huidige vergelijkingscultus

Het was de tweede keer in twee weken dat iemand iets soortgelijks tegen me zei. Beide keren was het iemand die ik vooral van een afstandje ken en die op basis van mijn posts op Instagram concludeerde dat ik een bijna buitenaards productief leven leidde, dat van successen en hoogtepunten aan elkaar hing.

Beide keren waren het vriendelijke, welgemeende complimenten geweest die ik dankbaar in ontvangst nam, maar beide keren bleef er ook iets knagen. Want hoe graag ik ook als een hyperproductief succesverhaal te boek sta, het contrast met mijn eigen beleving was groot.

Ik had net een maand achter de rug waarin ik me met grote lamlendigheid door de dagen had geslagen. Vol dagen waarin ik in mijn slonzige thuistenue achter mijn laptop zat te sudderen in een zelfgecreëerde marinade van twijfel, frustratie en zelfhaat.

Omdat ik moest schrijven, maar het niet deed. Omdat ik wel schreef, maar niets dat ik zelf goed vond. Omdat ik dringend een planning moest maken, maar daar niet in slaagde. Omdat ik uiteindelijk toch een planning maakte, maar me er niet aan hield.

Steeds verder was ik weggezakt in een papje van gebroken beloftes, verlummelde dagen en niet-nagekomen afspraken, net zo lang tot de argumentatie voor de stelling ‘Floor is een loser’ zo sterk was geworden, dat ik niet eens meer probeerde er iets tegenin te brengen.

Geen zorgen hoor. Het gaat verder prima met me. De meeste schrijvers zullen beamen: het worstelen en ploeteren, het hoort er allemaal bij. Ik deel daar online alleen niet zo veel over, omdat 1: het me voor anderen vrij saai lijkt om aan te horen en omdat 2: het snel naar klagen neigt en daar heb ik geen enkele reden toe.

Toch deden de recente opmerkingen me maar weer eens beseffen hoe snel zo een vertekend beeld kan ontstaan. Hoe gemakkelijk je van de buitenkant een goed geoliede machine kunt lijken, zolang anderen het geratel, gepruttel en gezucht in de machinekamer niet zien.

Ik wist natuurlijk wel dat mensen online vaak veel leuker, productiever en succesvoller overkomen dan ze in werkelijkheid zijn. Ik had me tot nu toe alleen niet gerealiseerd dat ik zelf een van die mensen was.

Want het zijn vaak de influencers met hun glanzende haren, perfect gestylde outfits en mediagenieke levens, die de schuld krijgen van de huidige vergelijkingscultus, productiviteitsviering en succesverheerlijking waarbinnen vrijwel niemand zich nog goed genoeg voelt. Maar we doen het natuurlijk z’n allen. We zijn allemaal schuldig en allemaal weerloos. Omdat het groene gras aan de overkant nu eenmaal oogverblindend is.

We tuigen online prachtige winkelruiten voor onszelf op vol knipperende lichtjes, zwierige draaimolens en vrolijk doorjakkerende treintjes, vlijtig als winkeliers tijdens de feestdagen. Maar laten we er troost in vinden dat het aan de achterkant van zelfs de meest schitterende etalage piept en kraakt.

Als kind is het fijn dat je even in de magie van de façade mag geloven. Maar vroeg of laat komt ieder mens erachter dat de grotemensenwereld van duct tape en tie wraps aan elkaar hangt.

En laat dat dan de diepste desillusie en de grootste geruststelling tegelijk zijn.